42-jarige storyteller zkt vertrouwen
Dit is geen blog over een midlifecrisis. Dit is het verhaal van een seventies kid. Een journaliste die een flinke snok aan haar rad van fortuin geeft. En tegen alle torenhoge verwachtingen ingaat. Want het is nu of nooit. Denkt ze.
19 jaar lang denk je: journalistiek is het mooiste beroep ter wereld. Luisteren naar de verhalen van mensen die in een parallel universum nooit je pad zouden kruisen. Hun woorden zorgvuldig kneden tot een tekst waarvan de boodschap door honderdduizenden lezers met smaak verorberd wordt. Als was het een witte van Leonidas.
Should I stay or should I go?
En uit het niets klinkt de alarmbel: het team moet bezuinigen. Wie wil gaan? De keuze is aan jou. Stop de ratrace. Je moet nadenken, nachtenlang. Over een toekomstvisie. Die heb je nodig. Nu.
Wat wil je? Wat kan je? Alleen maar schrijven, blaast de paniekvoetballer in je linkeroor. En schrijven denkt iedereen te kunnen. Komaan, wat nog? De spionkopsupporter countert langs rechts: verhalen vertellen, dat hoeft niet per se op papier. Je ratio ziet opties, maar durft nog niet enthousiast te reageren.
Generatie X te huur
Want je bent 42. Volgens statistieken en cafépraatjes bijna te oud voor een nieuwe professionele toekomst. Je kent ze zelf ook, de veertigplussers die na een jarenlange uitputtingsslag van afwijzing na sollicitatie nog steeds staan waar ze na hun ontslag begonnen: huilend voor de spiegel.
Welke werkgever zal een 42-jarige willen aannemen? Om verhalen te creëren? In de journalistiek weet je hoe laat het is: tijd voor een contract als valse zelfstandige. En daarbuiten? ‘Angst mag niet je belangrijkste raadgever zijn.’ Je vrienden herhalen het keer op keer, maar het duurt even voor je hen hoort, boven de stemmen in je hoofd die roepen dat je moet blijven, rennen, springen, afwachten, duiken, doorgaan.
42 going on 20
Maar plots is ze daar, sterker dan de chaos: je toekomstvisie. Waarin je speelt met tekst, maar ook fotografie en video en sociale media en digitale platformen en extended reality, allemaal verpakt in boeiende communicatiestrategieën. Een beetje vergelijkbaar met wat je deed, maar toch weer anders. Caramba, wat moet dat leuk zijn. Want wat is dat je op het lijf geschreven. Dus wat als … je je in digitale storytelling verdiept. Als een twenty something. En je voegt daar 19 jaar creatieve ervaring aan toe. Zal je dan het vertrouwen van een werkgever kunnen winnen?
Pursuit of happiness
Je zoekt niet eens naar de glazen bol met het antwoord op die vraag. Want je goesting is te sterk. Je waagt de sprong in het diepe. En ziet in de badkamerspiegel niet langer een journalist, maar wel een student Digital Content & Journalism. ‘Met een midlifecrisis’, lacht iemand. Je lacht terug. Oprecht. Want wat wens je iedereen op tijd en stond een deugddoende lifecrisis toe.
Kleine waarschuwing voor wie de goesting ook voelt opborrelen: zo’n crisis kan je stuntelend en stamelend voor je eigen camera doen belanden, in een poging je allereerste vlog in te blikken. Want dat hoort erbij, als je digital storytelling studeert. Net zoals relativeringsvermogen. En vertrouwen.
Zin in meer avonturen van generatie X? Klik ↓
Over een stageplek, marketingcongres en native advertising (en mijn arme hart)
