6 zaken die ik haat tijdens het reizen
Dit is geen vakantie. Vakantie staat voor mij gelijk aan een rustpauze tussen het werken door. Voor mij is dit reizen. Voor mij is dit geen tussenstop of rustpauze. Geen puur strandliggen of bergklimmen maar vanalles en nog wat. En evengoed een paar dagen gewoon geen toerist proberen zijn. Gewoon opgaan in het stads- of dorpsleven. Even gewoon doen. Zoals thuis. Dat is uiteraard niet altijd rozengeur en maneschijn. Thuis niet en op reis niet. Al zijn er hier toch een aantal specifieke zaken die mij irriteren:
- Plastic zakken
Ik zet deze bewust bovenaan mijn lijst. Zeer bewust. Aangezien ik een bepaald budget heb vooropgesteld voor deze reis moet ‘k vaak ook wat keuzes maken. Eentje daarvan is dat ik zoveel mogelijk in dorms slaap. Dorms bestaan soms uit 4 bedden maar evengoed soms uit 16 exemplaren. Dat laatste probeer ‘k te vermijden want 16 mensen in 1 ruimte betekent geen slaap. Wat me het hardst stoort in een dorm zijn plastic zakken. Serieus. Ik word misselijk van het geritsel van een plastic zak. Er zijn nog wel geluiden waar ik gek van word. Let’s say dat ‘k een beetje hypersensitief ben. Geluiden kunnen mij fysiek ongemakkelijk maken. Bij plastic zakken heb ‘k dat ontzettend hard. Ik word daar echt echt misselijk van. Tot mijn grote spijt zijn backpackers gek op plastic. Vuile kleren? In een plastic zak! Eten? In een plastic zak! Wasgerief? Ok, je begint het principe te snappen. En iedereen heeft zijn eigen bioritme dus plastic zakgeritsel om 6 uur ’s morgens, 7 uur ’s avonds en alles daartussen. AAAAARGH!
Wat ik daarbij niet snap is dat mensen zo asociaal kunnen zijn. Wie komt nu om middernacht binnen om nog even in zijn rugzak te ritselen? Is er echt iets wat je om middernacht moet doen dat ‘s morgens om 8 uur niet kan? Geen probleem met zij die laat binnenkomen hoor. Feest zoveel je wil, neem zo laat het vliegtuig als je maar wil, maar heb dan tenminste even begrip voor zij die al liggen te slapen en beperk je activiteiten tot het absolute minimum in de kamer.
- Rekenen geblazen
Zoals gezegd heb ‘k een budget. Dat belet mij niet van leuke dingen te doen. Wil ‘k op tour dan doe ik dat. Al zal ‘k altijd wel even kijken of ik dezelfde toeristische attractie niet op mijn eentje kan doen voor een pak minder centjes. Wil ‘k een avond doorzakken met nieuwe vrienden? Geen probleem! Alleen moet ‘k de dagen erna wel wat rekenen. Alles netjes in mijn budgetapp WepleMoney steken en bijhouden of ik deze maand niet te veel tourtjes en doorzakavonden heb gedaan. Besparen doe ik op slapen en reizen. Geen ultrasnelle trein van 60 euro maar eentje die 20 uur duurt van 15 euro. Ok, tijd is geld maar tijd heb ‘k hier net iets meer dan centjes. Alleen neemt dat rekenen toch een klein beetje van de spontaniteit weg. Ergens in mijn achterhoofd gaat er toch een klein lampje branden wanneer ik naar de t-shirt van 40 euro sta te kijken. Heb ‘k die echt nodig? Is eentje van 20 euro niet even goed? Misschien is dit wel een gezonde skill om te leren maar ik ben liever vrij in mijn keuzes.
- Treinritten
Haha, daarnet zeggen dat ‘k bespaar op reizen en dan klagen over dat reizen. Je moet het maar durven. Eigenlijk ben ik wel een gigantische fan van openbaar vervoer. Waar ik maar kan neem ik de bus of metro, taxi’s vermijd ik. In zo’n bus kun je heerlijk achterover leunen en mensen spotten. Je hebt het biotoop op de bus en dat daar net buiten. Heerlijk om zo’n beetje in een mensensafari rond te rijden. Heb je geluk dan is de buschauffeur ook nog eens geen halve gek en weet je ook perfect waar je moet afstappen. Dat zijn de beste ritjes. Dat plezier eindigt natuurlijk na een goed half uur. Als je daarna nog 15 uur moet neerzitten met naast je wat stinkende Chinezen die gedroogde weet ik veel wat eten dan is het al een pak minder plezierig. Trust me, een treinrit van 20 uur is lang. Heel lang. Gelukkig heb ‘k podcasts om naar te luisteren. Check hier al mijn aanbevelingen.
- Taalbarrières
Ik doe graag de moeite om een basis aan taal te kunnen maar daar kom je niet zo ver mee bij het bestellen van een treinticket of het vragen van de weg. Daar heb je al wel wat meer kennis voor nodig. Het is op zo’n momenten extreem frustrerend wanneer de ander geen moeite doet om je te begrijpen. Terwijl jij zo goed en zo kwaad het kan probeert te wijzen, zwaaien, mimespelen zegt de ander: ‘No English’. En daar sta je dan. Met alleen maar de vraag of je naar links of rechts moest wandelen. Meer niet. Je leert er wel door. Je leert mensen spotten die waarschijnlijk wel een mondje Engels kunnen. Om die dan maar lastig te vallen met je vraag. Bedankt aan alle mensen die mij tot nu toe geholpen hebben. Je leert ook een pak expressiever te zijn. Handen- en voetenwerk like a boss!
- Backpackervragen
Kom je dan iemand tegen die Engels spreekt, moet je vaak door dezelfde vragen. Op hostels is het continu van dat. Dit is een lijstje van de standaardvragen:
1. Waar kom je vandaan?
2. Hoe lang reis je?
3. Waar ben je al geweest? Oh leuk, heb je tips?
4. Waar ga je nog naartoe?
Een paar keer die vragen beantwoorden om tot een niet-reisgerelateerd gesprek te kunnen komen is niet zo erg. Telkens die lijst moeten overlopen en afchecken wordt dan weer wel vervelend. Gelukkig bots je af en toe op iemand die het over iets helemaal anders wil hebben. Over voetbal bijvoorbeeld zoals mijn nieuwe vriend Nemo.
- Internetissues
Blogposts als deze schrijf ik tijdens het eten. Of ’s morgens vroeg voor ik de dag begin. Of ’s avonds wanneer de dag is afgelopen. Op momenten dat ‘k anders dus toch niets zit te doen. Ik verlies er geen tijd mee. Ik moet er geen zaken voor missen. En ik kan nog altijd genieten van de offline wereld. Gelukkig maar. Dat is tenminste als het internet wat meewerkt. De filmpjes die ik op onze Facebookpagina zet moeten ge-upload worden. Via crappy internet (en in China via VPN) kost dat tijd. Niets vervelender dan te moeten wachten enkel en alleen omdat het internet traag is. In mijn ideale wereld schrijf ik iets en gooi dat meteen online. 5min werk en klaar. Terug naar de real world. Terug wat herinneringen gaan verzamelen en creëren. Ondertussen deed ‘k al een digital detox. Misschien had ‘k wel nood aan wat tijd zonder internet, toch? Wel, het veranderde mijn leven. Je leest het hier.
