Het is hem gelukt: Guus is geslaagd voor zijn opleiding CMV. Een sleutelmoment. Tijd voor een terugblik op zijn lerende leven.
Tekst: Guus Gelsing
Terwijl mijn vriendin in de keuken haar culinaire kunsten aan het tentoonstellen was, en ik haar met bewondering gadesloeg, wilde ik even mijn mail controleren. Ondertussen werd mijn neus gevuld met de heerlijke geur van zelfgebakken focaccia, die als een zomerse zonaanbidder lag te bruinen in de hitte. Heel nonchalant liet ik vervolgens het mobiele apparaat, waar ik een ontzettende haat-liefde verhouding mee heb, uit mijn rechter broekzak ontsnappen.
De reden dat ik mijn mail even wilde bekijken was niet een van de ontelbare, ongecontroleerde impulsen die ik dagelijks ervaar, en die als een soort stuiptrekking doorgaan als ik mijn telefoon niet eens bij me draag. Nee, de reden was ditmaal uit nieuwsgierigheid geboren. De nieuwsgierigheid in kwestie is een proces geweest van zo’n vijfentwintig jaar. Het begon namelijk allemaal in de eerste klas van de basisschool. Toen ik als onschuldig klein jongetje van vier jaar oud voor de eerste keer het klaslokaal betrad en ik — als ik mijn moeder mag geloven — onthaald werd met een flinke dosis speeksel van mijn nieuwe klasgenoten. Wat een geweldige entree moet dat zijn geweest. Ik kan enigszins van geluk spreken dat deze pijnlijke herinnering zich waarschijnlijk uit mijn zijn heeft verwijderd, of ik moet het simpelweg onbewust hebben onderdrukt. Een van de twee.
Tussen dat moment en nu heeft één duidelijk onderdeel mijn leven voor een groot deel bepaald: school. Alles draaide om het leren van de aangereikte stof. Het lot was bepaald en zo moest ik onder andere, net als de rest: rekenen, dictees, begrijpend lezen en aardrijkskunde leren. Later, toen de baard in de keel zijn intrede maakte, kwamen daar nog allerlei andere vakken bij, zoals ‘culturele en kunstzinnige vorming’, wat een gevolg was van mijn weloverwogen keuze — ahum — om het pakket ‘cultuur en maatschappij’ te kiezen. Ook toen stond alles weer vast en was mijn lot bepaald, net zoals dat bij iedereen het geval is.
Na zes jaar havo, toen de baard in de keel plaats had gemaakt voor een échte baard, ging het gewoon weer verder. Via mijn ambities om makelaar te worden, kwam ik een paar jaar terecht in de horeca, de plek van elke verloren student. Een mentale inzinking verder, belandde ik in de wereld van mindfulness, waar ik een tijdje heb rondgezweefd als het magische tapijt van Aladin. Toen mijn benen op het punt stonden om contact te maken met de aarde, maakte ik kennis met de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming. Als een soort liefde op het eerste gezicht viel ik als een baksteen voor de visie van de opleiding, om er later achter te komen dat ik er zelf handen en voeten aan moest geven. Gelukkig werd ik daar op een warmere manier verwelkomd dan op de basisschool. Opnieuw stonden er vier jaren van mijn leven in het teken van het maken van opdrachten en toetsen zodat ik aan kon tonen dat ik het waard ben om, in dit geval, een hbo-diploma te krijgen, iets wat tegenwoordig haast noodzakelijk is voor het verdienen van een degelijke boterham, wat ook weer noodzakelijk is vanwege de schandalig hoge prijs van het leven in Nederland.
Een hoop heeft zich er afgespeeld in de voorbije vijfentwintig jaar. Nu, met mijn negenentwintigste verjaardag aanstaande, krijg ik weer een beetje zeggenschap terug, en kan ik als een kapitein van mijn eigen schip de koers van mijn leven opnieuw bepalen. Waarom? Omdat het mailbericht dat ik las, mij het perfecte antwoord gaf op mijn nieuwsgierigheid. Mijn allerlaatste opdracht is namelijk — na een moeizame herkansing — als een voldoende gewaardeerd. Ik heb het ‘Grote Maatschappelijke Ritueel’ voltooid en mag nu eindelijk meespelen met de rest!
HAN-student Guus Gelsing studeert Culturele en Maatschappelijke Vorming. Hij schrijft wekelijks voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
Aangezien hierboven te lezen is dat Guus klaar is met zijn opleiding, is hij ook bijna klaar met SAM. Daarom is SAM op zoek naar een HAN-student die het stokje van Guus wil overnemen. Voel je je geroepen? Denk je dat je wekelijks een column kunt schrijven? Of ken je iemand die dat kan en wil? Laat het ons weten via sam@han.nl.
