Columnist Nina richt zich rechtstreeks tot haar docenten en belooft plechtig dat ze vanaf nu bij alle lessen aanwezig is. Met de camera aan, ongeacht hoe haar haar zit.
Tekst: Nina Rouwenhorst
Lieve docenten,
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat ik er wel eens niet ben, bij een online college. Omdat het afmelden heel makkelijk gaat, het afschuiven op een externe factor, of helemaal niets van me laten horen. Het is gewoon té eenvoudig.
Ik geef regelmatig de schuld aan de wifi, omdat één internetverbinding in een studentenhuis met twaalf mensen soms nogal hapert. Dingen in je voordeel gebruiken, noemen ze dat. Maar ik zie nu ook wel in dat dat alles behalve eerlijk is. Dat het totaal niet reëel is dat ik niet kom opdagen als ik te moe ben, want het is mijn eigen schuld dat ik te laat ben gaan slapen. En ik maak jullie daar het slachtoffer van.
Een paar weken geleden, toen dat nog mocht, zat ik in een bijna lege collegezaal. Nog één andere student was komen opdagen. Pas toen realiseerde ik me hoe vervelend het is als mensen er niet zijn…
Bij de werkcolleges worden het er ook steeds minder. Negen van de tien keer heeft de helft zijn camera ook nog eens uitstaan. ‘Ik ben net wakker mevrouw, mijn haar zit voor geen meter.’ Het lijkt me tamelijk saai, lesgeven aan zwarte schermpjes.
En ik weet dat jullie ons ergens ook wel begrijpen, dat het heel moeilijk is om gefocust te blijven op een studentenkamertje van een paar vierkante meter met zo veel afleiding om ons heen. We hebben nou eenmaal niet de studententijd die we voor ogen hadden toen we aan de opleiding begonnen, alles dicht en afgelast. Geen feestjes in het weekend (of doordeweeks) en geen bijbaantjes in de avonduren.
Maar misschien is dat ook wel de reden dat ik beter mijn best zou moeten doen om aanwezig te zijn bij de colleges, omdat dat de enige constante factor is die we tegenwoordig nog hebben. Er zijn maar een paar zekerheden in het leven: je wordt geboren, je gaat dood en vrijdagochtend om negen uur is er werkcollege Nederlandse Geschiedenis. Al vergeet ik dat laatste nog wel eens. Of nou ja, vergeten…
Lieve docenten, niet alleen wij hebben het moeilijk, jullie ook.
Het lijkt me allesbehalve leuk om les te geven aan zo’n klein groepje, en ook nog eens vanuit huis, met rondrennende kinderen en een hond die op de meest vervelende momenten blaft. Als docent in spe zou ik het moeten weten, er gaat niets boven lesgeven in een klaslokaal met onstuimige leerlingen, zelfs al zijn ze nog zo vervelend. Ik denk dat je in een periode als deze alles kunt missen, zelfs dat.
En ik mis jullie ook. En het geinen met mijn klasgenoten, de wiebelpauzes tussendoor en het ‘mogen we misschien vijf minuten eerder weg voor de bus?’
Lieve Anne, Bob, Corien, Koen, Marc, Martin, Nadine, Remi, Rob, Ruud, Sylvia en alle andere docenten: ik zweer hierbij plechtig dat ik vanaf nu netjes bij alle lessen aanwezig zal zijn en mijn camera aan zal zetten, al zit mijn haar nog zo slecht.
Nina Rouwenhorst is tweedejaars Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN. Ze schrijft om de week een column voor SAM. Lees haar vorige column hier.
