En dan zit je daar (column)

Guus wil in de educatieve sector afstuderen. Met veel moeite heeft hij daar een plek weten te vinden. Nu moet hij alleen nog met zijn ongeduld zien af te rekenen.

Het idee van leraar worden of iets in het onderwijs doen heeft altijd al een beetje in mijn achterhoofd gezeten. Ook terwijl ik gewoon CMV studeerde. Daarom heb ik voor mijn afstudeerstage een plek gekozen binnen de educatieve sector: Het Agora onderwijs. Dit moest koste wat het kost mijn afstudeerplek worden. Het heeft me dan ook best wat moeite gekost om die plek voor elkaar te boksen. Kennelijk ben ik toch in het bezit van overtuigingskracht.

En nu zit ik daar. In het lokaal. De kinderen in de groep te observeren. Eerlijk gezegd had ik er een heel erg idealistisch beeld van, en dat heb ik ergens ook nog steeds want ik ben heel erg vóór vernieuwing binnen het onderwijs en ik ben ook van mening dat mijn opleiding CMV daar heel goed op aan kan sluiten, maar de realiteit is toch altijd anders dan de dromen en gedachten vooraf.

Het Agora is een hele vrije vorm van onderwijs waar het initiatief vooral ligt bij de kinderen. Natuurlijk gaat dat in het begin helemaal niet zoals je zou willen. Het droombeeld is dat kinderen uit intrinsieke motivatie hun interesses gaan onderzoeken en daar over gaan leren. Denk je dat kinderen dat uit zichzelf gaan doen? Het antwoord is: nee.

Het vergt geduld als coach om het proces van de kinderen zijn gang te laten gaan. Een soort van laissez-faire begeleidingsstijl is vereist. Want, wat gaan kinderen wél doen als ze vrijheid krijgen? Tja, van alles wat ze in ieder geval niet moeten en wat vooral ook niet ongemakkelijk of oncomfortabel is. Én, dat is fout, althans dat dacht ik in het begin. Het was vooral een beetje mijn eigen angst of die kids wel goed terecht zouden komen. Ik was vooral bang dat ze geen verantwoordelijkheid zouden nemen voor zichzelf. Oeps, foutje. Er was helemaal niks aan de hand. De grootste spelers waren namelijk mijn eigen ongeduld en idealisme. Denkende dat kinderen dat wel ‘eventjes’ zouden leren. En dan zit je daar, achter je bureau, 27 jaar, terwijl je beseft dat je zelf ook nog steeds moeite hebt met het nemen van verantwoordelijkheid. En dan zit ík daar, op de plek die anders is dan ik van te voren dacht - en gelukkig maar - want als alles zou zijn zoals je van te voren had gedacht, dan zou er niks spannend zijn. Just let it happen.

Guus schrijft wekelijks een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.