Selfish

สองปีกับการเขียนบล็อกอย่างน้อยหนึ่งบทความต่อวัน … ผมเรียนรู้อะไรบ้าง? เยอะแยะมากมาย กับปีแรกที่ได้ข้อคิดมาหลายข้อ … แล้วปีที่สองหละ?

ย้อนไปเมื่อประมาณสี่เดือนที่แล้วผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ทำไมเราถึงต้องเขียนทุกวัน? อะไรคือแรงผลักดันให้เราไม่หยุดทำสิ่งนี้?” คำตอบที่ผมบอกตัวเองคือเพราะผมเห็นแก่ตัว … ทุกบทความที่เขียน

• ผมเขียนให้ตัวเองอ่าน
• ผมเขียนเพราะอยากพัฒนาตัวเอง
• ผมเขียนเพื่อสั่งสอนและเตือนตัวเอง
• ผมเขียนเพื่อสร้างบันทึกทางความคิดให้ตัวเอง
• ผมเขียนเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองทำได้เพื่อตัวเอง
• ผมเขียนเพื่อจะได้ไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

เพราะผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ผมถึงมีแรงและมีความตั้งใจที่จะเขียนบทความให้ได้ทุกวันต่อไปอีกนาน … ผมไม่ห่วงว่าจะมีคนอ่านแค่ไหน จะมีคนกดไลค์หรือแชร์หรือไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็น คนอื่นไม่ใช่ปัจจัยสำคัญ … มันเริ่มต้นและจบลงที่ตัวผมเองคนเดียวเท่านั้น

ผมเรียนรู้ว่า

อย่าพึ่งพาแรงผลักดันภายนอก อย่าให้ปัจจัยภายนอกมาทำให้เราไขว้เขวจากเป้าหมายที่เราสัญญากับตัวเองไว้

ผมเรียนรู้ว่า

เราไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองกับใครทั้งสิ้นนอกจากตัวเอง

และผมเรียนรู้ว่า

เมื่อเราเริ่มทำอะไรดีๆเพื่อตัวเอง … มันจะกลายเป็นการสร้างอะไรดีๆให้คนอื่นรอบข้างไปโดยปริยาย

สำหรับทุกคนที่อ่านบทความนี้ … ขอบคุณมากๆที่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมมาตลอดช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาครับ :)

คิดและเขียนคือสิ่งที่ผมชอบ แบ่งปันคือสิ่งที่ผมรัก เพราะแบบนี้ทุกวันผมเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวจากชีวิตจริง จากประสบการณ์ จากแนวคิด จากอนาคตที่ดีผมมองเห็น และทุกอย่างที่ผมประยุกต์ใช้เพื่อสร้างให้อินเท็นติกเป็นบ้านที่น่าอยู่ บ้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่สร้างความแตกต่างในสังคมได้ — มันน่าภูมิใจที่ผมรู้ว่า … ไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียวที่อยากเห็นการพัฒนา :)

Inthentic On Facebook | Inthentic On Twitter | Inthentic On Instagram