Het ene fort is het andere niet.
Er zijn zo van die mensen die wakker liggen van een titelstrijd. Na iedere gewonnen match zijn ze euforisch en wanen ze zich al kampioen. Na elk gelijkspel mag de trainer zijn valiezen beginnen pakken. Na een nederlaag loert Armageddon helemaal achter de hoek.
Ik doe daar niet aan mee. Al het onlinegeleuter over de Premiership title race kan me al net zoveel gestolen worden als discussies over het nut van de VAR, Ronaldo v Messi of volgeschreven blaadjes papier over toch nooit ernstig genomen Financial Fair Play.
Veel liever dan me met die flutdiscussies bezig te houden, geef ik me helemaal over aan lekker eten, veel drinken, veel eten en lekker drinken. En ook cultuur mag niet ontbreken. Zo dompel ik me al eens graag onder in het wel en wee van bouwkundig voetbalerfgoed. Forten zijn daarbij mijn grote passie.
Old Trafford
Bezocht op zondag 24 februari ter gelegenheid van Manchester United v Liverpool FC.
Artistieke impressie van het fort: 8/10.
Het zal sommigen misschien verbazen, maar Old Trafford is eigenlijk wel een imposant bouwwerk. Dat de club het eigen stadion sinds de jaren ’90 heeft verbouwd tot een mastodont van 76.000 toeschouwers is iets waar Liverpool-supporters lang redelijk jaloers op zijn geweest. Zeker in tijden dat er sprake van was om Anfield een paar honderd meter te verplaatsen.
Over hun thuispubliek geen goed woord: voor de ene helft toeristen en voor de andere helft f*ck*ng w*nk*rs of w*nk*ng f*ck*rs. U mag kiezen.
En ze tappen er Heineken.
Prestatie van de Reds: 6,5/10.
Wie gedacht had om eens lekker te smullen van ManU tegen Liverpool, kwam spijtig genoeg toch maar weer van een kouwe kermis thuis. Beide tenoren van Engelands topcompetitie waren vooral goed in het elkaar neutraliseren.
0–0 was dan ook vrij logisch en daarmee is eigenlijk alles gezegd. Maar ik weid toch graag even uit. Al is het maar om aan mezelf te bewijzen dat ik toch iets onthouden heb.
De bezoekende supporters hielden tijdens het 90 minuten durende non-event welgeteld twee maal de adem in. In minuut 31 toen Roberto Firmino gekwetst vervangen werd, en zo ongeveer 5 minuten voor de rust, toen Alisson Becker gezwind in de voeten van Lingard dook.
Als dat even tegenslaat, ligt de bal op de stip. De save was gelukkig loepzuiver en de bui die we al zagen hangen, verdween als sneeuw voor de warme februarizon. Het was een klasseflits van een verder werkloze doelman.
Was het sop de kool dan niet waard? Toch wel. Dankzij het gewonnen punt klom Liverpool namelijk opnieuw naar de kop van de rangschikking.
En de thuisploeg, bijzonder goed op dreef sinds de vervanging van het Portugese loze vissertje door Rattus Norvegicus (Solskjaer was in zijn jeugdjaren supporter van Liverpool), zakte zo opnieuw naar een Europa League-stek.
Plaats van Liverpool FC in de stand na deze match: 1.
Staat van intoxicatie van ondergetekende: 9/10.
De ochtendstond had vooral veel nadorst in de mond: het onvermijdelijke resultaat van een zaterdag waarop je met twee van je allerbeste vrienden naar een match van City of Liverpool FC gaat kijken.
Dat heb ik al wel eens eerder gedaan. Wie daar zin in heeft, kan dit verslagje van eind 2016 lezen: https://medium.com/fc-socrates/up-the-reds-erm-perps-ae217c4f9ef0. Buiten het feit dat deze trotse non-league club sindsdien al een keer gepromoveerd is en nu weer netjes op kop staat, is er niet veel veranderd.
Voor £6 inkom zie je een stevige pot provinciaal voetbal waarbij niet gekeken wordt op een tackle meer of minder… maar waar per momenten echt wel goed gespeeld wordt. Niet onbelangrijk detail: je kan samen met oude en vaste bekenden bier drinken langs de zijlijn.
Het 6de gerangschikte Ashton Athletic ging de rust in met een niet helemaal onverdiende 0–1, maar moest in een felle tweede helft het hoofd buigen voor de superieure thuisploeg. Eindstand: 2–1. Drie doelpunten is zowat de helft van het aantal keren dat we op 90 minuten naar de bar zijn gegaan.
Min of meer noodgedwongen wegens Emmentalgrote gaten in het geheugen, laat ik de verdere capriolen van de zaterdagavond in Liverpool voor wat ze zijn en maak ik meteen de sprong naar zondag.
Wanneer de choochoo om 10.30 uur Liverpool Lime Street buiten rijdt, gaat de eerste cold can of cider open en is de toon gezet. Wanneer we omstreeks 11 uur in Victoria aankomen, hebben we nog 3 uur en 5 minuten te gaan tot de aftrap.
Met andere woorden: veel te vroeg om naar het stadion te trekken. “Let’s find a pub”. In de rebelse onafhankelijke republiek Liverpool is dat nooit een probleem. In het al bij al toch braafjes Engelse Manchester ben je dan al gauw genoodzaakt om je heil te zoeken in een Wetherspoon.
Voor wie dit type pubs niet kent, ze bieden 2 voordelen. 1. Ze zijn goedkoop. 2. Ze zijn open vóór het tijdstip waarop de traditionele pubs open gaan. Op een zondag is dat in Engeland nog altijd 12 uur. De keuze is dus snel gemaakt. En je kan er redelijk incognito drinken, niet onbelangrijk, want we zijn midden in enemy territory.
Gooi er na een pint of vijf (een voor iedere keer dat we de Beker met de Grote Oren hebben gewonnen) nog om en bij een liter rode wijn in de catacomben van Old Trafford tegenaan en wanneer de scheidsrechter de match op gang fluit, zijn we in vorm.
Heel goed in vorm zelfs. Zo goed in vorm eigenlijk dat we blij zijn dat we de volgende dag het matchverslag in een krant kunnen lezen. Als we dat al kunnen vinden, want een of ander gedoe met een keeper in de finale van de League Cup trekt alle aandacht naar zich toe.
Fortress Anfield
Thuis bekeken vanuit de zetel op woensdag 27 februari ter gelegenheid van Liverpool FC v Wat-Ford.
Artistieke impressie van het fort: 10/10.
Een vroeg doelpunt helpt altijd, maar los van het feit dat Anfield in mijn redelijk subjectieve geest sowieso het mooiste stadion ter wereld is, ging de Kop er vanaf minuut 1 nog eens voluit voor tegen de geelroden uit de Londense periferie. Het was Anfield op zijn best: verschrikkelijk luid, met passie die van de tribunes droop. Zo heeft Jürgen Klopp het graag. Wij ook trouwens.
Prestatie van de Reds: 9/10.
Na een paar eerder teleurstellende (maar niet meer dan dat) resultaten in de nationale competitie — 0–0 thuis tegen Bayern is in mijn ogen geen slechte uitgangspositie, we zullen op 13 maart zien of mijn ogen dat goed zagen — was het tijd dat de Reds nog eens even een duidelijk statement maakten.
Liverpool was zo goed dat ik zelfs het commentaar op de betaalzender liet opstaan. En 5–0 tegen het nummer 7 uit de rangschikking kan wel tellen zeker? Na twee beauty’s van Sadio Mané in de eerste helft, alsof die ooit al een normale goal heeft gemaakt, dikte Divock Origi de stand na de rust aan tot 3–0. Tegen het einde van de match zorgden twee rake kopballen van Virgil Van Dijk voor de forfaitscore.
Ook meer dan zo maar een beetje vermeldenswaard: 3 van de 5 treffers kwamen er op voorzet van Trent Alexander-Arnold, die hiermee het begrip “voetbalporno” een extra dimensie bezorgde. En hij is amper oud genoeg om zelf al een vies boekje te mogen kopen.
Plaats van Liverpool FC in de stand na deze match: 1.
Staat van intoxicatie van ondergetekende: 0/10.
Het houten fort
Thuis bekeken vanuit de zetel op zondag 3 maart ter gelegenheid van Everton v Liverpool FC
Artistieke impressie van het fort: 5/10.
Goodison mag dan voor vele voetbalpuristen een typisch Engels stadion zijn, voor Liverpool-supporters is en blijft het “the ground that’s made of wood”. Aftands is hier een eufemisme. Zie ook de foto hieronder.
Prestatie van de Reds: 7/10.
Dat lijkt misschien veel na een teleurstellende 0–0, maar het is en blijft de derby en dan gaat net als de vorm van het moment ook iedere logica de deur uit.
Plaats van Liverpool FC in de stand na deze match: 2.
Staat van intoxicatie van ondergetekende: 8/10.
Mocht ik ManU away hebben ingeruild voor Everton away, dan had de late aftrap (16u15 lokale tijd) betekend dat ik hier 11/10 had gescoord. 8/10 in de eigen zetel is dus vrij bescheiden.
Epiloog
Wie aan de ratio “staat van intoxicatie van ondergetekende / door de Reds behaalde punten” conclusies wil vastknopen, doet dat voor eigen rekening.
