Kleine daden. Grote verandering.
Dit is de beweging die we creëren.
In weerwil van het tijdsgewricht — een ongekend zwak links in de peilingen, Trump als president — en de vier zetels die GroenLinks nu in de kamer heeft, bouwen we aan een beweging.
We moeten het niet hebben van het meeste geld — we laten het aan de VVD om krantenpagina’s vol pleur-op-politiek te pompen — we doen het met de meeste mensen. We hebben niet de schreeuwers, maar de doeners aan onze zijde. Velen. Zij vormen de basis van onze campagne.
Hun kleine daden brengen de grote verandering dichterbij. Dit is hoe. Dit is waardoor. En dit is waarom.
Verandering. Zie dat het kan.
Bij zijn eerste persconferentie, als kersverse nieuw aanvoerder van GroenLinks, schuwde Jesse Klaver de grote woorden niet: “Wij gaan Nederland veranderen.” Daar moet je ballen voor hebben, zeker voor een partij die op dat moment op nog geen tien zetels kon rekenen in de peilingen. Zeker in een land waar we niet voor niets een veelgebezigd gezegde hebben met de woorden ‘kop’ en ‘maaiveld.’ — want, doe maar niet. (Hier daar meer over).
Deze verkiezingen staan we voor een fundamentele keuze. Accepteren we de toenemende tegenstellingen en de groeiende ongelijkheid? Accepteren we dat het populisme onze toekomst bepaalt? Of kiezen we voor een eerlijk en empathisch land en een duurzame toekomst? Het kan.
Het kan, als er het vertrouwen is. Het vertrouwen dat met de immense rijkdom die we gezamenlijk hebben, voor iedereen een fatsoenlijk bestaan en kans mogelijk is. Het vertrouwen dat geluiden van verbinding het zondebok-geschreeuw zullen overstemmen.
Kijk om je heen. Waar op sommige dagen en bij sommige mensen cynisme en kortzichtigheid de boventoon voert, is er dagelijks ook de hoop en inlevendheid van anderen. Kleine daden van positief verzet. Van inlevende inspanning.
Waar de problemen van minima en werkende armen toenemen, groeien ook de initiatieven zoals het ‘Schuldhulpmaatje’ (vanuit de kerken) en de Thuisadministratie (humanistisch). Waar sommige opiniemakers en politici bevolkingsgroepen wegzetten, zijn er lokaal vele initiatieven om de verbinding te versterken. Waar sommigen protesteren tegen de komst van een AZC, melden vele meer zich aan de poort als vrijwilliger.
Dit soort kleine daden geven het vertrouwen. Maken hoopvol. Laten zien dat, naast de ‘boosheid’ van de stemmer die de headlines haalt, hoop gloort. In speeches en wat we uitlichten op sociale media proberen we er bij Groenlinks veelvuldig het licht op te werpen.
Dus doe mee.
Eerst het vertrouwen, dan de vraag. Bij ons is het credo ‘Always Ask’ er goed ingeslepen bij ons digitale team. Die ‘vraag’ is ook meteen wat een grassroots campagne onderscheid van alle anderen. Het is mogelijk, maar dan wel samen. Niet ik, nee, wij. Wij moeten dit doen. Dus doe mee.
Als er één les te trekken is uit de campagnes van o.a. Bernie is het deze: zichtbaarheid is het startpunt, niet het eindstation. Een grassroots campagne eindigt niet bij engagement, maar groeit door activatie. Na het vertrouwen in je strijd — door een optreden in een debat, een post op Facebook of een gesprek aan de deur — volgt de vraag om je bij de strijd aan te sluiten.
Als er geen ‘ask’ volgt ben je aan het informeren. Maar wij willen activeren: deel ons bericht, doneer, doe mee. Het is deze strategie die Obama (Bernie, Trudeau) aan zijn 2.2 miljoen vrijwilligers en honderden miljoenen dollars aan kleine donaties heeft geholpen. Omdat ze geloofden dat het kon als we samen de schouders eronder zetten en omdat ze herhaaldelijk gevraagd werd om dat dan ook te doen.
Het kan, doe mee. Er sluiten zich steeds meer bij ons aan.
Zij doen al mee.
Ongeveer een half jaar geleden probeerde ik een zaal te vullen. Vier hoog, in een voormalige basisschool. Ik noemde het een ‘GeekUp’ (Een Meetup, maar dan voor Geeks, je snapt.). Dertig mensen uitgenodigd, vijftien verwacht. Er waren er vijftig. Het zou tot half 9 duren. We bleven tot 12.
Toen moest ik nog trekken — kom toch een keer helpen, kom gewoon een keer kijken — maar overtrof het engagement al mijn verwachtingen. Inmiddels melden zich zoveel mensen aan dat het ons vermogen ze aan te sturen overstijgt. Velen geloven dat het kan, steeds meer doen mee.
In cijfers. Datumstempel: twee maanden voor de verkiezingen.
- Ruim honderd: het aantal programmeurs, videomakers, schrijvers, data-scientists en vormgevers dat ons — voor noppes — helpt.
- Duizend: Het aantal nieuwe leden van de afgelopen twee maanden.
- Drieduizend apptivisten: zij verspreiden het woord op social media.
- Vijfduizend mensen hebben zich nu aangemeld om huis-aan-huis het gesprek aan te gaan met de kiezer.
- Achtduizend: het aantal mensen dat nu een Meetup heeft bezocht.
- Tweehonderdduizend. Dat is, in euro’s, hoeveel we nu (bijna..!) hebben opgehaald met donaties.
- Anderhalf miljoen. Het aantal mensen (‘unieke personen’) dat we nu wekelijks via FB bereiken.
- En al dat andere. Er is vrijwel geen organisatie die ons helpt, die dat niet met korting en enorme inzet doet. Elke partij waarmee we werken wil dan ook hetzelfde: verandering.
- En al het onbekende. Zoals ‘Klaver-memes’, sarcastische FB pagina’s en zelfs kettingbrieven op Grindr die opduiken.
Zonder al dit engagement zouden we deze campagne niet kunnen voeren: samen trekken we de kar. Maar het vormt ook een grote uitdaging: want hoe houd je grip op een snel schalende beweging?
Bouwen op engagement.
We hebben de afgelopen maand twee mensen aangenomen. Op een klein team een grote uitbreiding. Het moest. Het groeiende potentieel dat alle nieuwe vrijwilligers biedt, konden we niet langer aan. De een stuurt tientallen videomakers en schrijvers aan. Een ander helpt lokale campagneleiders duizenden huis-aan-huis vrijwilligers effectief in te zetten. Beiden, overigens, begonnen als vrijwilliger.
Een belangrijk deel van de beweging wordt geheel niet meer door ons georganiseerd. We hebben een slack kanaal aangemaakt waar programmeurs, vormgevers en marketing experts elkaar aansturen om van alles op te zetten. Alles, van nieuwe websites tot een huis-aan-huis app. Coders4Sanders was het slack kanaal voor de ‘geeks’ van Bernie. 2000 ‘geeks’ van all over the States deden mee. Bij ons bijna 100.
Dat zijn er (~) honderd. Maar vijfduizend.. hoe stuur je die aan? Dagelijks melden zich weer 50 (!!!) nieuwe vrijwilligers aan om mee te doen aan onze huis-aan-huis acties. Elk weekend stappen ze een paar uur uit de filterbubbel en gaan een-op-een het gesprek aan met kiezers.
En dus hebben we een portaal opgezet waarmee lokale campagneleiders direct de vrijwilligers in hun postcode regio kunnen inzien en contacteren.
Daarnaast gebruiken we (wederom) Slack om elkaar te ondersteunen.
En hoe weten ze waar ze moeten zijn? Hoe weten ze welke huizen nog niet zijn bezocht? Hoe weten wij hoe hard we lopen? Met de GLapp.
En onze 3000 apptivisten? Onze community developer (en held) doet het in zijn eentje, naast vele andere dingen. Af en toe een appje sturen. Iedereen leest het en de meesten gaan over tot actie; vaak het delen van een bericht. Een kleine daad.
Het kan.
Massih Hutak die een nieuw ‘briefje van Rutte’ maakt gericht op jongeren in Nederland. Nasrdin Dchar, de eerste Marrokaans-Nederlandse acteur die een gouden kalf wint en het podium pakt om zich uit te spreken: Ik ben Nederlander. Jan Terlouw, die op zijn 75e miljoenen Nederlanders beroerd met een pleidooi voor duurzaamheid. Amina Hussen, Somalisch vluchteling, die Krachtvrouwen Oude Westen oprichtte in R’dam voor vrouwen die elkaars steun goed kunnen gebruiken. Zo maar zestig bewoners uit Beltrum die een duurzame energiecoöperatie oprichten. De oprichters van de voedselbank, de inmiddels 10.000 vrijwilligers die ze helpen en zo maar een vluchteling die gratis de haren knipt voor wie dat onbetaalbaar is. Ga zo maar door.
Een kleine daad kan veel veranderen.
Tegenover het cynisme van de pleur-op-politiek. Tegenover het zaaien van angst en verdeeldheid om zetels te oogsten. Tegenover de anonieme reaguurders en de weelde aan angstaanjagend nepnieuws van DDS en TPO. Daartegenover staat het optimisme dat het kan. Staat het licht werpen op de doeners. Het licht werpen op zij die de handen uit de mouwen steken voor een betere wereld. Het vertrouwen in een kleine partij met een jonge lijsttrekker die zalen vult en mensen op de been krijgt. Het vertrouwen in links waar rechts al gewonnen leek. De strijd is nog niet voorbij.
