Geçmiş taslaklardan..
Yeni bir son, bazen yeni bir başlangıç, bazı durumlar duygulandırır beni. Ve yine kırgınım, kırgınlıklarım da hiç bitmeyecek gibi, ne kadar çok insan varsa o kadar kırgınlık mı olurmuş hayatımızda, hayır yanlış anladın, aslında çok hümanist biriyim. Bir zamanlar yalan söylemek çok büyük bir suçtu, şimdi ise yalanlar hayatın gerçekleri. Nasıl olur da herkes dürüst, nasıl olur da sadece ben yalancı. Yalanlardan yapılmış bir deniz de olsa bu, akışa kapılmak lazım değil mi? Ne oldu da bu körlüğe adapte olmuşum, farkındalığımı bu denli kaybetmişim, ruhumu susturmuşum ve maddeye bu denli bağlanmışım. Zira ben bu değildim. Kalabalıklar sardığından beri beni, samimiyetsizlikler kayıp gitti ayağımın altından. Yalnızlığıma yakınlaştım. Neyseki gözlerim vardı. Hayat kalitemiz çok düşüyor bazen, perde çekiliyor gerçeklere, sahne arkası en çok merak edilen yerdir ve sahne arkası yine bir sahneden ibaret. Peki ya ben, şimdilerde ne bir adım ileri gidebiliyorum ne de geri. Duramıyorum da, hatta uçup gittiğim bile olur başkaca diyarlara. Hırsım da yok, yok mu sahi, hırs beni büyütür mü, aksine küçültür, delip geçer beni, olmasın mıydı? Zaman bana ne öğretti biliyor musun, kendimi daha çok sevmeyi, bazen çok yoğun olduğumda kendimi özlüyorum. Haha, narsist değilim. Psikoloji ile yakından ilgili, hastalıklara aşinayım, araştırmayı oldukça severim. Devam ediyorum.. Beni kendimden ayıran, özümden ayıran bir şeylerin araya girmesinden korkuyorum, frekansımın değişmesinden, başka biri olmaktan. Hayır korkmuyorum. Yazınca geçiyor hepsi, eskisi gibi yazıyorum, sadece paylaşmıyorum. Yazmak benim ruhuma şifa, kalbime deva, göğüs sıkışmalarım hep yazmazlıktan. Ahmet’i de özledim. Bu yazıyı durgun bir zamanımda yazmışım, taslaklarda kalmasın.
Mutlu günler dilerim :)
Adile
