Geknakt maar niet gebroken
Niet geheel overtuigd van die waarheid schreef ik op de drempel van 2015 naar 2016 een stukje. Ik schreef over hoe ik slaags raakte met mijn leven. Hoe ik de bodem raakte. En dat ik ‘m hard raakte. Koud, donker en totaal gedesoriënteerd.
Maar ook schreef ik dat ik er sterker uit zou komen. Krachtiger dan ooit te voren. Onaantastbaar. Ik zou een onafhankelijke, zelfverzekerde, emotioneel in balans zijnde, oersterke vrouw worden. Niet kapot te krijgen. Ik zou een vrouw van de wereld worden. Onkwetsbaar en vlijmscherp.
De daaropvolgende twee jaren werkte ik snoeihard om sterker te worden. Om te worden wie ik dacht dat ik moest worden. Een vrouw die sterker van die bodem op zou staan dan dat ze was voor ze viel.
Ik kwam, ik zag, maar toch overwon ik niet.
Wat nou, sterker eruit komen? dacht ik zelfs onlangs nog. Ik voel me niet onaantastbaar. Ik ben niet die onafhankelijke, zelfverzekerde, oersterke vrouw die niet meer zou breken. Ik ben niet de vrouw die ik mezelf beloofde te worden.
Ik heb juist een ander nodig, om weloverwogen keuzes te maken. Om mee te discussiëren. Om mee te praten. Om mee te genieten. Om lief te hebben. Ik kan het niet alleen. Ik vóel. Angst, verdriet, boosheid en blijdschap. En dat alles mag er zijn.
Ik relativeer. Ik heb zwakke momenten, baal ervan, maar leer nog vaker. Ik doe soms hele egoïstische dingen. Een weekendje weg, een avondje uit. Een middagje helemaal níets. Alleen maar voor mezelf.
En plots groeit hier en nu het besef, dat de sterke vrouw die ik dacht te moeten worden, dezelfde is als degene die slaags raakte met haar leven. Onaantastbaar. Onkwetsbaar. Vlijmscherp. Te streng voor zichzelf en de wereld om zich heen.
En juist nu, na alles wat er gebeurde en ik niet meer ben wie ik was, realiseer ik me dat ik wel degelijk sterker ben dan ooit tevoren.
