Ruwe bolster

Bridget blogt

Ik ben een fervent openbaar-vervoerder. Als u mijn blog een beetje volgt, weet u dat. Met de trein van Haarlem naar Amsterdam Sloterdijk, dan overstappen op de intercity naar Arnhem Centraal, en vanaf daar met bus 1 van Breng naar de Vondellaan, vanwaar ik te midden van drommen studenten naar de HAN wandel.

Het ov is een geweldige uitvinding: niet alleen word je droog en warm van A naar B gebracht, maar je maakt ook kleine doorkijkjes in de levens van andere mensen mee.

’s Ochtends om half negen heb ik bijna altijd dezelfde buschauffeur vanuit Arnhem. Type ruwe bolster, blanke pit. Meestal kijkt hij wat nurks voor zich uit, en straalt hij, laat ik het zo maar zeggen, geen enorme levensvreugde uit. Vanochtend echter bleek hij ineens verrassend goede zin te hebben; niet alleen zwaaide hij naar alle collega’s die rond het station af en aan reden met hun bussen, maar ook de passagiers, die hij meestal geheel negeert, begroette hij nu met een opgeruimd “Goeiemorgen!”. Die passagiers groetten overigens niet allemaal met dezelfde vrolijkheid terug — het was voor sommigen nog best vroeg, dus er werd vooral wat gemompeld. Maar Ruwe Bolster trok zich daar niets van aan en bleef goedgemutst iedereen welkom heten. Net voordat we zouden vertrekken, stapte er een andere man in, type Niet Het Zwarte Garen Uitgevonden, en hij nestelde zich naast de chauffeur, duidelijk klaar voor en uit op een goed gesprek.

Nou is wat je een goed gesprek noemt, natuurlijk erg afhankelijk van je persoonlijkheid, je interesses, en je eigen referentiekader. De conversatie die zich tussen deze twee mannen ontspon, viel meer in de categorie “een gesprek, sort of”:

“Nou, da’s wel weer mooi met die dienst, hè?” (Zwarte Garen)

“Hoezo, welleke diens dan?” (Ruwe Bolster)

“Nou, je weet wel, die diens van vorige week.” (Zwarte Garen)
“ Ja maar welleke dan? (Ruwe Bolster)
“Nou, die ene, die ik moes overneme…” (Zwarte Garen)

“Maar jij hoeft toch nooit een dienst over te neme?” (Ruwe Bolster)
“Jawel, die ene van vorige week.” (Zwarte Garen)
“Ja, maar welleke dan?” (Ruwe Bolster)

En ik dacht bij mezelf, het zou me niet verbazen als dit voor hen allebei best een hoogtepunt van hun werkdag is — even kankeren over de dienst, en hoe of dat allemaal gaat, en wat of dat er allemaal niet deugt aan het rooster, et cetera. Dus toen ik uitstapte, zei ik: “Nog een fijne dag heren, en maak er wat van, hè!”. Waarop zij als één man antwoordden: “Zeker mevrouwtje, komt helemaal voor mekaar!”. En ik geloofde ze nog ook.

Bridget Kievits, CvB-lid van de HAN, schrijft elke drie weken een blog voor SAM. Lees hier haar vorige.