EPISODE 5 — From Surviving to Thriving

Vanessa Laureyssen’s path to recovery at Montgó Lifestyle

About this Podcast

Go deep into a world of personal growth and inner balance with ‘Montgó Mindset: Listen to your inner balance’. In this podcast, we explore the powerful connection between mind, body and spirit and share inspiring stories, insights and practical tips to help you find your own balance. Whether you’re looking for more peace, confidence, mindfulness or just some positive energy, our talks and guests will guide you on a journey to a fulfilled life. In this podcast series, Connie Fluhme invites therapists, coaches, chefs, Montgó Lifestyle Retreat participants and other experts to share their stories to help listeners overcome barrier fears and enrol in a life-changing programme.

This is the English transcript of the Dutch podcast. Scroll down for the Dutch transcript. Subscribe today and let us inspire you to become the best version of yourself.

Vanessa:

I didn’t know what I was going to do, I just knew I can’t do this anymore, it was just either I would not survive this, or I had to do something. And the fact that I had two children made me think “OK, I can’t give this up. I can’t”.

Connie:

Today my guest in the podcast, Vanessa Laureyssen, expert by experience and Head Coach of Montgó Lifestyle. I’m Connie Fluhme, nice to have you listening.

Station Voice:

Montgó Mindset listen to your inner balance

Connie:

What a treat to have Vanessa on the podcast today. Not only is she a rock at personal growth and mental resilience.

She also comes to enrich your day with her golden tips for inner balance. Ready for a journey of discovery full of ‘aha’ moments and ‘oh yes’, experiences? Lean back, relax and let yourself ride the waves of Vanessa’s stories. Grab a cup of tea and a comfy chair. Because this will be a broadcast not to be missed.

Vanessa, how incredibly nice of you to be here.

Vanessa:

Thank you. Good morning

Vanessa Laureyssen, Head Coach at Montgó Lifestyle

Connie:

Vanessa now I am very curious about your personal story. What do you have to say about yourself?

I am a single mum of fifty. I have two daughters, who are now seventeen and twenty. Looking back on life to this day, I can say it has been pretty eventful.

Quite interesting in hindsight, too. As a child, I was actually a very happy child, a bit and half boy everyone said. My parents were two hard-working people, both self-employed, with the result that we were actually raised more by the grandparents. As we got older, my sister did take over the role a bit of nurturing towards me here already then. My parents divorced, alleez had a break in their marriage. I think I was 12, 13 at the time.

Connie:

Oh, that does seem like a very difficult age to go through something like that and also very painful.

Vanessa:

I was always a daddy’s child. So for me, Daddy was my big hero. During the divorce, several things came to light. What had happened, had gone wrong,with the result that all my image of my father’s hero was actually suddenly wiped out. That image I had of him, that did not correspond at all with all the information I was given, with the result that I actually started to rebel, quite, yes around the age of 14 I think by playing truant, neglecting my school work, going out, lying to me parents, where I spent the time, also took some time.

Eventually I calmed down by being in a relationship with someone a bit older than me. Found some peace there.

Then around my fourteenth, fifteenth birthday I experienced a rape by two men. That was on some kind of family business trip for my dad’s work. I never told that until I was, I think, thirty-eight, and came into contact with a psychiatrist for the first time who really asked.

I did eventually finish school, though in the form of a private school because I had already thrown away so many years. I did manage that in the end then.

Connie:

So those were very intense teenage years. But you also told me that that was just the beginning of a series of intense events in your life, right?

Vanessa:

When I was 20, I ended up in a fire. A hotel fire in Antwerp. Together with my best friend, who to this day is still my best friend.

We actually went there because we had found out something about my dad and another family member including not my mum. We went there and wewere like ‘we’re going to ruin the evening a bit for them, and then we’ll go into Antwerp and we’ll celebrate New Year’s Eve’. That turned out differently.

A fierce fire broke out. Ten or 12 people died. My best friend came out of that very badly burnt. So did another relative of mine; I myself was actually not too bad. I fell in the panic. Fell to the ground. Well, they actually knocked me over, by the fact that I couldn’t follow the rest, everything went dark and someone finally shouted ‘here, here’ or ‘left, left’. I don’t remember and that was kind of my salvation, that I actually only had second-degree burns.

After that, I started working in the family business. That was kind of mapped out for me. And I also thought because I had neglected my school so much, of ‘oh I can’t do anything else’, or ‘I don’t know any better’. So I actually went in that direction with it. Then got into a relationship, where there was still aggression present, both verbal and non-verbal. I ended that relationship. But way too late.

I ended up back in a faulty relationship The person I was with at the time was in a heavy addiction at the time. I myself was drinking quite a lot at the time, but at that time I was hiding myself behind him. The mind-altering drugs he was using, which in my eyes were much worse than what I was doing.

So I hid behind that very hard. On the other hand, I also stayed in that relationship too long; we were not good for each other. Meanwhile, we had two children, and because I had such an image of the little family that I finally had not been given at home, I did not want to give this up for myself, for my children, I wanted to do things differently. So I actually stayed in that relationship for too long despite good will and not knowing better at the time. Then I quit that relationship. At the insistence of others, I left my children’s daddy and went to live on my own and fell into burnout.

And then I started drinking more and more. Bit of self-medication, I thought if I do drink more now, I won’t feel it. And eventually, two years later, I really fell into addiction, of which I was still in denial at the time.

Connie:

And how did you get out of that when you were actually in denial?

Vanessa:

I then did a classic admission, as we call it in Belgium. Just psychiatry, had detox treatment. But I was still completely in denial. They had put me in a detox group, and I told everyone I was in the wrong group I didn’t belong there I just had burnout.

I was depressed, I needed rest. When I finished that, after three weeks, I started drinking again pretty quickly, telling myself that I didn’t have a problem, that I just had to stay away from certain drinks, that others were okay, telling those around me that too, so everyone went along with that.

A year later same date I was readmitted. Same problem. Then I really realised ‘OK now it’s getting really bad’. Back in admission, got out, did another admission, outpatient. I did learn things from that, but when I look back on it now, I didn’t succeed then either because I actually thought I was still too much in self-pity. Now I can say that. And in denial. I spent a lot of time in a victim role. Then I relapsed, and then it happened very quickly. Ups and downs, 2 months sober then fell back again, and then I was actually completely spent. By then I think I was forty-one. By then I was also living back with my parents with my two daughters.

So I was no longer living independently either.

Connie:

And then what happened? What moved you to move out of denial into recognition?

Vanessa:

I had heard through someone, a childhood friend, who had said on social media that she had an addiction problem, which she had done. I thought that was admirable that she had been able to make that so public and public. And I then contacted her.

And I think a week later I was on a plane to South Africa, having to leave those children at home with my parents and with their dad. We then had a kind of co-parenting at that time. And I then arrived in South Africa.

I didn’t really know anything.

I didn’t know anything what I was going to do, I just knew that I can’t do any more, it was just either I was not going to survive this, or I had to do something. And the fact that I had two children made me think ‘OK, I can’t give this up. I can’t. I can’t do that to my children’.

So basically they were my motivation to go to South Africa. I ended up spending three months in treatment there. Normally the course was two months, I felt I wasn’t ready to come back yet. So I stayed an extra month.

The most important thing I had learned there for me was: who am I, when I am drinking myself? Who was I when I was in my addiction? Because I was so hard in my self-pity, and when they asked me ‘what is very important to you’ I said ‘yes, justice, honesty’. And when I came to this, and I had to look at myself, the things I did when I was in active addiction were the opposite of what I actually expected from others, I didn’t do towards others anymore. It was very tough in the beginning to see yourself as a person who doesn’t actually want to be that.

Connie: So you actually look in a mirror, as it were. And you think, that person I see there, I don’t know that person.

Vanessa:

That’s what addiction does to me anyway. Then I came back, I was very scared to go back. Because I was sitting here now really very safe pretty much cut off from the outside world. Then I came back. And sitting in South Africa I thought ‘OK, if I get through here, I hope one day I can help one person get out of here too’.

Because I was really in a black hole. There wasn’t a single bright spot no more. Then I got home, back allez in Antwerp, in Belgium. I followed a lot of Aftercare, I went to self-help groups. I started doing voluntary work and I started training in the Netherlands, because they were much further advanced than in Belgium in terms of the whole area of addiction actually.

According to the Minnesota programme, I started my training. I completely reversed direction, because before that I was actually a travel agent. Self-employed travel agent. But everything before that was actually in function of, I had been pushed into it, so to speak.

I liked doing that, but it wasn’t actually what I really wanted. And by then doing my training, also doing more on self-reflection, and getting the chance to work in addiction care, private a private centre in Antwerp, I came to what I am doing today.

That hasn’t always been a bed of roses. I still had to discover a lot of things about myself, also in that trip actually because I had dealt with different aspects in South Africa, but certain things not yet.

Because when I came back to Belgium I thought ‘it’s been good, I’ve had to go so deep, I don’t want to go any more’, so I actually pushed it aside a bit, with the result that there was still quite a bit of addictive behaviour in me subconsciously.

So I started focusing on my work, which I loved incredibly and which gave me a lot of satisfaction, but at that time was also still a kind of escape from myself. So I no longer kept my limits, I went over my limits with the result that I then ended up back in burnout.

Then meanwhile, I had met Rogier at a conference in Holland in Amsterdam on addiction and addiction treatment. I contacted him I came here, then ended up with Annemieke myself. I did EMDR therapy with her and that was the last thing I really needed to be able to go on, not to have to look back and to stand where I actually am today. That’s it in a nutshell, I think.

Connie:

What an impressive story you have Vanessa, and what a strong person you are. I really respect you, really fantastic. Thank you so much for sharing this story with us. Can you tell us more about your journey, from addiction to recovery, and how this has inspired you to help others at Montgó Lifestyle?

Vanessa:

That was what I was saying just now, so when you actually get into that, I felt worthless. I felt useless. In my addiction, I didn’t feel like anyone anymore. And the fact that I had to go very deep and get to know myself also allowed me to look at life positively again, and more and more bright spots started coming back. Just by being in recovery, doing self-help groups. Looking at myself a lot, checking my motives. What am I doing? Why am I doing this? So a lot of self-reflection, and the importance of self-knowledge.

Then by the fact that I knew ‘OK, it can be done, it is possible, it seemed impossible, but it is possible anyway’, I really wanted to pass that on to others just because the positivity that is finally released, and also the freedom when you come out of addiction towards recovery, that is huge. That’s a really beautiful warm blissful feeling.

And that’s the thing that I would really like to pass on to others, who actually also end up in the black hole there and think they can’t get out. Yes.

Connie:

What were some of the main challenges you faced during your recovery process. And how did you overcome them?

Vanessa:

The first thing when I came back from South Africa, which was in 2015, the relationship with the children’s dad was very bad.

There was a court case between me and him where they actually wanted to take custody of the children away from me.

They thought they had prepared me for that there in South Africa, but they hadn’t actually, so I came back and it was the first thing I got. So I thought ‘Oy, instant lawyer’, which was a week later. And I thought ‘OK, what’s done is done. I’m standing here now. I can only say what I did, from where I came. And I actually went to that trial without any doom and gloom, and just thought, it’s OK who that I am.

And actually I got a lot of understanding from the judge then.

Connie:

How about that actually? Do the children then also have and say in there, in Belgium or is that just…

Vanessa:

Yes, back then, back then the children didn’t have a say in that. No, because the children then… I think my eldest was then twelve, I think and nine. From twelve they can say something in that.

So at this time itself, the children had no say in that. Fortunately, that was actually all set aside, and actually everything was rejected because of the demands that the other side had made. But that was a huge, huge trigger and challenge I do think on my return.

Connie: Yes, how strong, that you didn’t relapse then?

Vanessa: Yes, that was exciting, But that’s also what I did learn, that even if I relapsed, I wouldn’t have gotten my children back, that would have just made it worse.

And that was well I think, the biggest challenge. Then the fact, that I started running away in my work. also around the area of love relationships, that was also a lot of work to do , yes, I had to bump into myself as well.

Connie:

You work as a Head Coach at Montgó Lifestyle, how do you integrate your personal experience — what you’ve told us all now — into counselling clients struggling with addiction. Because I think you are experience expert. You have so much recognition, I think. That must be really good for people.

Vanessa:

Yes, that’s nice for people and for myself it was also very important , because when I was in treatment myself I also had an experience counsellor. So especially in a beginning we tend not to be completely honest yet because we don’t dare, we are ashamed about things that happened.

And by being able to say ‘I’m someone with an addiction problem. I know how that feels to be there’. I also know how that can get you out and I am someone, I am never going to judge or condemn. Who am I to do that? So mainly what I think is important is also by being able to tell my own story, also by telling things about myself, recognisable, ‘I did this’, ‘recognisable’, ‘I did that’. ‘You’re not alone in that’. And I think that’s very important.

Connie:

You’re also actually kind of a living example that so it can be done. You can get out of that, you can even kick start your whole career and do everything all over again. And you have a new opportunity.

Vanessa:

Yes, you have a new chance. And life is so much nicer. I also know when patients come to us. Whether anyone else has a little doubt…yes or no…you can’t see that. It is though that others can see it that actually it is, that it is possible. Because their hopes don’t dare hope either, you don’t dare hope anymore.

Connie:

You have obviously seen a lot, because you yourself have been in a number of clinics — as a patient then.

What do you think sets Montgó Lifestyle’s approach apart when it comes to helping people with addiction problems and promoting recovery. What is the difference?

Vanessa:

Firstly, the difference is the personalised treatments. You really interact with different team members with us, and everyone has their own speciality.

It’s a multidisciplinary team we work with, which I definitely find an advantage. It’s nice that you can actually go to the core. ‘What is there’, ‘what is wrong with me’, ‘why do I feel this restlessness’, ‘why do I feel different’?

Then there are small traumas, big traumas doesn’t matter, a trauma is a trauma, and it will be there that our psychotherapists will go very deep. I think that’s a plus, that amount of treatment that they can get. I know with myself, I am — I was very happy to have a psychologist to myself alone once a week in South Africa was a lot, so that’s point one for me anyway.

Point two, the idea is that people feel very at home with us. Just the sociability, the normal life but away from everyone around you that you can see back how that life can be.

You are no longer seen as the addict because the environment looks at you as the addict before you can come to us. We don’t see that. I see a person with whom something can be done, with a problem that I recognise, myself. So I think recognisability is very important.

Plus also you are not completely removed from the outside world. We do want contact to be minimal with the home front. Why? Because otherwise there will be too many influences on your own treatment, while with us you get the chance to spend time just with yourself. Not with the children. Not with the partner. Not with the business. Not with the parents. With nothing, but completely with yourself . So that you get that opportunity so, but in the meantime you are also not pulled out of society.

So I mean there are plenty of activities there that we do. So you’re actually not treated like a school child. A lot of people think ‘ah no, I have to go there. I’m not allowed to do anything’. OK, of course there are rules that are needed there. Anyway for the operation and treatment to go well. See that is very important.

You don’t come back into, as I called it myself, into the big bad society.

Connie:

And is something like that a bit of a boutique formula can you say, a kind of living room feel?

Vanessa: Yes.

Connie: And ‘coming as a friend’.

Vanessa:
Yes, ‘as a friend’ anyway. But also actually as a second home, a safe haven.

That’s the first thing I always say too, when you are here, it’s more visible to you how we can help you. And we are here for YOU. Take advantage of it, just take advantage of it. This is your moment.

Connie:

But a person’s loved ones are also important, of course. Because they also have issues. And they also have to deal with that.

Do you take that into account as well.

Vanessa:

For those closest to you, it’s very difficult because, first of all, a lot is happening. A lot of lies, deceit, actually, if you end up in an active addiction towards the outside world, you’re really just a big liar and manipulator. A cheater. So for those close to you, that’s very difficult.

Then clients actually come to us anyway. And then we say ‘OK, now all attention is on you’. Which can seem very strange to the home front. Yes, but I’ve been struggling with this for five years now, because it’s a family disease, also a systemic disease, I always say. So the intention is that the family members are also sufficiently involved and informed. Very important.

Connie:

Vanessa, I have read that you call yourself ‘alcoholic in recovery’, can you tell us more about the meaning of this, and why it is important to use this term.

Vanessa:

So alcoholic in recovery or addicted, actually I’m just addicted. General. Why do you use that? Because addiction is a disease. It’s a brain disease. I know that’s hard for some people, especially outsiders, to understand or accept.

I myself had that too. When I came to treatment in the beginning, I was like ‘yeah but hey, I don’t suffer from it’.

I did that. Effective? It is. It is for me , and that is why I am going to name it because it is that you cannot cure it, but you can learn to deal with it. And in a very nice, carefree way.

So that doesn’t really have to be a big sword, heavy over your head, not at all. By calling myself in recovery, I also do stay alert towards the addictive piece in me. Because the addicted piece in me can, in a second, take away everything I have right now.

Connie:

But so that also has something to do with acceptance, but so it doesn’t have to be negative.

Vanessa:

No, definitely doesn’t have to be negative. It’s recognition. Recognition, and from the moment you recognise it and can accept it, it also goes much easier and you can actually surrender, surrender, to the programme much easier too. What we work with. Surrendering to yourself to your environment, so acceptance is very important.

But, that is sometimes very difficult because there is a false image of people with addiction problems.

Connie:

So it’s actually something that should be rectified.

Vanessa:

I would love to have that.

Definitely. Definitely. Yeah.

Connie:

What are some practical steps people can take to begin their recovery journey? So whether they are struggling with addiction with other challenges. What’s the best thing they can do right now?

Vanessa:

What is the best thing they can do. I think giving yourself the chance to get out of that. Because if you are both in depression , burnout, or in what area of life you don’t actually feel OK, there is still always a way. And I think giving yourself another little chance to be able to make something better out of it anyway. Sure.

Connie:

As head coach at Montgó Lifestyle, perhaps you could give us an example of a client who, like you, went through and remarkable transformation and how your coaching helped him?

Vanessa:
Yes, there are several. I’m going to name a male client now, someone who actually lived on ego constantly. A big firm many servant under him, many employees always getting the spotlight. Finally by coming to us to see that he is actually not the one he actually wanted, but was also pushed in that direction, and actually always put himself aside. All for the image for the outside world, which made him feel insecure. Very insecure. You would never say that if you saw that person.

He comes to us, gets to know himself again finally gets an understanding of why that he is going to use, or has started to use, why that is. Very nice project. Did a very nice project with us. Also just got back in touch with the things he used to like to do, but which just hadn’t occurred to him to do again in the last few years or last ten years. So getting back in touch with that too.

Then back in Belgium or in the Netherlands to follow Aftercare, which also involved the family. To see, so here we look at what are your triggers, what happened. You actually have to be very careful with that. To see, because when you are back actually in your environment, what triggers have been added. It’s also still difficult, how are we going to work on that. And then in addition to that actually slower is that Aftercare, or is that follow-up is becoming less and less. And so once a month we do a check-up how am I doing. What negative old behaviours have you noticed in yourself and how can you change them?

In the end, everyone does it themselves. We give advice but the person in question does it themselves. And so further seeing that they actually don’t come out of recovery because recovery is very important to them.

But we also tend, that’s with everything, if you don’t do the right thing, to forget about recovery and be back at the very bottom, whereas certainly in the beginning recovery should be at the very top.

Connie:

So you say, recovery from addiction and finding the necessary life balance are often a long-term process. So how do you support clients in building sustainable recovery and maintaining a healthy lifestyle?

Because of course you’re influential while they’re there, but then once they’re released, and back into reality, how does it work?

Vanessa:

What we definitely always do is, before they actually leave Montgó Lifestyle, we draw up a plan. What did you learn here, what did feel good for you? How are we going to further introduce that into your life back home. So that’s something that we bring along anyway, think is important in the area when people with addiction issues are with us. Then I also take them to self-help groups. That they can learn about it because for myself, I speak for myself, that is still a very big tool for me. Attending self-help groups.

So when I’m back in Antwerp, I have my own groups that I can go to. I also do that here with the clients but it’s different, because with the self-help groups you’re always made a little bit alert again about why you’re there, and also that you can share, your emotions. Because, a lot of people didn’t learn to talk.

I couldn’t talk. That was a no-go with us. Showing emotions was actually new. So what that we actually teach is, that’s OK, that’s allowed, it’s OK with who you are. You are enough, vulnerability is a beautiful thing. And to pass that on, that’s important.

That they keep expressing how that makes them feel, that they have one person, that they can do that to. Surely that’s in the structure, structure is so important for everyone. That they continue to maintain that. And also through self-knowledge, that we actually teach more like that too, to be conscious of that.

Connie:

You talk about structure, so that actually includes a certain daily rhythm, I think.

You really have to say, yes, I get up I’m going to take a cold dip first, so to speak, and then I’m going to walk the dog, then have breakfast. And so on and so forth. Do you actually give people some kind of day planning as well.

Vanessa:

Yes, when they continue with us, we make a day plan together, which they can actually continue at home and with what they have learned here.

Anyway. Now we also do put a lot of emphasis on it of ‘keep a very hard eye on yourself because that’s kind of like, speaking for myself ‘I’m going to do sports, ah I’m not going’. Day two, ‘I’m not going’, day three I don’t think about it anymore. It’s gone. That’s actually kind of how it is with your structure

Connie:

I know there’s sort of a rule of how many times do you have to repeat something to get it into your system?

Vanessa:

I think there might be a little rule for that, but I think that’s very personal. It’s personal. Everyone is different, everyone is different in lev and everyone. I think that’s actually personal. Because you can also, for example, do really well for 12 weeks, keep your structure, and then skip your breakfast. Then ‘ah I’m not going to exercise. Ah that meditation, don’t feel like it’. So actually twelve weeks is perfect. In the fourteenth week you can lose everything.

Connie:

But then you also feel that right away?

Vanessa:

You feel that. Yes.

Connie:

So you get the bill right away actually.

Vanessa:

Yes. Yes.

Connie:
What are some of the key lessons learned from your own recovery journey, and then how do you apply these lessons in your work at Montgó?

Vanessa:

For me, I think gratitude.

Gratitude for me is very powerful, very important . Stillness. Standing still with the little things. Not making things bigger. Not worrying today about something you’re already going to stop thinking about next week.

Especially playing a lot more thought in working and recognizing.

Connie:

For people who may be struggling with addiction or other challenges, what message or advice would you share to give them hope and encourage them to seek help.

Vanessa:

Especially that what I have already said.
Dare to still have a little bit of hope, don’t give up on yourself.

The difference between recovery and addiction is, addiction is basically, we do one thing and we lose everything, and recovery can be viewed as, we leave one thing out and we gain everything back.

And that journey can be there. So?

Connie:

Yes, very nicely said. Can you tell us a little bit more about the role of aftercare and support for friends and family of addicts, and why this is so important in the recovery process.

Vanessa:
I personally think it’s very important because when I look back at my own story, if I had known how at the time with a partner who was pretty much in a heavy active addiction at the time, that I could have helped. it might have been completely different.

But I had no sympathy for his situation. I also looked at him in a very wrong way.

So it’s very important to get loved ones involved. That you can explain to them, the disease concept of addiction. What is actually there? What you can’t expect is that they fully understand you that they understand what it means to be an addict themselves. You can’t. Fortunately, you have to have stood here yourself, to feel what it is like to get into addiction. So explaining the disease concept, explaining what they are into. How that they are going to change and and also let the system around them understand what triggers can be. Back home, where are actually little pitfalls towards relapse.

And the loved ones can go very far, but they shouldn’t be forgotten either. Because effectively someone in an active addiction is very self-centred, everything revolves around you, you are very selfish. So those people do have to learn to live with that. Because that’s not nice. Then someone enters recovery. So actually, those close to them get the feeling that they are being put aside again. And then it’s important that they get as much information and intelligence as possible about the treatment they’re actually going through.

What I do myself in family counselling in Belgium is that we have groups. I have groups, with relatives with the result that people can also see each other, that they are no longer alone. Because they also think they are alone. That’s not something you want to come out with, that stigma is still unfortunately so big so you’re not going to say to the best friend for a very long time ‘but my son or my partner or my mother’…. So when we actually do these groups, you hear other people’s stories, that they are also confronted with it and that’s really nice for them too.

Connie:

Yes. Because actually these people have also suffered trauma.

Vanessa:

Definitely. Definitely.

Connie:

Actually, those have to do something themselves.

Vanessa:

Definitely. Don’t underestimate it.

Don’t underestimate what it does to your loved ones anyway. And that also makes it very difficult for the addicts because you’re also sitting with that guilt and that shame. It also happens that sometimes they want to overcompensate.

If they then come back and suddenly want to make everything right again. That’s not OK either because you can’t keep doing that. So basically the whole system has to be properly informed and involved in the treatment.

Connie:

Yes because it is a disease. It’s not that you’re doing it wrong, you can’t do anything else. I mean I can’t do anything against a cold. It’s just the way it is. There’s no one mad at you either?

Vanessa:

Yes, but of course, what happens when the disease is very high with us, or we are back in the active, I speak of myself. I don’t like to speak it for other sufferers, but for myself it is, I am the worst version of myself then. So the people around me are also confronted with the worst version of me, the one that I am actually not at all. And completely opposite my values at that moment. So it’s also very difficult for those close to me or, OK, it’s all very nice, but look what’s been done. So it’s very complex, is very complex.

And the importance for loved ones to be treated as well and to be able to work and cope is very important. And also for the person himself that is in treatment, it is important to say: don’t expect people to suddenly find you OK after three weeks or six months or to be able to trust you again, it takes time.

Allow them that time.

Connie:

And what would you say to someone who is a close relative of someone who is an addict or has another problem, and who wants to get that person to really take a step and come to you? How do I get them to do that?

Vanessa:

Actually, that’s actually in the hard way because you go along for a very long time as a neighbour, or as a partner you go along for a very long time. You go along and you start going beyond your own limits. You’re going to start thinking the abnormal is normal. You want to help the person in question. Save. But you keep going further and further and further from which you become further and further removed from yourself is.

At some point you have to make the choice for yourself, ‘I choose for myself’. And you give the choice to your partner or those around you of ‘either you go along and do something about it, or we have to distance ourselves because otherwise, people will also go down with that.

Connie:

Thank you Vanessa for sharing your wisdom and insights. This was a particularly valuable episode of Montgó Mindset. We hope you, our listeners, are inspired to take steps towards a life of balance.

Don’t forget to subscribe and keep listening for more engaging conversations and insights here. Until next time. And should you seek help now, you are not alone. Contact us directly at www.montgolifestyle.com or call us on 0031 85401158.

Van Overleven naar Leven

Vanessa Laureyssen

Vanessa:
Ik wist niks wat ik ging doen, ik wist enkel dat ik niet meer kan, het was enkel of wel was ik er niet meer, of wel moest ik iets doen. En door het feit ik twee kinderen had dacht ik van “OK, ik kan dit niet opgeven. Dat kan niet.

Connie:
Vandaag mijn gast in de podcast, Vanessa Laureyssen, ervaringsdeskundige en Head Coach van Montgó Lifestyle. Ik ben Connie Fluhme, fijn, dat je luistert.

Station Voice:
Montgó Mindset listen to your inner balance

Connie:
Wat een feest om vandaag Vanessa in de podcast te hebben. Ze is niet alleen een kei in persoonlijke groei en een rots in de branding als het gaat om mentale veerkracht.

Ze komt ook nog eens jouw dag verrijken met haar gouden tips voor innerlijke balans. Klaar voor een ontdekkingsreis vol ‘aha’ momenten en ‘oh ja’, ervaringen? Leun achterover, ontspan en laat je meevoeren op de golven van Vanessa’s verhalen. Pak een kopje thee en een comfortabele stoel. Want dit wordt een uitzending om niet te missen.

Vanessa, wat ontzettend leuk dat je er bent.

Vanessa:
Dank je. Goedemorgen

Connie:
Vanessa nu ben ik heel erg benieuwd naar jouw persoonlijke verhaal. Wat heb je allemaal te vertellen over jezelf?

Ik ben een alleenstaande mama van vijftig. Ik heb twee dochters, die zijn er nu zeventien en twintig. Als ik terugkijk op het leven tot op vandaag kan ik zeggen dat het vrij bewogen is geweest.

Achteraf gezien ook wel vrij interessant. Als kind was ik eigenlijk een heel vrolijk kind, een beetje en halve jongen zei iedereen. Mijn ouders waren twee hardwerkende mensen, alle twee zelfstandigen, met als gevolg dat we eigenlijk meer zijn opgevoed door de grootouders. Naarmate we ouder werden heeft mijn zus de rol ook wel hier al een beetje overgenomen van het verzorgende ten opzichte van mij dan wel. Mijn ouders zijn gescheiden, alleez hebben een pauze gehad in hun huwelijk. Ik denk dat ik toen twaalf, dertien was.

Connie:
Oh, dat lijkt me wel een hele moeilijke leeftijd om zoiets mee te maken en ook erg pijnlijk.

Vanessa:
Ik was altijd een papa’s kindje. Dus voor mij was papa mijn grote held. Tijdens de scheiding zijn er verschillende zaken aan het licht gekomen. Wat er was gebeurd, mis was gegaan, met als gevolg dat heel mijn beeld van de held van mijn vader eigenlijk ineens werd weggeveegd. Dat beeld dat ik van hem had, dat kwam helemaal niet overeen met alle informatie dat ik kreeg, met als gevolg dat ik eigenlijk ben beginnen rebelleren, vrij, ja rond mijn veertiende denk ik door te spijbelen, mijn schoolwerk te verwaarlozen, uit te gaan, liegen tegenover mij ouders, waar ik de tijd doorbracht, heeft ook wel eventjes geduurd.

Uiteindelijk rustiger geworden door en relatie te hebben met iemand die een beetje ouder was als mij. Daar wel wat rust gevonden.

Dan rond mij veertiende, vijftiende heb ik een verkrachting meegemaakt door twee mannen. Dat was op een soort familie business trip voor het werk van mijn papa. Ik heb dat nooit verteld tot ik, denk ik, achtendertig jaar was, en voor de eerste keer in contact kwam met een psychiater die daar echt om vroeg.

Mijn school heb ik uiteindelijk wel afgemaakt, wel onder de vorm van een prive-school omdat ik al zoveel jaren had weggegooid. Dat is mij dan uiteindelijk wel gelukt.

Connie:
Dat waren dus heel heftige tienerjaren. Maar je vertelde mij ook dat dat maar het begin was van een reeks heftige gebeurtenissen in je leven, toch?

Vanessa:
Op mijn twintigste ben ik in een brand terechtgekomen. Een hotelbrand in Antwerpen. Samen met mijn beste vriendin, die tot op vandaag nog altijd mijn beste vriendin is.

We zijn er eigenlijk naar toe gegaan omdat we iets waren te weten gekomen over mijn papa en een ander familielid waaronder niet mijn mama. We zijn er naartoe gegaan en wij hadden zoiets van ‘we gaan de avond een beetje voor hun verpesten, en we gaan daarna Antwerpen in en we gaan oudjaar vieren’. Dat is anders uitgedraaid.

Er is een hevig brand ontstaan. Er zijn tien of twaalf mensen overleden. Mijn beste vriendin is daar heel zwaar verbrand uitgekomen. Een ander familielid van mij ook, ik zelf viel eigenlijk mee. Ik ben in de paniek gevallen. Op de grond gevallen. Allez, ze hebben mij eigenlijk omver geduwd, door het feit dat ik de rest niet kon volgen, alles is donker geworden en iemand riep eindelijk ‘hier, hier’ of ‘links, links’. Ik weet het niet meer en dat is een beetje mijn redding geweest, dat ik eigenlijk maar tweede graads brandwonden had.

Daarna ben ik beginnen werken in de familiezaak. Dat werd een beetje uitgestippeld voor mij. En ik dacht ook doordat ik mijn school zo had verwaarloosd, van ‘ach ik kan niet anders’, of ‘ik weet niet beter’. Dus ik ben eigenlijk die richting mee uitgegaan. Ben dan in een relatie gekomen, waar er nog wel agressie aanwezig was, zowel verbaal als non-verbaal. Ik heb die relatie beëindigd. Maar veel te laat.

Ik ben terug in een foute relatie terechtgekomen De persoon waar ik toen mee samen was, was in een zware verslaving op dat moment. Ik zelf dronk toen ook best al wel veel, maar op dat moment verstopte ik mezelf achter hem. De geestverruimende middelen die hij gebruikte, die waren in mijn ogen veel erger dan hetgeen dat ik deed.

Dus ik heb mij daar heel hard achter verstopt. Aan de andere kant ben ik ook te lang in die relatie gebleven, we waren niet goed voor elkaar. Ondertussen hadden we twee kinderen, en omdat ik zo het beeld had van het gezinnetje, dat ik eindelijk thuis niet had mee gekregen, wou ik dit niet opgeven voor mezelf, voor mijn kinderen, ik wou het anders doen. Dus ik ben eigenlijk desondanks de goede wil en op dat moment niet beter weten te lang in die relatie gebleven. Dan ben ik gestopt met die relatie. Op aandringen van anderen ben ik weggegaan bij de papa van mijn kinderen en ben ik alleen gaan wonen en ben ik in een burn-out terechtgekomen.

En dan ben ik meer en meer beginnen drinken. Beetje zelfmedicatie, ik dacht als ik nu nog wel meer drink, dan voel ik het niet. En uiteindelijk ben ik twee jaar later echt in een verslaving terechtgekomen, waarvan ik toen nog in ontkenning zat.

Connie:
En hoe kwam je daar dan uit als je eigenlijk in ontkenning zat?

Vanessa:
Ik heb dan een klassieke opname gedaan, zoals we dat noemen in België. gewoon psychiatrie, een detox-behandeling gehad. Maar ik zat nog volledig in ontkenning. Ze hadden mij in een detox groep gezet, en ik zei tegen iedereen dat ik in de foute groep zat ik behoorde daar niet thuis ik had gewoon een burn-out.

Ik was depressief, ik had rust nodig. Als ik dat heb afgerond, na drie weken, ben ik vrij snel terug beginnen gaan drinken, mezelf ook wijsgemaakt dat ik geen probleem had, dat ik gewoon van bepaalde drank moest afblijven, dat andere nog wel ging, mijn omgeving dat ook wijs gemaakt, dus iedereen ging daar eigenlijk in mee.

Een jaar later zelfde datum ben ik terug opgenomen geweest. Zelfde problematiek. Toen besefte ik echt ‘OK nu is het heel erg aan het worden’. Terug in opname, buiten gekomen, andere opname gedaan, ambulante. Ik heb daar wel dingen uit geleerd, maar als ik nu terugkijk daarop, is het mij toen ook nog niet gelukt omdat ik eigenlijk toen ook nog te veel denk ik in zelfmedelijden zat. Nu kan ik dat zo wel benoemen. En in ontkenning. Ik zat nog veel tijd in een slachtofferrol. Dan ben ik teruggevallen, en dan is het heel snel gegaan. Ups en downs, 2 maanden sober dan weer terug gevallen, en dan was ik eigenlijk helemaal op. Toen was ik denk ik eenenveertig. Ik woonde toen ook al terug bij mijn ouders met mijn twee dochters.

Dus ik woonde ook niet meer zelfstandig.

Connie:
En wat gebeurde er dan? Wat bewoog je om uit de ontkenning in de erkenning te stappen?

Vanessa:
Ik had via iemand vernomen, een jeugdvriendin, die had op social media gezegd dat zij een verslavingsproblematiek had, wat ze had gedaan. Ik vond dat bewonderenswaardig dat ze dat zo openbaar en publiek had kunnen maken. En ik heb toen met haar contact opgenomen.

En ik denk een week later zat ik op het vliegtuig richting Zuid-Afrika, die kinderen moeten thuislaten bij mijn ouders en bij hun papa. We hadden toen een soort van co-ouderschap op dat moment. En ik ben dan in Zuid-Afrika toegekomen.

Ik wist eigenlijk niks.

Ik wist niks wat ik ging doen, ik wist enkel dat ik niet meer kan, het was enkel of wel was ik er niet meer, of wel moest ik iets doen. En door het feit ik twee kinderen had dacht ik van ‘OK, ik kan dit niet opgeven. Dat kan niet. Ik kan mijn kinderen dat niet aandoen’.

Dus eigenlijk zijn hun mijn drijfveer geweest om naar Zuid-Afrika te gaan. Ik ben daar uiteindelijk drie maanden in behandeling geweest. Normaal gezien het traject was twee maanden, ik voelde dat ik nog niet klaar was om terug te komen. Dus ik ben een maand langer gebleven. Het belangrijkste wat ik daar geleerd had was voor mij: wie ben ik, als ik zelf aan het drinken ben? Wie was ik als ik in mijn verslaving zat? Omdat ik zat zo hard in mijn zelfmedelijden, en als ze aan mij vroegen ‘wat is voor jou heel belangrijk’ dan zei ik ‘ja, rechtvaardigheid, eerlijkheid’. En als ik hier naar toe kwam, en ik moest naar mezelf kijken, de dingen die ik deed als ik in actieve verslaving was, was het tegenovergestelde aan datgene wat ik eigenlijk verwachtte van anderen, deed ik niet meer naar de anderen toe. Het was in begin heel zwaar om jezelf te zien als een persoon die dat eigenlijk niet wilt zijn.

Connie: Dus je kijkt eigenlijk als het ware in een spiegel. En je denkt, die persoon die ik daar zie, die ken ik niet.

Vanessa:
Dat is wat een verslaving doet bij mij toch. Dan ben ik terug gekomen, was ik heel bang om terug te gaan. Omdat ik zat hier nou echt heel veilig bestwel afgesloten van de buitenwereld. Dan ben ik terug gekomen.

En als ik in Zuid-Afrika zat dacht ik ‘OK, als ik hier doorgeraak, hoop ik dat ik ooit één iemand ook kan helpen met hier uit te geraken’.

Omdat ik zat echt in een zwart gat. Er was geen enkel lichtpuntje niet meer. Ben dan thuis toegekomen, terug allez in Antwerpen, in België. Ik heb heel veel Aftercare gevolgt, ik ben naar zelfhulpgroepen gegaan. Ik ben vrijwilligerswerk beginnen doen en ik ben gestart met opleidingen in Nederland.

Omdat die veel verder stonden als in België op gebied van heel het gebied van verslaving eigenlijk. Volgens het Minnesota programma ben ik mijn opleidingen gaan volgen. Ik ben helemaal omgedraaid van richting, want ervoor was ik eigenlijk een reisagente. Zelfstandige reisagente. Maar alles wat ervoor eigenlijk gebeurde was in functie van, ik was er zowaar ingeduwd.

Ik deed dat wel graag, maar het was eigenlijk niet wat ik echt wou. En door dan mijn opleidingen te gaan doen, ook die zelfreflectie meer te doen, en de kans gekregen om in de verslavingszorg, privé een privé centrum in Antwerpen, te kunnen gaan werken, ben ik gekomen tot wat ik nu vandaag doe. Dat is niet altijd in rozengeur en maneschijn verlopen. Ik heb nog heel veel dingen van mezelf moeten ontdekken, ook in die reis eigenlijk omdat ik had verschillende aspecten in Zuid-Afrika behandeld, maar bepaalde dingen nog niet.

Omdat toen ik terugkwam in België ik dacht van ‘het is goed geweest, ik heb zo diep moeten gaan, ik wil niet meer’, dus ik heb het eigenlijk een beetje aan de kant geschoven, met het gevolg dat er best nog wel wat verslavingsgedrag in mij zat onbewust. Dus ben me beginnen focussen op mijn werk, wat ik ongelofelijk graag deed en wat mij heel veel voldoening gaf, maar op dat moment ook nog altijd een soort vlucht voor mezelf was. Dus ik hield mijn grenzen niet meer aan, ik ging over mijn grenzen met het gevolg dat ik dan in een burn-out terug ben terechtgekomen.

Dan ondertussen had ik Rogier leren kennen op een congres in Nederland in Amsterdam over verslaving en de verslavingszorg in behandelingen. Ik heb met hem contact opgenomen ben naar hier gekomen ben dan zelf bij Annemieke terecht gekomen. Ik heb bij haar EMDR therapie gevolgd en dat was het laatste wat ik eigenlijk nog nodig had om nog verder te kunnen gaan, niet te moeten terugkijken en om te staan waardat ik eigenlijk vandaag sta Dat is het in het kort, denk ik.

Connie:
Wat heb jij een indrukwekkend verhaal Vanessa, en wat ben je een sterk persoon. Ik heb echt respect van je, echt fantastisch. Dank je wel, dat je dit verhaal wilde delen met ons. Kun je ons meer vertellen over je reis, van verslaving naar herstel, en hoe je dit heeft geinspireerd om anderen te helpen bij Montgó Lifestyle?

Vanessa:
Dat was wat ik daarnet zei ook wel, dus als je eigenlijk daarin terecht komt, ik voelde mij waardeloos. Ik voelde mij nutteloos. Ik voelde me in mijn verslaving niemand niet meer. En door het feit dat ik heel diep heb moeten gaan en mezelf heb moeten leren kennen, kon ik ook terug positief naar het leven kijken, en begonnen er meer en meer lichtpuntjes terug te komen. Enkel gewoon door in de herstel te zijn, door zelfhulpgroepen te doen. Heel veel naar mezelf te kijken, mijn motiven te checken. Wat doe ik? Waarom doe ik dit? Dus heel veel zelfreflectie, en het belang van zelfkennis.

Dan door het feit dat ik wist OK, het kan, het is mogelijk, het leek onmogelijk, maar het is toch mogelijk, wou ik dat echt graag meegeven gewoon aan anderen, omdat de positiviteit dat er eindelijk vrijkomt, en ook de vrijheid als je uit de verslaving komt richting naar herstel, die is enorm. Dat is een heel mooi warm gelukzalig gevoel.

En dat is hetgeen dat ik heel graag wil meegeven aan anderen, die daar eigenlijk ook in het zwarte gat terechtkomen en denken dat ze niet uit geraken. Ja.

Connie:
Wat waren enkele van de belangrijkste uitdagingen die je tegenkwam tijdens je herstel proces. En hoe heb je deze overwonnen?

Vanessa:
Het eerste toen ik terugkwam van Zuid-Afrika, dat was in 2015, was de relatie met de papa van de kinderen heel slecht.

Tussen mij en hem was er een rechtszaak waarbij ze eigenlijk het voogdij van de kinderen mij wouden afnemen.

Ze dachten dat ze mij daar in Zuid-Afrika daarop hadden voorbereid, maar dat was eigenlijk niet zo, dus ik kwam terug en dat was het het eerste wat ik kreeg. Dus ik dacht ‘Oei, direct advocaat’, dat was een week later. En ik dacht van ‘OK, wat gebeurd is, is gebeurd. Ik sta hier nu. Ik kan alleen maar zeggen wat ik gedaan heb, vanwaar ik kom. En ik ben eigenlijk zonder te doemdenken naar die rechtszaak gegaan, en heb gewoon gedacht, het is OK wie dat ik ben.

En eigenlijk heb ik heel veel begrip gekregen van de rechter toen.

Connie:
Hoe zit dat eigenlijk? Hebben de kinderen dan daar ook en zeggen in, in Belgie of is dat gewoon…

Vanessa:
Ja, toen, toen hadden de kinderen daar nog geen zeggen in. Nee, omdat de kinderen toen… Ik denk dat mijn oudste werd toen twaalf, denk ik en negen. Vanaf twaalf kunnen ze daarbij iets in zeggen.

Dus op dit moment zelf hadden de kinderen daar geen inspraak in. Gelukkig is dat eigenlijk allemaal opzij gezet, en eigenlijk is alles verworpen door de eisen dat de tegenpartij had gesteld. Maar dat was wel een enorme, enorme trigger en uitdaging denk ik wel bij mijn terugkomst.

Connie: Ja, wat sterk, dat je dan niet bent teruggevallen?

Vanessa: Ja, dat was wel spannend, Maar dat is ook hetgeen wat ik wel geleerd had, dat ik de kinderen ook al zou ik terugvallen, ik zou mijn kinderen niet meer teruggekregen hebben, dat zou het alleen nog maar erger hebben gemaakt.

En dat was wel denk ik, de grootste uitdaging. Dan het feit, dat ik ben gaan vluchten in mijn werk. Ook rond het gebied van liefdesrelaties, dat was er ook nog veel werk aan de winkel , ja, heb ik mezelf ook nog moeten tegenkomen.

Connie:
Je werkt als Head Coach bij Montgó Lifestyle, hoe integreer je jouw persoonlijke ervaring — wat je nu allemaal hebt verteld — in de begeleiding van clienten die worstelen met verslaving. Want ik denk jij bent ervaringsdeskundige. Jij hebt zoveel herkenning, denk ik. Dat moet echt goed zijn voor de mensen.

Vanessa:
Ja, dat is fijn voor de mensen en voor mezelf was het ook heel belangrijk , want als ik zelf in behandling was had ik ook een ervaringsdeskundige counselor. Dus vooral in een begin zijn we geneigd om nog niet helemaal eerlijk te zijn want we durven dat niet, we schamen ons over dingen dat er gebeurd zijn. En door het feit dat ik kan zeggen ik ben iemand met een verslavingsproblematiek.

Ik weet hoe dat voelt om daar te zijn. Ik weet ook hoe dat je eruit kan komen en ik ben iemand, ik ga nooit oordelen of veroordelen. Wie ben ik om dat te doen? Dus voornamelijk wat ik belangrijk vind is ook wel door mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, ook door dingen te vertellen van mezelf, herkenbar, ik heb dit gedaan, herkenbaar, ik heb dat gedaan. Je bent daar niet alleen in. En ik denk dat dat heel belangrijk is.

Connie:
Jij bent ook eigenlijk een soort van levend voorbeeld dat het dus wel kan. Je kan daar uit komen, je kan zelfs je hele carrière op schop zetten en alles opnieuw doen. En je hebt een nieuwe kans.

Vanessa:
Ja. Je hebt een nieuwe kans. En het leven is zoveel mooier. Ik weet ook als ze bij ons toekomen. Of iemand anders nog een beetje twijfelt…ja of nee…dan zie je dat niet. Het is wel dat anderen het kunnen zien dat eigenlijk wel, dat het wel kan. Want hun hoop durft ook niet meer hopen, dat durf je niet meer.

Connie:
Je hebt natuurlijk veel gezien, want je hebt zelf in een aantal klinieken gezeten — als patient dan.

Wat onderscheidt volgens jou de aanpak van Montgó Lifestyle als het gaat om het helpen van mensen met verslavingsproblemen en het bevorderen van herstel. Wat is het verschil?

Vanessa:
Het verschil is ten eerste de persoonlijke behandelingen. Je komt echt in contact met verschillende teamleden bij ons, en iedereen heeft zijn eigen specialiteit.

Het is een multidisciplinair team waar we mee werken, wat ik zeker een voordeel vind. Het is fijn dat je eigenlijk tot de kern kan gaan. Wat is er, wat is er mis met mij, waarom voel ik die onrust, waarom voel ik me anders?

Dan zijn er kleine trauma’s, grote trauma’s maakt niet uit, een trauma is een trauma, en het zullen daar onze psychotherapeuten heel diep op in gaan. Dat vind ik een pluspunt, die hoeveelheid behandeling dat ze kunnen krijgen. Ik weet bij mezelf, ik ben — ik was er heel blij om als ik een keer op een week in Zuid-Afrika een psycholoog voor mezelf alleen had was het veel, dus dat is sowieso al voor mij punt een.

Punt twee, de bedoeling is dat mensen zich heel thuis bij ons voelen. Gewoon de gezelligheid, het normale leven maar efkes verwijderd van iedereen rondom u dat je terug kan zien hoe dat leven kan zijn.

Je wordt niet meer bezien als de verslaafde omdat de omgeving kijkt naar jou als de verslaafde voor jij bij ons terecht kan.

Wij zien dat niet.

Ik zie een persoon waarmee iets kan, met een problematiek die ik herken, zelf. Dus ik denk de herkenbaarheid is heel belangrijk.

Plus ook jij wordt niet volledig verwijderd van de buitenwereld. Wij willen wel dat contact minimaal is met het thuisfront. Waarom? Omdat er anders te veel invloeden zijn op je eigen behandeling, terwijl jij bij ons de kans krijgt om eens enkel met jezelf bezig te zijn. Niet met de kinderen. Niet met de partner. Niet met de zaak. Niet met de ouders. Met niks, maar volledig met jezelf . Dus dat je die de kans krijgt dus, maar ondertussen wordt je ook niet uit de maatschappij getrokken.

Dus ik bedoel daar zijn genoeg activiteiten die wij doen. Dus je wordt eigenlijk niet als een schoolkind behandeld. Heel veel mensen denken ‘ah nee, ik moet naar daar. Ik mag niets doen’. OK, uiteraard zijn er regels die daar nodig zijn. Sowieso voor de werking en de behandeling goed te laten verlopen. Zie in dat dat heel belangrijk is.

Je komt niet terug in. zoals ik het noemde zelf, in de grote boze maatschappij.

Connie:
En is zoiets een beetje een boutique formule kan je zeggen, een soort huiskamergevoel?

Vanessa: Ja.

Connie: En ‘coming as a friend’.

Vanessa: Ja, sowieso ‘as a friend’. Maar ook eigenlijk als een tweede thuis, een veilige thuishaven.

Dat is het eerste wat ik ook altijd zeg van het is hier, het is voor jou zichtbaarder hoe dat we jouw kunnen helpen. En we zijn er voor U. Maak er gebruik van, maak er gewoon gebruik van. Dit is uw moment.

Connie:
Maar het omveld van een persoon is natuurlijk ook belangrijk. Want die hebben ook issues. En die moeten ook daarmee dealen.

Houden jullie daar ook rekening mee.

Vanessa:
Voor de naasten is het heel moeilijk, omdat, ten eerste er gebeurt heel veel. Heel veel leugens, bedrog eigenlijk, als je in een actieve verslaving terecht komt naar de buitenwereld toe ben je eigenlijk gewoon een grote leugenaar en manipulator. Een bedrieger. Dus voor de naasten is dat heel moeilijk. Dan komen ze eigenlijk toch bij ons terecht. En dan zeggen wij ‘OK, nu is alle aandacht op jullie’. Wat voor het thuisfront heel raar kan overkomen. Ja maar ik zit hier al wel vijf jaar eigenlijk mee te struggelen want het is een familie ziekte, ook een systeem ziekte zeg ik altijd. Dus de bedoeling is ook wel dat de naasten ook voldoende erbij betrokken worden en geinformeerd worden. Heel belangrijk.

Connie:
Vanessa, ik heb gelezen dat je jezelf noemt ‘alcoholicus in herstel’, kun je ons meer vertellen over de betekenis hiervan, en waarom het belangrijk is om deze term te gebruiken.

Vanessa:
Dus alcoholicus in herstel of verslaafd, eigenlijk ben ik gewoon verslaafd. Algemeen. Waarom gebruik je dat? Omdat verslaving is een ziekte. Het is een hersenziekte. Ik weet dat dat voor sommige mensen, vooral voor buitenstaanders moeilijk is om te begrijpen of aan te nemen.

Ik zelf had dat ook. Als ik in het begin in behandeling kwam, dacht ik van ‘ja maar hey, ik heb er geen last ervaan. Ik heb dat gedaan’. Effectief? Het is wel zo. Het is voor mij , en daarom ga ik dat benoemen omdat het is dat je er niet van kan genezen, maar je kan er wel mee leren omgaan. En op een hele fijne, onbezorgde manier.

Dus dat hoeft niet echt een groot zwaard, zwaar boven uw hoofd te zijn, helemaal niet Door het feit dat ik mezelf in herstel noem, blijf ik ook wel alert tegenover het verslaafde stuk in mij. Want het verslaafde stuk in mij kan op een seconde alles weghalen wat ik nu heb.

Connie:
Maar dat heeft dus ook iets met acceptatie te maken, maar dat hoeft dus niet negatief te zijn.

Vanessa:
Nee, hoeft zeker niet negatief te zijn. Het is herkenning. Herkenning, en vanaf dat je het herkent en kan accepteren gaat het ook veel gemakkelijker en kan je je eigenlijk ook veel gemakkelijker overgeven, overgeven, aan het programma waardat we mee werken. Overgeven aan jezelf overgeven aan je omgeving, dus acceptatie is zeer belangrijk.

Maar, dat is soms heel moeilijk omdat er een fout beeld is van mensen met een verslavingsproblematiek.

Connie:
Dus het is eigenlijk iets wat rechtgezet zou moeten worden.

Vanessa:
Ik zou dat graag hebben. Zeker. Zeker. Ja.

Connie:
Wat zijn enkele praktische stappen die mensen kunnen nemen om te beginnen aan hun herstelreis? Dus of ze nu worstelen met verslaving met andere uitdagingen. Wat kunnen ze het beste nu doen?

Vanessa:
Wat kunnen ze het beste doen. Ik denk je zelf de kans geven om daar uit te komen. Omdat als je zowel in een depressie , burn-out, of op welk levensgebied je je eigenlijk niet OK voelt, er is toch nog wel altijd een weg. En ik denk je zelf nog een klein kansje gegeven om er toch wel iets beters van te kunnen maken. Zeker.

Connie:
Als Head Coach bij Montgó Lifestyle, kun je ons misschien een voorbeeld geven van een cliënt die net als jij en opmerkelijke transformatie heeft doorgemaakt en hoe jouw begeleiding hem heeft geholpen?

Vanessa: Ja, daar zijn er verschillende. Ik ga nu een mannelijke client benoemen, iemand die eigenlijk constant op ego leefde. Een grote firma veel bediende onder hem, veel werknemers altijd in de spotlights komen. Uiteindelijk door bij ons te komen in te zien dat hij eigenlijk niet degene is wat ie eigenlijk wou, maar ook in die richting is geduwd, en eigenlijk zichzelf altijd opzij heeft gezet. Voor alles voor het imago voor de buitenwereld waardoor hij zich onzeker voelde. Heel onzeker. Dat zou je nooit zeggen als je die persoon zou zien.

Hij komt bij ons, leert zichzelf terug kennen krijgt eindelijk een inzicht waarom dat hij gaat gebruiken, of is gaan gebruiken, waardoor dat komt. Heel mooi project. Een heel mooi traject bij ons gedaan. Ook gewoon terug in contact gekomen met de dingen die hij vroeger graag deed, maar die de laatste jaren of laatste tien jaar gewoon nog niet in hem opkwamen om terug te doen. Dus ook daar terug mee in contact te komen.

Dan terug in België of in Nederland Aftercare te volgen, waaronder ook de familie bij betrokken werd. Te zien, dus hier kijken we naar wat zijn jouw triggers, wat is er gebeurt. Daar moet je eigenlijk heel voorzichtig mee omgaan. Zien, want als je terug bent eigenlijk in je omgeving, welke triggers zijn er bijgekomen. Het is ook nog moeilijk, hoe gaan we daar aan werken. En dan daarnaast eigenlijk langzamer aan is die Aftercare, of wordt die opvolging wordt die minder en minder. En doen we zo een keer per maand eens een check-up hoe zit ik erbij. Welke negatieve oud gedrag heb je bij jezelf gemerkt een Hoe kun je daar zelf veranderenden?

Uiteindelijk, iedereen doet het zelf. Wij geven adviezen maar de persoon in kwestie doet het zelf. En zo verder zien dat ze eigenlijk niet uit het herstelstuk komen omdat herstel is heel belangrijk voor hun. Maar wij zijn ook geneigd, dat is met alles, als je niet het juiste doet, om herstel te vergeten en terug helemaal onderaan te zitten, terwijl dat zeker in het begin herstel helemaal bovenaan moet komen.

Connie:
Je zegt het dus, herstel van verslaving en het vinden van de nodige balans in het leven zijn vaak een langdurig proces. Hoe ondersteun jij nou clienten bij het opbouwen van een duurzame herstel en het handhaven van een gezonde levensstijl?

Want je hebt natuurlijk invloed, zolang ze er zijn, maar als ze dan een keer weer losgelaten zijn, en weer terug in de de realiteit, hoe gaat het dan in zijn werking?

Vanessa:
Wat we zeker altijd doen is, voordat ze eigenlijk Montgó Lifestyle verlaten, een plan opmaken. Wat heb je hier geleerd, wat voor je fjn? Hoe gaan we dat verder introduceren in jouw leven terug thuis. Dus dat is sowieso iets dat wij meegeven, belangrijk vinden op het gebied als mensen met een verslavingsproblematiek bij ons zijn. Dan neem ik ze ook mee naar zelfhulpgroepen. Dat ze er kennis mee kunnen maken omdat voor mezelf, ik spreek voor mezelf, is dat voor mij nog altijd een heel groot hulpmiddel. Het bijwonen van zelfhulpgroepen.

Dus als ik terug in Antwerpen ben, ik heb mijn eigen groepen waar ik naartoe kan. Ik doe dat hier ook wel met de cliënten maar dat is anders, omdat met de zelfhulpgroepen wordt je altijd terug een beetje alert gemaakt over het feit waarom dat je daar zit, en ook dat je kan delen, uw emoties.

Omdat, heel veel mensen hebben niet leren praten. Ik kon niet praten. Dat was bij ons een no-go. Emoties tonen was eigenlijk nieuw. Dus wat dat wij eigenlijk aanleren is, dat is OK, dat mag, het is OK met wie dat je bent. Je bent genoeg, kwetsbaarheid is iets mooi’s. En om dat mee te geven, dat is belangrijk.

Dat ze blijven uitspreken hoe dat ze zich voelen, dat ze één iemand hebben, dat ze dat tegen kunnen doen. Dat zit toch in de structuur, structuur is zo belangrijk voor iedereen. Dat ze die blijven aanhouden. En ook door de zelfkennis, dat we eigenlijk zo’n beetje ook meer aanleren. daar bewust mee bezig te zijn.

Connie:
Want je hebt het over structuur, daar hoort dus eigenlijk ook een bepaalde dag ritme bij, denk ik.

Want je moet gewoon echt zeggen, ja, ik sta op ik ga eerst bij wijze van spreken een koude duik nemen en dan ga ik met de hond wandelen, dan ontbijten. Enzovoort, enzovoort. Geven jullie mensen eigenlijk ook een soort dag planning mee.

Vanessa:
Ja, als ze bij ons doorgaan, maken we samen een dagplanning, die ze thuis eigenlijk kunnen verder zetten en met hetgene wat ze hier geleerd hebben.

Sowieso. Nu wij leggen er ook wel heel erg de nadruk op van ‘hou jezelf heel hard in het oog want dat is een beetje zo als, als ik voor mezelf spreek ‘ik ga sporten, ah ik ga niet’. Dag twee, ‘ik ga niet’, dag drie denk ik er niet meer aan. Dat is weg. Zo is dat eigenlijk een beetje met uw structuur

Connie:
Ik weet dat er een soort van een regeltje is van hoe vaak moet je iets herhalen om het in je systeem te krijgen?

Vanessa:
Ik denk daar is misschien een regeltje voor, maar ik denk dat dat heel persoonlijk is. Dat is persoonlijk. Iedereen is anders, iedereen staat anders in het lev en iedereen. Ik denk dat dat eigenlijk persoonlijk is. Omdat je kan bijvoorbeeld ook twaalf weken heel goed bezig zijn, uw structuur aanhouden, en dan daarna es bijvoorbeeld uw ontbijt overslaan. Dan ‘ah ik ga niet sporten. ‘Ah die meditatie ,geen zin in’. Dus eigenlijk twaalf weken perfect. In de veertiende week kan je alles verliezen.

Connie:
Maar dan voel je dat ook meteen?

Vanessa:
Dat voel je. Ja.

Connie:
Dus je krijgt meteen de rekening eigenlijk.

Vanessa:
Ja. Ja.

Connie: Wat zijn enkele van de belangrijkste lessen die hebt geleerd van je eigen herstelreis, en hoe pas je deze lessen dan toe in je werk bij Montgó?.

Vanessa:
Voor mij denk ik dankbaarheid. Dankbaarheid is voor mij een hele krachtige, heel belangrijk . Stilstaan. Stilstaan bij de kleine dingen. Dingen niet groter maken. Je niet druk maken vandaag over iets waar je volgende week al niet meer over gaat nadenken dus.

Vooral veel meer gedachte spelen in werken en herkennen.

Connie:
Voor mensen die mogelijk worstelen met verslaving of andere uitdagingen, welke boodschap of welk advies zou je willen delen om hen hoop te geven en aan te moedigen om hulp te zoeken.

Vanessa:
Vooral datgeen ik al gezegt heb. Durf nog een klein beetje hoop te hebben, geef jezelf niet op.

Het verschil tussen herstel en de verslaving is, verslaving is eigenlijk, we doen een ding en verliezen alles, en herstel kan je bezien als, we laten een ding weg en we winnen alles terug.

En die reis, die is er. Die kan er. Dus?

Connie:
Ja, heel mooi gezegd Kun je ons nog een beetje vertellen over de rol van nazorg en ondersteuning voor vrienden en familie van verslaafden, en waarom dit zo belangrijk is in het herstelproces.

Vanessa: Ik vind het zelf heel belangrijk omdat ik als ik naar mijn eigen verhaal terugkijk, als ik had geweten hoe dat ik in de tijd met een partner die toen vrij in een zware actieve verslaving zat, dat ik had kunnen helpen was het misschien ook helemaal anders geweest.

Maar ik heb geen begrip voor zijn situatie. Ik bekeek hem ook op een hele foute manier. Dus het is heel belangrijk dat er naasten mee betrokken worden. Dat je ze kan uitleggen, het ziekteconcept verslaving. Wat is dat eigenlijk? Wat je niet kan verwachten is dat ze volledig je begrijpen dat ze begrijpen waar dat de verslaafde zelf in zit. Dat kan niet. Gelukkig moet je zelf hebben hier gestaan, om te voelen wat het is om in de verslaving terecht te komen. Dus het ziekteconcept uitleggen, uitleggen waar ze mee bezig zijn. Hoe dat ze gaan veranderen en en ook laat het systeem rondom hen laten inzien wat triggers kunnen zijn. Waar terug eigenlijk kleine valkuiltjes zijn richting herval.

En de naastenverband kunnen heel ver door, maar ze mogen ook niet vergeten worden. Omdat effectief iemand in een actieve verslaving is heel selfcentered, alles draait rondom u, je bent heel egoïstisch. Dus die mensen moeten daar wel mee leren leven. Want dat is niet fijn. Dan komt iemand in herstel. Dus eigenlijk krijgen die naasten het gevoel dat ze weer opzij gezet worden. En dan is het belangrijk dat die zoveel mogelijk informatie en inlichtingen krijgen over de behandeling waar dat ze eigenlijk mee bezig zijn.

Wat ik zelf in België doe bij familiebegeleiding is dat wij groepen hebben. Ik heb groepen, met naasten met het gevolg dat mensen ook elkaar kunnen zien dat ze er ook niet meer alleen voorstaan. Omdat die denken ook dat ze er alleen voorstaan. Dat is niets waar je mee naar buiten wilt komen, dat stigma is nog spijtig genoeg zo groot dus je gaat niet tegen de beste vriendin heel lang niet zeggen ‘maar mijn zoon of mijn partner of mijn moeder’… Dus als we eigenlijk die groepen doen, hoor je de verhalen van anderen, dat er ook mee geconfronteerd worden en dat is voor hun ook wel heel fijn.

Connie:
Ja. Want eigenlijk hebben deze mensen ook een trauma opgelopen.

Vanessa:
Zeker. Zeker.

Connie:
Eigenlijk moeten die zelf ook iets doen.

Vanessa:
Zeker. Onderschat het niet. Onderschat niet wat het met de naasten doet sowieso. En dat maakt het voor de verslaafden ook wel heel moeilijk omdat je zit ook met die schuld en die schaamte. Het gebeurt er ook dat ze soms willen over compenseren.

Als ze dan terugkomen en alles ineens willen weer goed maken. Dat is ook niet OK want dat kan je ook niet blijven volhouden. Dus eigenlijk het hele systeem moet juist geïnformeerd zijn en mee betrokken worden in de behandeling.

Connie:
Ja want het is gewoon in ziekte. Het is niet dat je het verkeerd doet, je kan niet anders. Ik bedoel ik kan nog niks tegen een verkoudheid doen.

Het is gewoon zo. Er is ook niemand boos op jou?

Vanessa:
Ja, maar natuurlijk, wat gebeurt als de ziekte bij ons heel hoog zit, of we zitten terug in de actieve daar allez ik spreek van mezelf. Ik spreek niet graag het voor andere lotgenoten, maar voor mezelf is het, ik ben de slechtste versie van mezelf dan. Dus de mensen rondom mij worden ook geconfronteerd met de slechtste versie van mij, die dat ik eigenlijk helemaal niet ben. En volledig tegenover mijn normen en waarden op dat moment. Dus het is ook heel moeilijk voor die naasten van, OK, allemaal wel heel mooi, maar zie eens wat er allemaal is aangericht. Dus het is heel complex, is heel complex.

En het belang voor naasten ook mee behandeld te worden en dat om te werken en te kunnen verwerken is heel belangrijk. En ook voor de persoon zelf dat in behandeling is, is het belangrijk om mee te geven is: verwacht niet dat mensen jou na drie weken of zes maanden ineens als OK vinden of terug kunnen vertrouwen, dat heeft tijd nodig.

Gunt hun die tijd.

Connie:
En wat zou je tegen iemand willen zeggen die nou juist een naaste is van iemand die verslaafd is of een ander probleem heeft, en die degene zover wil brengen dat hij nu echt een stap neemt, en naar jullie toe stapt. Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Vanessa:
Eigenlijk, is dat eigenlijk op de harde manier omdat je gaat heel lang mee als naaste, of als partner ga je heel lang mee. Ga je mee en je gaat over je eigen grenzen gaan. Je gaat het abnormale ga je normaal beginnen vinden. Je wilt de persoon in kwestie helpen. Redden. Maar je blijft verder en verder en verder gaan waarvan je verder en verder van jezelf wordt verwijderd is.

Op een gegeven moment moet je de keuze voor jezelf maken, ‘ik kies voor mezelf’. En je geeft de keuze aan uw partner of die degene rondom jou van ‘ofwel ga je mee en doe jij er iets aan, ofwel moeten we afstand nemen omdat anders, gaan de mensen daaraan ook ten onder.

Connie:
Dank je wel Vanessa voor het delen van je wijsheid en je inzichten. Dit was een bijzonder waardevolle aflevering van Montgó Mindset. We hopen dat jullie, onze luisteraars, geinspireerd zijn om stappen te zetten richting een leven in evenwicht.

Vergeet niet om je te abonneren en te blijven luisteren voor meer boeiende gesprekken en inzichten hier. Tot de volgende keer. En mocht je nu hulp zoeken, je bent niet alleen. Neem direct contact met ons op via www.montgolifestyle.com of bel ons op 0031 85401158.

Podcast development, production, interview and question development,
audio Editing and post-production: Connie Fluhme ©2024.