เราเดินเข้าร้านตัดผม มีลูกค้าห้าคนนั่งรออยู่ในร้าน เราตั้งข้อสงสัยหรือไม่ว่าใครมาก่อนใครมาหลัง? — ไม่ … มันไม่จำเป็น
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราพูดว่า “เราไม่รู้” … ในเรื่องบางเรื่อง
เรื่องของข้อมูล มันมีความน่าสนใจอยู่ตรงที่ …
พยายามเท่าไรเราก็รู้สึกว่าข้อมูลไม่พอที่จะตัดสินใจอย่างมั่นใจ
คำถาม …
รู้คร่าวๆ และรู้ว่าต้องไปค้นต่อที่ไหน
ความฉลาดในยุคนี้คือการวัดจากการมองสถานการณ์ให้เป็น คนที่มีความรู้พื้นฐานดี และเป็นคนที่รู้ว่าจะหาคำตอบและหาทางเลือกได้อย่างไร
เรามีอะไรในกระเป๋า? ความหมายคือเรารู้อะไรบ้าง รู้ในสิ่งที่น้อยคนจะรู้…
ในการทำงานอะไรให้ได้ดี เราจำเป็นต้องใช้องค์ประกอบสามส่วนดังนี้
ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับงาน — ที่เรียกว่า Application Knowledge ซึ่งเป็นความรู้, ทักษะหรือประสบการณ์ในเชิงวิชาการที่ใช้ได้ท่ัวไป เช่น ความรู้เรื่องการเขียนโปรแกรมภาษาจาวา ความรู้เรื่องการออกแบบโปรดักท์…
เราไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในห้องเสมอไป … แต่ถ้าเราต้องนั่งฟังคนอื่นพูดในเรื่องงานของตัวเองแล้วตามไม่ทันหรือไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย … ก็แย่หน่อยนะ
เราเอาของไปขายแต่ลูกค้ารู้มากกว่าในตัวโปรดักท์และเทคโนโลยี
คำถามสำคัญไม่ใช่ว่าเราเรียนรู้อะไรที่แตกต่างหลากหลายกี่เรื่อง
คำถามสำคัญคือเราอยู่กับเรื่องนี้เรื่องเดียวมานานแค่ไหนแล้วมากกว่า
เพราะความเชี่ยวชาญจะเกิดเมื่อเราฝึกฝนและเรียนรู้เรื่องใดเรื่องหนึ่งซ้ำๆเป็นระยะเวลานาน … ไม่ใช่กระโดดไปกระโดดมาเรื่อยเปื่อย
ไม่ว่าเวลาใดๆเรากำลังทำงานอยู่บนสถานการณ์สามรูปแบบนี้