Martijn keek met angst en beven uit naar een docu-serie over zijn buurt: De Kolping — een volkswijk in renovatie. Was zijn angst terecht?
Het is sinds enkele weken vaste prik op donderdagavond. Het kijken van ‘De Kolping - een volkswijk in renovatie’. Een zesdelige documentairereeks over de Nijmeegse Kolpingbuurt. Een buurt met oude arbeiderswoninkjes die de afgelopen tweeënhalf jaar stevig op de schop ging.
Ik was op voorhand een beetje bang voor de docu-reeks. Promotieteksten hadden het over ‘de beruchte buurt’ en ‘een probleemwijk waar je maar beter niet kan zijn’. Vrienden die de teksten lazen en korte voorstukjes zagen, verwachtten ‘probleemwijken 2.0’. Een verwijzing naar de SBS6-documentaires uit 2005 waarin iedere week een aantal bewoners uit een andere “Vogelaarwijk” werd gevolgd. Godzijdank blijkt mijn angst na twee afleveringen ongegrond. ‘De Kolping’ is een reeks geworden die de beste elementen van de ‘Typisch…’-docu’s combineert met een duidelijk conflict: het ongevraagd moeten verlaten en opnieuw betrekken van een woning.
Nu hoor ik jullie denken: Martijn, wat boeit het jou hoe de publieke omroep een willekeurige wijk in beeld brengt?
Nou, de Kolping is geen willekeurige wijk voor mij. Het is de wijk waarin ik sinds zeven jaar met heel veel plezier woon. Rinus en Ietje woonden tijdens de bouw van de nieuwe woning ruim een jaar naast mij. Loetje om de hoek en Joop ken ik als beheerder van de Facebookgroep van de wijk. Ook de medewerkers van woningcorporatie Talis zijn mij niet onbekend en ik ben blij dat de docu ook een kritisch geluid richting hen laat zien.
De renovatie is prachtig geworden, maar allerminst prachtig verlopen. Lang verhaal kort: de woningbouw wilde te veel voor te weinig. Wat ontstond, was een renovatie- en nieuwbouwproject met maar liefst 53 onderaannemers die niet alleen langs elkaar werkten, maar ook met de noorderzon vertrokken wanneer zij hun lijstje hadden afgevinkt. Ingevlogen klusjesmannen konden de puntjes op de i zetten. Dit gebeurde negen van de tien keer met een tube kit. Ongeacht het probleem.
Ons gerenoveerde huis was op een hoop vlakken een hele verbetering, maar ondanks de meerdere malen opgeschoven opleverdatum — daar gingen mijn vakantie-uurtjes — was het huis niet af toen wij de sleutel weer kregen. Samen met de sleutel ontvingen wij een lijst met zo’n 64 punten die ze zo snel mogelijk nog zouden verhelpen/afmaken. Na weken wachten en meerdere malen geklaagd te hebben bij de hoofdaannemer en de woningbouw, is geprobeerd de lokale krant erbij te halen. Deze had uiteraard geen interesse, want na wederhoor bij de woningbouw was er volgens hen niks aan de hand. Pas toen ik een brief stuurde naar de wethouder werd er actie ondernomen. Binnen no time stonden de projectleiders en de directeur van Talis op de stoep om samen met een grote groep klussers binnen twee dagen de punten te verhelpen.
Tot het einde van de renovatie vroegen medebewoners mij hoe ik dit voor elkaar had gekregen. Ik gaf ze de gegevens van de wethouder, maar meestal was dreigen met het sturen van een mailtje al genoeg om te zorgen dat men de gemaakte afspraken nakwam. Het is in die periode dat ik veel van mijn buurtgenoten heb leren kennen als prachtige, warme en gastvrije mensen, met een touwtje uit de brievenbus. Soms een ruwe bolster, maar altijd een blanke pit. Ook tv-kijkend Nederland vindt dat. Ze spreken over een eerlijke docu, over eerlijke mensen. Echte tv met echte mensen. Een verademing tussen de programma’s met strakke lijven, seksuele intimidatie en talentenjachten waarin het containerbegrip succes het hoogst haalbare lijkt te zijn. Ja, de Nederlandse tv kan wel wat meer realiteit uit de Kolping gebruiken.
Voormalig HAN-student Martijn van Koolwijk werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Hij schrijft om de week een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
