ตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมามีอยู่บ่อยๆ ที่ใจไม่อยากซ้อมเลย มันอืดอาดงอแงและพูดมาก เวลาเป็นแบบนั้นจะลุกจากที่นอน เก็บเตียงนอนทันที…
ทุกครั้งที่ฝึกเสร็จ สิ่งที่รู้สึกคือ “ความหวัง”.
หวังว่าเราเป็นคนที่ดีกว่านี้ได้.
ตอนนั้นวาดรูปยังไม่เป็นคนเลย เทียบกับตอนนี้จดอ่านรู้เรื่องขึ้นเยอะ ตอนนั้นยังเรียบเรียงความคิดในหัวไม่ได้…
งมกับการพยายามใช้งานโปรแกรมตัดต่อมาเป็นปี งมแล้วเลิกๆ รู้สึกว่าทำไมมันยากจัง สุดท้ายไม่ก้าวหน้า จนแฟนบอกว่าอะ จะหาครูมาให้…