Jan Lareman; “Je kunt best zeventig procent van de bewoners weer trots op hun wijk laten worden”
Jan Lareman (71) komt oorspronkelijk uit het westen van het land, maar is vanwege de liefde in 1999 op de Geitenkamp komen wonen. Hij kent de wijk goed en weet wat er speelt. Maar wat is zijn rol in de wijk en in welke mate ervaart hij een dorpsgevoel op de Geitenkamp?
Dit interview is onderdeel van onze zoektocht naar dorpsgevoel in de Geitenkamp. Lees de explainer die de start vormt van het dossier hier op Medium.
Lareman vertelt dat hij naar de Geitenkamp kwam voor de liefde, maar zich hier niet echt thuis voelde. “Ik ben de mentaliteit uit Rotterdam gewend. Daar hebben de mensen het hart op hun tong liggen. Hier vond ik het allemaal wat achterbaks.” Toch besloot hij om hier te blijven wonen. “Mijn liefde had samen met haar moeder een tabak speciaalzaak en daar wilde ze eigenlijk geen afstand van doen. We hebben de winkel toen verbouwd en op niveau 3.0 gekregen. Het is daardoor ontzettend goed gaan lopen en op ons hoogtepunt hadden we bijna 1750 klanten per week.”
“Er zijn natuurlijk een heleboel dingen die verbeterd moeten worden in de wijk, maar er wordt in ieder geval aan gewerkt”
Op een gegeven moment kreeg de wijk te maken met een vorm van armoede. “We hebben in deze wijk te maken met mensen die veel met hun handen kunnen doen. De administratieve vaardigheden zaten er niet echt in. We zijn nu heel veel vakmensen aan het kwijtraken en er wordt geen nieuwe aanwas gecreëerd. Dat vind ik een verarming van de hardarbeiders.” Om deze mensen ook een plek te geven, heeft de Geitenkamp het laatste schoolgebouw ‘De Vlindertuin’ weten te behouden. Dit is een plek voor sociaal maatschappelijk ondernemers om mensen zonder toekomstperspectief ook een plek te geven. “We proberen die groep mensen in ieder geval een bepaald vak aan te leren en uit de uitkering te krijgen. Ik wil weer vakmensen gaan zien. Er zijn natuurlijk een heleboel dingen die verbeterd moeten worden in de wijk, maar er wordt in ieder geval aan gewerkt.”, aldus Lareman.
Initiatieven
Ook Lareman zelf probeert zijn steentje bij te dragen aan de verbetering van de wijk. Zo heeft hij in 2017 de vrijwilligersorganisatie Stevig opgericht, waarmee hij hulp wil bieden aan de ouderen op de Geitenkamp. “De ouderen die in een soort vereenzaming terecht komen, proberen we naar verschillende ruimtes te krijgen. Daar kunnen ze dan lekker samen koffiedrinken en kletsen. We zijn dus bezig om die mensen een stukje afleiding te geven, zodat ze niet in de eenzaamheid vallen.”
Daarnaast zijn er mensen die vanwege een relatief hoge uitkering niet in aanmerking komen voor de voedselbank. Lareman verzamelt, samen met een aantal andere mensen, voedsel in om deze mensen te helpen. “Ik heb dit probleem ook uitgelegd aan de voedselbank en kreeg van hen voedselpakketten om die mensen te ondersteunen. Daar ben ik ontzettend blij mee, want daardoor kan ik elke week zo’n 25 voedselpakketten rondbrengen.”
Problemen
Zoals Lareman net al beschreef, heeft de Geitenkamp te maken met een vorm van armoede. Dit zorgt voor problemen, zo legt hij uit. “Veel Geitenkampers hebben geen toekomstperspectief. Ze hebben geen baan en hoeven niet om half elf hun bed in, omdat ze de volgende ochtend om zes uur eruit moeten. Dan kun je tot twee uur ’s nachts buiten zitten met een muziekje aan. Maar als er dan toevallig iemand naast je woont die wel een baan heeft, dan heeft diegene daar last van en krijg je een conflict.” Volgens Lareman is er een kans dat die groep die wel werkt de wijk op een bepaald moment gaat ontvluchten. “In een andere wijk betalen ze qua huur wellicht iets meer, maar dan hebben ze wel hun stukje nachtrust. De groep mensen die niet werkt, wordt dan nog groter. Daar moeten we toch wel proberen iets aan te gaan doen.”
“Als we niet in de wijk gaan investeren en er de nodige aandacht aan besteden, is het totale dorpsgevoel hier over een tijdje weg”
Dorpsgevoel
Door de complexe problematiek verdwijnen de echte Geitenkampers langzamerhand uit de wijk. Dit zorgt ervoor dat het dorpsgevoel ook minder wordt. “Een hele grote groep Geitenkampers ervaart het dorpsgevoel nog wel, maar er komen heel veel mensen van buiten de wijk die dat dorpsgevoel van de Geitenkamp niet hebben.” Daarnaast heeft het volgens Lareman ook te maken met de aandacht voor de wijk. “De winkels gaan sluiten. De markt wordt kleiner. De braderie en kermis die we vroeger hadden, zijn er al jaren niet meer. Als we niet in de wijk gaan investeren en er de nodige aandacht aan besteden, is het totale dorpsgevoel hier over een tijdje weg.”
Samen met Lareman loop ik door de Geitenkamp. Hij laat zien en legt uit wat er nog over is van het dorpsgevoel. De eerste tussenstop is De Rommelkist, een speelplaats en ontmoetingsplek voor jong en oud. Hier raken we in gesprek met een van de beheerders van De Rommelkist, genaamd Freddy. Hij vertelt in hoeverre hij het dorpsgevoel ervaart in de Geitenkamp en hoe dat dorpsgevoel door de loop van de jaren is veranderd.
Vervolgens lopen we naar Hoogte 80. Dit is een klein stadspark in Geitenkamp dat voornamelijk bestaat uit hoog gras, struiken en lage bomen. Ieder jaar, tijdens hemelvaart, is er een een festival op Hoogte 80. Er is dan vier dagen lang muziek, theater, literatuur, eten en drinken. Lareman legt uit hoe dat festival door de jaren heen is veranderd en in hoeverre dat het dorpsgevoel heeft beïnvloed.
Tot slot neemt Lareman mij mee naar het marktplein, het hart van De Geitenkamp. Dit plein kenmerkt zich door de lokale ondernemingen en een eigen cafe. Daarbij is er elke zaterdagmorgen een markt. Lareman legt uit wat het marktplein bijdraagt aan het dorpsgevoel in de wijk en in welke mate de sociale cohesie is veranderd op het marktplein.
“Ik hoop dat het marktplein weer wordt, zoals het ooit was. Dus een gezellige ontmoetingsplek vóór wijkbewoners, met wijkbewoners.”
Al met al is De Geitenkamp een wijk met een complexe problematiek, waarbij het dorpsgevoel door de loop van de jaren minder is geworden. Toch betekent dit niet het einde van de wereld. Lareman denkt dat de wijk ook in positieve zin weer verandert kan worden. “Alles oplossen kun je niet meer, maar je kunt een wijk op een gegeven moment wel uit het slop trekken. Je kunt best zeventig procent van de bewoners weer trots op hun wijk laten worden. Daar ben ik van overtuigd.”
Dit verhaal is onderdeel van onze zoektocht naar dorpsgevoel in de Geitenkamp. Voor deze zoektocht hebben wij nog meer verhalen nodig. Heb jij de gouden tip of heb jij dit verhaal voor ons? Laat het ons vooral weten en stuur een berichtje op onze Instagrampagina (@geitenkamp_inbeeld) of mail naar geitenkampinbeeld@gmail.com
