Mijn trein arriveert te laat op Arnhem Centraal — ik moet echt voor mijn eerste afspraak om 9.15 uur op school zijn, dus neem ik een taxi. De eerste taxi bij de standplaats heeft een chauffeur van wie ik aanvankelijk denk dat hij slecht Nederlands spreekt, omdat hij een tamelijk zwaar accent heeft.
Gaandeweg de rit moet ik mijn vooroordelen bijstellen. Als ik zeg dat ik naar de HAN moet, vraagt hij waar, nummer 26 of 31. Blijkbaar is hij zeer bekend met het adres. Ik verdiep me hierna in mijn telefoon, want ten eerste ben ik ‘s ochtends meestal niet in zo’n sociale bui (ik moet de rest van de dag al zo veel praten!), en ten tweede moet ik nog wat mails bekijken. Hij laat zich niet uit het lood slaan, en blijft op gezette tijden pogingen doen tot contact.
De volgende vraag is of ik bij de HAN werk. “Ja”, zeg ik, “ik werk bij de HAN” en kijk weer op mijn telefoon. Hij wacht eventjes, alsof hij me de gelegenheid wil geven mijn app af te maken, en vraagt dan verder: ben ik docent? Ik zeg “Nee, ik zit in het bestuur”, waarbij ik altijd twijfel of ik dat nog verder moet uitleggen. Dat mensen zich afvragen wat je dan overdag doet, bij wijze van spreken. Maar hij knikt alsof het hem duidelijk is, en zwijgt weer even.
Dan vraagt hij waar ik woon. Ik zeg: “Haarlem”. Waarop hij zegt dat dat wel ver weg is, en dat er in die buurt toch ook scholen zijn. Ik schiet in de lach, besluit me over te geven aan het gesprek en berg mijn telefoon weg. Ik zeg dat hij gelijk heeft, maar dat de HAN langskwam op een moment dat ik iets anders wilde, en ik daar toen ja tegen heb gezegd. Nu besluit ik hem ook vragen te gaan stellen.
Ik vraag waar hij woont, en hij wijst naar een flat aan de rivier waar we toevallig net langsrijden. Daar, daar woont hij. “Mooi”, zeg ik, “met waarschijnlijk mooi uitzicht over het water?”. “Ja”, zegt hij, “en goed om langs hard te lopen”. “Oh”, vraag ik, “loopt u hard? Dat is waarschijnlijk wel goed hè, met zo’n zittend beroep als taxichauffeur.” Nou ja, zegt hij, dat lukt hem niet altijd, want hij heeft ‘s avonds nog een andere baan. Overdag is hij taxichauffeur, tot een uur of 5 en daarna bezorgt hij pizza’s. “Zo”, zeg ik, “dat is wel een heftige belasting”. Ja, zegt hij, maar anders gaat hij thuis maar ruzie zitten maken met zijn vrouw. Deze ontboezeming laat ik op me inwerken, en we rijden in stilte verder.
Hoe dit gesprek afloopt, lees je over drie weken in de volgende blog van Bridget.
Bridget Kievits is lid van het college van bestuur van de HAN. Zij schrijft elke drie weken een blog voor SAM. Lees hier haar vorige bijdrage.
