Guus stoort zich weer eens. Dit keer aan al die aandacht voor het uiterlijk. Snel terug naar de realiteit voordat fictie haar definitief inhaalt.
Tekst: Guus Gelsing
Kijk, zo’n actie zoals Miljuschka Witzenhausen afgelopen week uithaalde op social media kan ik wel waarderen. De frustratie voorbij, poste ze op instagram een onbewerkte, naturel en ‘eerlijke’ foto van zowel haar buik als haar derrière. Niks fitgirl. Nada. Noppes. Haar actie voelde voor mij een beetje revolutionair. In mijn fantasie zag ik Miljuschka al meteen op allerlei posters verschijnen — met zo’n petje van Che Guevara, inclusief een grote neppe snor — als strijder voor een eerlijk schoonheidsideaal.
Van mij mag ze. Want eerlijk gezegd stoor ik me ook mateloos aan al die aandacht die er naar het uiterlijk gaat. Óók voor mannen. Ik zag laatst een gast voorbij de HAN in Nijmegen lopen en hij zag eruit alsof hij net van de catwalk kwam. Terwijl, het gaat me helemaal niet om wat die kerel aan heeft, of om de vetrol van Miljuschka, of de squatreet van de zoveelste onzekere jonge meid die het gevoel heeft dat ze pas aantrekkelijk is wanneer ze voldoet aan het schoonheidsideaal. Het gaat me om dat verdomde plaatje dat aan iedereen wordt verkocht en waar ieder gezond, welwillend en kwetsbaar mens gevoelig voor is. Want dat weten ze.
Fuck Simon Sinek. Wie? Simon Sinek. Nee, dat meen ik niet helemaal. Ik neem het deels terug. Waar ik wel een grandioze teringhekel aan heb, is wat hij in gang heeft gezet. Met zijn ‘Golden Circle’ heeft hij bedrijven over de hele wereld namelijk bewust gemaakt van het feit dat producten beter verkopen als je zorgt dat het verhaal van je bedrijfje maar inspirerend genoeg is. Het gaat niet om de what, niet om de who, maar de om de why. Daarom zie je tegenwoordig allemaal inspirerende reclames over avonturen en jezelf overwinnen, en als je dan denkt ‘jáááááá’, word je vervolgens getrakteerd op een ‘unieke’ tandenborstel. ‘Omdat jij weet wat je wilt’. Het gaat er tegenwoordig allemaal om dat je je ergens mee kunt identificeren. Alles moet uitstralen wie jij bent, zonder dat je ook maar iets hebt gezegd.
Totale leegte en betekenisloosheid, wat mij betreft. Maar ja, als een kind van deze generatie die uitglijdt over de koeienflats en er vervolgens in knalt, val ik natuurlijk ten prooi aan dezelfde val. Misschien dat daar mijn ergernis vandaan komt, en dat ik me een beetje opgelucht voelde toen ik de foto van Miljuschka zag. Eindelijk een beetje echtheid in deze wereld waar de realiteit op het punt staat om ingehaald te worden door de fictie. Oh, wat ik heb ik een behoefte aan een goede portie rauwe realiteit. Zonder filter.
HAN-student Guus Gelsing studeert Culturele en Maatschappelijke Vorming. Hij schrijft wekelijks voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
Aangezien Guus bijna klaar is met zijn opleiding, is hij ook bijna klaar met SAM. Daarom is SAM op zoek naar een HAN-student die het stokje van Guus vanaf maart 2020 wil overnemen. Voel je je geroepen? Denk je dat je wekelijks een column kunt schrijven? Of ken je iemand die dat kan en wil? Laat het ons weten via sam@han.nl.
