Λομβαρδία — Βένετο: η φονική πειραματική αξιολόγηση των ΣΔΙΤ στην υγεία

talws
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ
11 min readMay 1, 2020

“Το 2020 είναι η χρονιά των νοσοκομείων και των Συμπράξεων Δημοσίου — Ιδιωτικού Τομέα”

Το ιδιωτικό σύστημα υγείας έχει έναν μόνο στόχο και δεν είναι η ευεξία των πολιτών

  • Τζίνο Στράντα, επικεφαλής ΜΚΟ Emergency στο Μιλάνο που αντιμάχεται την ιδιωτικοποίηση της υγείας
Μπροσούρα της περιφέρειας της Λομβαρδίας (πριν την πανδημία) για την προώθηση του συστήματος υγείας της

Η καταστροφική εξέλιξη της πανδημίας στην Ιταλία είχε σαν επίκεντρο την περιοχή της Λομβαρδίας. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η Λομβαρδία με πληθυσμό 10 εκατομμύρια (περίπου σαν την Ελλάδα και με συγκρίσιμη δημογραφική διάρθρωση) έχει πάνω από 13500 νεκρούς από την επιδημία. Οι πρώτοι υπολογισμοί δείχνουν πως τον Μάρτιο οι θάνατοι από όλα τα αίτια στην περιοχή ήταν δυόμιση φορές περισσότεροι από τους θανάτους που αποδίδονται άμεσα στον κορονοϊό. Αυτό μπορεί να έχει σχέση με την υποκαταγραφή των θανάτων από την COVID-19, αλλά κατά πάσα πιθανότητα έχει να κάνει με την κατάρρευση του συστήματος υγείας της περιφέρειας. Η γειτονική και εξίσου πλούσια περιφέρεια του Βένετο παρότι και αυτή ξεκίνησε με τεράστιο ιικό φορτίο και μεγάλη εξάπλωση της ασθένειας σε επίπεδα συγκρίσιμα με την Λομβαρδία, διαχειρίστηκε την πανδημία αποτελεσματικότερα: η θνησιμότητα από τον κορονοϊό είναι αυτή τη στιγμή περίπου πέντε φορές μικρότερη αναλογικά από εκείνη της Λομβαρδίας.

Πέρα από την σταθερή αποχρηματοδότηση του συστήματος υγείας στην Ιταλία, όπως και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, με τις πολιτικές της λιτότητας να έχουν καταστρέψει μεγάλο μέρος της υγειονομικής υποδομής της χώρας, πίσω από αυτήν την καταστροφή βρίσκονται και πολλοί παράγοντες που θα μελετηθούν μετά την πάροδο της πανδημίας.

Για τα μεν γενικότερα θέματα της αποχρηματοδότησης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο στο Medical Express:

“Ύστερα από χρόνια περικοπών στον προϋπολογισμό, η κρίση βρήκε την Ιταλία με 8,6 κρεβάτια ενατικής ανά 100.000 άτομα, πολύ κάτω από τον μ.ο. του ΟΟΣΑ που είναι 15,9 και ένα κλάσμα εκείνων της Γερμανίας που έχει 33,9…» [η χώρα μας έχει 5–6 περίπου].

Η εξέλιξη δε του αριθμού των νοσοκομειακών κλινών στην Ιταλία είναι σταθερά πτωτική εδώ και 40 και πλέον χρόνια, απτό αποτέλεσμα του θριάμβου της λογικής της αποχρηματοδότησης των υποδομών του κοινωνικού κράτους.

Πηγή: Λεωνίδας Βατικιώτης, “Πανδημία κορονοϊού: Φταίει η ευθεία κι όχι η… καμπύλη

Ένας άλλος παράγοντας είναι η επιμονή του “Ιταλικού ΣΕΒ”, της Confindustria στο να μην κλείσουν οι βιομηχανίες στην βιομηχανική καρδιά της Ιταλίας και η μάχη που έδωσε για να μην κλείσουν τα εργοστάσια — πιέζουν άλλωστε και να ξανανοίξουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Είναι όμως σαφές πως ένας κρίσιμος, παράγοντας αποδυνάμωσης του κραταιού συστήματος υγείας της Λομβαρδίας ήταν οι επιλογές ιδιωτικοποίησής του με όχημα τις ΣΔΙΤ, που χαιρετιζόταν από την Wall Street Journal σαν τεράστια επιτυχία. Επειδή όπως έχουμε δει οι ΣΔΙΤ στην υγεία είναι και η προτεραιότητα και το όχημα της μεταρρύθμισης που σκοπεύει να φέρει και στη χώρα μας η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έχει μεγάλη για μας σημασία να δούμε το πώς αυτή το σχετικό πείραμα πραγματοποιήθηκε και αποδείχθηκε καταστροφικό στην Λομβαρδία. Εκεί θα δούμε τα αποτελέσματα των «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα» στην υγεία, σε όλο τους το μεγαλείο, μετά την διακυβέρνηση της περιφέρειας από την μπερλουσκονική, σκληρά νεοφιλελεύθερη δεξιά, όπως και μετά από την σκληρή ακροδεξιά Λέγκα.

Τι συνέβη όμως ειδικά στην Λομβαρδία και μια περιφέρεια με τo ένα έκτο του πληθυσμού της χώρας έχει τους μισούς θανάτους στην χώρα από τον κορωνοϊό; Σε μια εκτενή ανάλυσή του που δημοσιεύθηκε στο TVXS με τίτλο “Η Ανατομία του Εγκλήματος στη Λομβαρδία”, ο Στέλιος Στυλιανίδης αναλύει την καταστροφή αναφέροντας μεταξύ των άλλων τα εξής

Το βάρος της επείγουσας ιατρικής βοήθειας στην αρχική φάση έπεσε στο δημόσιο νοσοκομειακό δίκτυο. Το ιδιωτικό νοσοκομειακό δίκτυο, παρά την τεράστια ανάπτυξή του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Λέγκα, και παρά την απορρόφηση σημαντικών πόρων της περιφέρειας μέσα από συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, κλήθηκε από την τοπική κυβέρνηση να συμβάλει με μεγάλη καθυστέρηση, χωρίς συντονισμό και συγκεκριμένο ρόλο.

Όλα αυτά τα χρόνια διακυβέρνησης της Λέγκα, ακόμη και αν θεωρητικά ο ιδιωτικός τομέας συντονιζόταν από τις διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων στο πλαίσιο ενός δήθεν συνεχούς συστήματος ενδο/εξωνοσοκομειακής φροντίδας, οι ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας δομήθηκαν με τρόπο αυτόνομο, εξυπηρετώντας εκείνες τις υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού από τις οποίες μπορούσαν να αποκομίσουν το μεγαλύτερο κέρδος και φυσικά όχι σε σχέση με τις επιδημιολογικά τεκμηριωμένες ανάγκες δημόσιας υγείας της περιφέρειας. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι ιδιωτικές κλίνες για μεταδοτικές νόσους (λοιμώξεις) αντιπροσωπεύουν μόνο το 6% του συνόλου των ιδιωτικών κλινών και οι κλίνες των πνευμονολογικών ασθενειών μόνο το 7% σε σύγκριση με το 74% των κλινών για επείγουσες επεμβάσεις και θέσεων φυσικής αποκατάστασης.

Είναι σαφές ότι αυτό το 74% αντιπροσωπεύει τον πλέον προσοδοφόρο τομέα των υπηρεσιών υγείας, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Κατά συνέπεια, τη στιγμή της υγειονομικής κρίσης, και παρά τις όψιμες εκκλήσεις του προέδρου της τοπικής κυβέρνησης, η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα δεν καθοριζόταν από μια θεσμική συνθήκη, αλλά από την ανύπαρκτη καλή του θέληση

Το θέμα της μερικής ιδιωτικοποίησης του συστήματος υγείας και του πώς επέδρασε αυτή στην καταστροφική διαχείριση της πανδημίας στη Λομβαρδία αναλύεται στο άρθρο του Ben Munster στο περιοδικό New Statesman “What made Italy’s wealthiest region so vulnerable to coronavirus?” από το οποίο μεταφράζουμε εκτενή αποσπάσματα:

Οι γιατροί ρίχνουν μεγάλο μέρος της ευθύνης [για τις απώλειες από την πανδημία] στο διαδιεδομένο “Δημόσιο-Ιδιωτικό” σύστημα υγείας, στο οποίο ιδιωτικές και δημόσιες κλινικές ανταγωνίζονται για τα λεφτά των φορολογουμένων. Το σύστημα ξεκίνησε το 1997, όταν η Ρώμη αποφάσισε να αποκεντρώσει το Ιταλικό σύστημα υγείας και να δώσει στις περιφέρειες μεγαλύτερη αυτονομία.

… Οι περισσότερες περιφέρειες συνέχισαν να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά διαδοχικές κυβερνήσεις στην Λομβαρδία — πρώτα από την Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι το 1997 και μετά από την Λέγκα Νορντ του Ματτέο Σαλβίνι μετά το κραχ του 2008 — προτίμησαν να βάλουν τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα να ανταγωνιστούν για την χρηματοδότηση… θεωρώντας πως αυτό θα αύξανε την αποτελεσματικότητα…

Η χρησιμοποίηση των ΣΔΙΤ στην υγεία σαν πολιορκητικού κριού για την σταδιακή ιδιωτικοποίησή του συστήματος, έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δυο δεκαετίες. Οι ΣΔΙΤ στην υγεία περιγράφονται ήδη το 2011, “σαν τμήμα μιας μακροπρόθεσης πολιτικής που έχει σαν στόχο την προοδευτική ιδιωτικοποίηση της παροχής φροντίδας υγείας, συνεισφέροντας στον καθορισμό μιας “εσωτερικής αλλαγής συστήματος” στο περιφερειακό σύστημα υγείας της Λομβαρδίας”. Η στρατηγική αυτή περιλάμβανε την εξάπλωση των ΣΔΙΤ αλλά και την διεύρυνση των εξωγενώς παρεχόμενων υπηρεσιών στο δημόσιο σύστημα υγείας, από ιδιώτες παρόχους. Αυτά στο ιδεολογικό πλαίσιο που επικρατεί στην κυβέρνηση της Λοβαρδίας όχι μόνο επί Μπερλουσκόνι, αλλά με μεγαλύτερο ίσως ζήλο ακόμα, και σήμερα από την Λέγκα.. Η πρόκριση του ανταγωνισμού ως βελτιωτικού στοιχείου του συστήματος και η εμπιστοσύνη των κυβερνήσεων στην ικανότητα των ιδιωτικών κερδοσκοπικών και μη-κερδοσκοπικών οργανισμών να παράσχουν υπηρεσίες υγείας πιο αποτελεσματικά από ότι οι δημόσιοι αποτέλεσε κινητήρια παραδοχή.

Σαν αποτέλεσμα της έντασης της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων από την κυβερνώσα στη Λομβαρδία Λέγκα του Βορρά, το μερίδιο της δημόσιας χρηματοδότησης προς ιδιωτικές υηρεσίες εκτοξεύθηκε. Όταν χτύπησε η λιτότητα τα δημόσια νοσοκομεία και οι κλινικές χτυπήθηκαν πολύ περισσότερο από ότι οι ιδιωτικές. Περιφερειακές δομές μεγάλης σημασίας αλλά υψηλού κόστους όπως η φροντίδα στο σπίτι εγκαταλείφθηκαν, ενώ η λιτότητα χτύπησε τις ψυχιατρικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες παρηγορητικής φροντίδας. Τα δημόσια νοσοκομεία άρχισαν να δίνουν έμφαση για λόγους ανταγωνισμού στην ξενοδοχιακή υποδομή εις βάρος της ιατρικής επάρκειας. Η νοσοκομειοκεντρική λογική που επικράτησε στην Λομβαρδία, λόγω ανταγωνισμού, απομείωσε την βαρύτητα και την σημασία των υποδομών της πρωτοβάθμιας υγείας, κάτι που έπαιξε δραματικά αρνητικό ρόλο όταν μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, όλοι συνωστίζονταν στα νοσοκομεία της περιφέρειας, σε ένα κρεσέντο κατάρρευσης που περιγράφει ο Ben Munster:

… Ο πέτρο Μπραμπιλιάσκα, αναισθησιολόγος στο μεγάλο νοσοκομείο Papa Giovanni XXIII, στο Μπέργκαμο, τονίζει πως το να κρατάς τον κόσμο μακρυά από το νοσοκομείο είναι κρίσιμο για τον περιορισμό μιας πανδημίας. Οι τοπικοί γιατροί, για παράδειγμα, μπορούν να φιλτράρουν ασθενείς για τον κορωνοϊό και να φροντίσουν όσους έχουν ήπια συμπτώματα… στέλνοντάς τους στο νοσοκομείο, μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Αλλά χρόνια φροντίδας “εστιασμένης στον ασθενή” είχαν απομυζήσει τις ζωτικής σημασίας αυτές τοπικές δυνατότητες… Σε συνδυασμό με μια αποτυχημένη στρατηγική τεστ που απαιτούσε τον έλεγχο μόνο των βαριά αρρώστων και των συγγενών τους, οι αποχρηματοδοτημένες υπηρεσίες κοινοτικής φροντίδας δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για να αντιμετωπίσουν τις τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό μολύνσεων, ενώ όσοι είχαν συμπτώματα πήγαιναν κατευθείαν στον νοσοκομείο

… Έτσι ξεκίνησε και το ξέσπασμα των κρουσμάτων στο Μπέργκαμο… όταν δεδκάδες άνθρωποι με συμπτώματα της Covid-19 έσπευσαν κατευθείαν σε ένα προαστειακό νοσοκομείο, διώχτηκαν από εκεί και τους έστειλαν στο σπίτι τους, και στην συνέχεια μόλυναν τις κοινότητές τους.

Ακόμα και όταν η πανδημία άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία, τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν είχαν καμία υποχρέωση να μοιραστούν το φορτίο, παρότι είχαν εξασφαλίσει μερίδιο του προϋπολογισμού της δημόσιας υγείας. Πέρασαν εβδομάδες, στις 17 Μαρτίου… για να επιτάξει η κυβέρνηση ιδιωτικά νοσοκομεία. Το προεδρικό διάταγμα όμως έλεγε πως οι ιδιώτες πάροχοι φροντίδας υγείας θα αποζημιωνόταν για ολόκληρη την αξία των υπηρεσιών τους, δηλαδή θα τους πλήρωναν οι φορολογούμενοι

Ο Στέφανο Μεριλιάνο, κοσμήτορας της Ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου της Πάδοβας παρατηρεί πως η πρώτη προτεραιότητα όταν έχουμε να κάνουμε με μια ευρέως εξαπλωμένη μεταδοτική ασθένεια “είναι η προστασία των νοσοκομείων”. Αντί για αυτό… τα υπερφορτωμένα δημόσια νοσοκομεία της Λομβαρδίας “έκλεισαν όλους τους ασθενείς μέσα, κάνοντας του δύο μολυσμένους αθενείς, πεντακόσιους”.

Οι ήδη ασθενείς των ταλαιπωρημένων δημόσιων νοσοκομείων δραπέτευσαν σε ιδιωτικά νοσοκομεία, μεταφέροντας την ασθένεια μαζί τους. Άλλοι μεταφέρθηκαν σε γειτονικές περιφέρειες για θεραπεία, μολύνοντας νοσοκομεία σε άλλες περιοχές της χώρας. Οι επισκέπτες συγγενείς και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία άπλωσαν την μόλυνση ακόμα βαθύτερα στο πληθυσμό όλης της Ιταλίας…

Το μάθημα από την Λομβαρδία δεν είναι απλά μια ιστορία “κακών” κινήτρων κερδοφορίας, λέει η Ραφαέλα Σαντούν του Harvard Business School. Ήταν απλά η λογική κατάληξη ενός συστήματος που επέτρεψε στα κίνητρα αυτά να διαστρεβλώσουν τις προτεραιότητας ενός συστήματος φροντίδας υγείας για πολύν καιρό

O γιατρός Βιτόριο Ανιολέτο παρατηρεί πως στο σύστημα υγείας της Λομβαρδίας:

“…σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να θεραπευθείς με τις καλύτερες θεραπείες διαθέσιμες στον κόσμο, να σε χειρουργήσουν ομάδες με τον ύψιστο βαθμό επαγγελματισμού (αν και συχνά τη διαφορά την κάνει το πορτοφόλι), αλλά οι υπηρεσίες πρόληψης έχουν ελαχιστοποιηθεί, οι πρώτες βοήθειες είναι όλες σε κρίσιμη κατάσταση, οι γενικοί γιατροί είναι εν ανεπαρκεία, τα περιφερειακά χειρουργία μειώνονται κάθε μήνα, εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Ένα σύστημα υγείας που εστιάζει μόνο στην θεραπεία και στο κέρδος, που έχει μετατρέψει την υγεία σε εμπόρευμα, που αγνοεί την πρόληψη γιατί δεν παράγει κέρδη για τα ιδιωτικά λόμπι του κλάδου και που δεν εμπλέκει τον πληθυσμό στην προστασία της ατομικής και συλογικής του υγείας, δείχνει την Αχίλλειο πτέρνα του με την εμφάνιση μιας νέας μεταδοτικής μολυσματικής ασθένειας…”

Ενώ λοιπόν η Λομβαρδία επέλεξε αυτό το μεικτό σύστημα και την διάβρωση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας η, εξίσου εύπορη με την Λομβαρδία, περιφέρεια του Βένετο παρά την σταθερή μείωση των χρηματοδοτήσεων από την κεντρική κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο της ενίσχυσης του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της μείωσης της ιδιωτικής συμμετοχής σε αυτήν, και έδρεψε τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και της πολιτικής των μαζικών ελέγχων. Η περιφέρεια κατευθύνει μόλις 7% της κρατικής χρηματοδότησης σε ιδιωτικά χέρια, με μειούμενη τάση. Ενώ ταυτόχρονα, με παρεμφερή χρηματοδότηση με εκείνη της Λομβαρδίας, είχε διαθέσιμα περισσότερα κρεβάτια εντατικής ανά 100.000 κατοίκους από ότι η Λομβαρδία. Τα αποτελέσματα φάνηκαν από την επάρκεια στη διαχείριση της πανδημίας. Αποτελούν δε ένα άτυπο πείραμα για την αποτελεσματικότητα των δύο προσεγγίσεων της δημόσιας υγείας σε στιγμές κρίσης.

Και με αυτό στο μυαλό ας έρθουμε στα δικά μας. Όπως είχαμε παρατηρήσει και στην προηγούμενη ανάρτηση η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τρενάρει συνεχώς την πρόσληψη μόνιμου νοσηλευτικού προσωπικού για τη δημόσια υγεία. Αντίθετα άρχισαν δειλά-δειλά οι πρώτες απολύσεις επικουρικού προσωπικού. Η ΝΔ έχει δηλώσει πως

“…στηρίζει αναφανδόν τη θεσμοθετημένη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Και το κάνει για να αναβαθμισθούν επιτέλους τα δημόσια νοσοκομεία και οι Έλληνες να απολαμβάνουν καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες υγείας, με κανόνες, διαφάνεια, χωρίς απευθείας αναθέσεις και κυρίως χωρίς κόστος για τους πολίτες…”

Ενώ στα μέσα του Απρίλη, μεσούσης της πανδημίας, ο Υπ. Εσωτερικών κ. Τ. Θεοδωρικάκος επέμενε πως η συνεργασία ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στην υγεία θα είναι προς όφελος του δημόσιου συστήματος υγείας:

“…είναι ξεκάθαρο ότι πολιτική της ΝΔ είναι να στηριχθεί το ΕΣΥ. Αυτό που λέγαμε είναι ότι πρέπει να υπάρξει συνεργασία του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα και αυτό έχει αποδειχθεί ότι λειτουργεί και στο χώρο της υγείας και σε πάρα πολλούς άλλους τομείς. Η συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, όταν γίνεται με όρους διαφάνειας και εκσυγχρονισμού μπορεί να είναι πάρα πολύ αποτελεσματική και να φέρει και στο χώρο της Υγείας τις ποιοτικές υπηρεσίες που έχει ανάγκη η κοινωνία. Αυτό κάναμε. Αυτό κάνουμε. Και αυτό είναι υπέρ του Εθνικού Συστήματος Υγείας…”

Νομίζω πως το θανατηφόρο πείραμα της Ιταλίας έδειξε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν είναι τόσο απλά γιατί η είσοδος των ιδιωτών μέσω συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα οδήγησε στο αποτέλεσμα της Λομβαρδίας και όχι του Βένετο, δηλαδή η χαραμάδα αρχικά γίνεται η πύλη άλωσης του ΕΣΥ και μάλιστα με την επίκληση ακριβώς της “ανωτερότητας του ιδιωτικού τομέα στην διαχείριση”. Και δεν είναι τόσο απλά επίσης, γιατί στον πυρήνα της δυσκολίας αντιμετώπισης της πανδημίας στην Λομβαρδία, αλλά και της αντιμετώπισης γενικότερα προβλημάτων δημόσιας υγείας έκτάκτων ή μη, είναι τρία θέματα:

  1. Οι έκτακτες ανάγκες απαιτούν το κτίσιμο μιας εφεδρικότητας στο σύστημα υγείας η οποία δεν μπορεί να υποστηριχθεί από καμία ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων όπως μια πανδημία, πρέπει να ρίξουμε λεφτά για την δημιουργία υποδομών στην υγεία, όπως σημειώνει και ο Munster, ελπίζοντας πως ποτέ δεν θα τις χρησιμοποιήσουμε. Αυτό είναι αντιθετικό στην λογική της ιδιωτικής οικονομίας και φυσικά της λογικής της λιτότητας γιατί είναι εξασφαλισμένα ζημιογόνο. Δεν είναι το μόνο δημόσιο αγαθό που χρειάζεται αυτή την εφεδρικότητα δε. Η λογική της κατάλυσης των δημόσιων αγαθών προς όφελος της αγοράς, της αποχρηματοδότησης του δημόσιου τομέα, είναι μια λογική που κάνει οποιοδήποτε μέτρο σχεδιασμού της αυτοπροστασίας και της επάρκειας μιας κοινωνίας εξαιρετικά προβληματικό
  2. Ένας ολοκληρωμένο σύστημα υγείας βασίζεται στην πρόληψη και στην αποκέντρωση, σε ένα πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας που προσφέρει ίσα σε όλο τον πληθυσμό και στο οποίο συμμετέχει κάθε κοινότητα και το συνδιαμορφώνει κατά τις ανάγκες της. Η κοινοτική συμμετοχή, η άμβλυση των υγειονομικών ανισοτήτων, η καθολικότητα της δημόσιας παροχής όπως προέβλεπε η διακήρυξη της Άλμα Άτα του ΠΟΥ δεν εξασφαλίζονται με την ιδιωτική δραστηριότητα, και η ιστορία της αποσάρθρωσης της πρωτοβάθμιας υγείας στην Λομβαρδία δείχνει το γιατί.
  3. Οι ανισότητες θα επιταθούν. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών στις δαπάνες υγείας (όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ιστορικά μεταξύ 35–40% της συνολικής ) και κάθε περαιτέρω αύξηση του ποσοστού αυτού (και η εμπειρία της Ιταλίας δείχνει πως η συμμετοχή των ιδιωτών ως “παρόχων” του συστήματος υγείας, αυξάνει την ιδιωτική δαπάνη) θα επιτείνει ακόμα περισσότερο την ήδη τεράστια υγειονομική ανισότητα στην χώρα μας.

Εν κατακλείδι η αποτελεσματικότητα ενός συστήματος υγείας κρίνεται στις στιγμές της κρίσης. Η πανδημία μας προσέφερε όπως είπαμε ένα “εργαστηριακό” σχεδόν πείραμα για την σχετική αποτελεσματικότητα ενός ημι-ιδιωτικοποιημένου συστήματος υγείας στην Λομβαρδία και ενός βασικά δημόσιου συστήματος υγείας στο Βένετο. Αυτό θα πρέπει να το δούμε και εδώ για να δούμε προς τα πού πρέπει να βαδίσουμε. Δεν περιμένω κάποια δαμασκηνή μεταστροφή από την Νέα Δημοκρατία. Ήταν και παραμένει, μεταξύ άλλων, το κόμμα της εμπορευματοποίησης των δημόσιων αγαθών. Θέλω να ελπίζω όμως πως η πανδημική κρίση έχει διδάξει ακόμα και το επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος. Το σύστημα υγείας, ακόμα περισσότερο τώρα σε πανδημική και σύντομα μετα-πανδημική εποχή, θέλει μεταρρύθμιση προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ιδεολογικά πρέσβευαν. Είναι επικίνδυνη η συνέχεια σε αυτόν το δρόμο.

--

--

talws
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Just your average mythical Cretan cyborg (aka Mihalis Panayiotakis)