Een jaar mee met de VRT
Mijn eerste opdracht bestond eruit een betoging te fotograferen in het kader van de vluchtelingen voor het ebolavirus. Deze opdracht was als het ware een piloottest om mijn werk te toetsen aan de verwachtingen van de VRT.
Na de vuurdoop doorstaan te hebben werd van mij verwacht dat ik mee zou werken aan een reportage voor Koppen, Achter de 16. Tijdens de uitzending werden een tiental foto’s van mij in beeld gebracht. Om wat aanvullende informatie aan te bieden deze reportage werd gebruik gemaakt van een Medium-pagina. Ook daar werden heel wat foto’s van mij gepubliceerd.
http://www.een.be/programmas/koppen/achter-de-16
Mijn derde belangrijke opdracht was op 8 januari, één dag na de aanslagen in Parijs. Op eigen initiatief stelde ik voor aan mijn mentor dat ik naar Parijs zou kunnen gaan. Ik wilde vooral de ingetogenheid van het verdriet in combinatie met het ramptoerisme en sociale mediahype in beeld brengen. ’s Avonds laat kreeg ik een go van mijn mentor, waarna ik meteen naar Parijs ben vertrokken.
Het gevoel van samenhorigheid van de omstaanders heeft mij daar enorm aangegrepen. Het raakte mij persoonlijk om te zien hoe aangeslagen en machteloos de mensen eruit zagen. De emoties waren ingetogen en toch erg sprekend. De golf van verontwaardiging en verdriet stond haaks tegenover de charme van een toeristische stad als Parijs.
Een grote opdracht voor mij was voor Panorama. Voor een reportage over een chronische vorm van de ziekte van lyme heb ik een aantal beelden gemaakt van een geïnterviewde. Ook toen werden enkele van die beelden gepubliceerd op de Medium-pagina van het programma. Het was boeiend om het verschil in werking te zien tussen Panorama en Koppen.
Tijdens deze laatste twee opdrachten viel het me op dat verhalen die mij persoonlijk raken, verhalen zoals de aanslagen in Parijs en Panorama, dat ik ze met meer diepgang in beeld kan brengen. Ik voel mij meer geëngageerd en dat zie ik ook aan mijn foto’s.
Kort na de afwerking van mijn opdracht voor Panorama kreeg ik een nieuwe boeiende opdracht voorgeschoteld. Deze was opnieuw voor Koppen. De bedoeling was dat ik in een afvalverwerkingsbedrijf in Harelbeke beelden zou maken. Koppen zou met deze reportage de aandacht vestigen op de gevolgen van onze consumptie waarbij we een enorme afvalberg creëren.
De druk voor deze opdracht lag wat hoger dan de anderen gezien de korte deadline en de omstandigheden qua licht in het bedrijf, wat de nabewerking wat bemoeilijkte maar de samenwerking tussen een op dat moment onbekende reporter en ik was erg leerrijk.
De diversiteit aan opdrachten die ik kreeg tijdens deze stage boeiden mij enorm. Elke opdracht was anders waardoor het onmogelijk was om zomaar te teren op voorgaande ervaringen. Het was dan ook een noodzaak dat ik mij steeds flexibel opstelde, wat ik ook het interessant vond omdat ik op die manier ook telkens bijleerde. Ik leerde onder andere hoe ik moest omgaan met verschillende mensen, elk met een eigen karakter, die al veel meer ervaring hebben in het vak dan mij en die ook elk andere eisen stellen aan mijn beelden. Ik wilde mij aanpassen aan hen maar tegelijkertijd ook mijn eigen stijl behouden en doorgronden. Ik merk bovendien dat de manier waarop je kunt communiceren zeer belangrijk is om verder te geraken binnen een bedrijf. Om dit te illustreren denk ik aan een fotoreportage die ik maakte tijdens een teambuilding van Koppen. Via deze weg kwam ik met nieuwe mensen contact en kreeg ik ook verse opdrachten binnen.
Een laatste opdracht dat ik wel als een uitdaging ervaarde, was het maken van portretten voor de Facebookpagina en Twitteraccount van Koppen. Portretfotografie is iets waar ik niet echt mee vertrouwd ben, maar de reacties op de resultaten waren zeker positief.
Naast deze opdrachten was er ook een doorlopende opdracht waar minder de nadruk op lag, maar wel leuk om in het achterhoofd te houden terwijl ik aan het fotograferen was. Deze opdracht bestond eruit beelden te maken voor de ‘fotobank’, met enkele onderwerpen en thema’s waarvan stockbeelden moeilijk vindbaar of weinig relevant zijn voor België. Het was geen prioriteit om van deze lijst elk onderwerp te fotograferen, maar het zorgde wel voor variatie tijdens de stage. Door regelmatig op straat te gaan om vrij te fotograferen, heb ik toch heel wat foto’s uit het lijstje kunnen maken om toe te voegen aan de fotobank.
Mijn stage heb ik zeer positief ervaren. De VRT is een zeer boeiende werkomgeving die je optimaal kunt benutten om je netwerk aan contacten te vergroten. Naast het netwerk, bestaat er naar mijn mening wel een zekere druk. Misschien heb ik die druk mezelf wat opgelegd, maar de foto’s en reportages moeten toch van een zekere kwaliteit getuigen alvorens het aan iedereen zijn eisen voldoet en er een consensus is over de publicatie ervan.
Wat ik een zeer positieve ervaring vond tijdens mijn stage was de vrijheid die ik als student kreeg. Er werd naar mij geluisterd en ik mocht zelf voorstellen doen over wat ik wilde fotograferen, zolang de onderwerpen maar van maatschappelijk belang waren. Het was zo dat van mij verwacht werd dat ik zeer zelfstandig zou functioneren. Ik werd niet bij het handje vastgehouden en bij elke stap van het proces begeleid. Deze vrijheid heb ik vooral als een zegen ervaren maar soms was het ook wel moeilijk. Ik kreeg vaak te maken met erg strakke deadlines waardoor ik geleerd heb om creatief met tijd om te springen en het optimaal te benutten. Soms werd ik ook met andere logistieke problemen geconfronteerd zoals in Parijs, waar het internet niet altijd even goed meewerkte, wat ook voor de nodige spanning zorgde.
Een aangenaam gevolg van een reportage dat ik heb gemaakt voor Koppen is, dat enkele weken na de uitzending ik een telefoontje kreeg van de woordvoerder van de eerste minister met de vraag of ik ook voor hen enkele reportages kon verzorgen. Naar het schijnt was de premier aangenaam verrast door de spontaniteit van mijn beelden en wilde hij dat ik hem persoonlijk nog eens zou volgen om voor extra foto’s te zorgen.
Het contact tussen stagementor en mij verliep vlot. Hij gaf gegrond zijn mening over mijn werk, en voegde ook telkens wat aandachtspunten toe waar ik in de toekomst nog aan zou kunnen werken. Zo doende zette hij mij aan te denken over verschillende invalshoeken voor toekomstige reportages. Ook de werksfeer bij de redactie is aanstekelijk en de vakkennis is bewonderenswaardig.
De VRT is een zeer goede leerschool waar je, zoals reeds eerder aangehaald, zeer zelfstandig kunt werken en waar de professionele omkadering je kan inspireren en motiveren om interessante reportages te maken, maar vooral om te netwerken. Je leert er je werktempo verhogen en op die manier gerichter te fotograferen. Je kunt zelf opdrachten voorstellen, die moet je wel eerst toetsen bij de stagementor. Daarnaast krijg je de kans om mee te werken aan verschillende reportages en zo een blik te krijgen op de werking van de media. Je wordt ook aangespoord om deel te nemen aan infosessies en om naar redactievergaderingen te gaan.
Ik raad deze stageplaats aan voor mensen die zelfstandig kunnen werken en die maatschappelijk relevante reportages kunnen maken. De bewerkingen blijven naar mijn mening beter neutraal, maar toch met een zekere charme, een eigen stijl.
