Interrail
Bridget blogt
Vorige week had ik een verjaardag van een vriendin uit een vriendenclub die ik nog ken van de middelbare school. Het was een vriendenclub die hecht werd in ons eindexamenjaar. U kent het wel: de spanningen van de examens, dan de ontlading van de vele, rijkelijk met drank overgoten, eindexamenfeesten, en vervolgens, in ons geval, de eerste grote Interrail-vakantie door Europa. Die groep werd een vriendengroep voor het leven en nog steeds zien we elkaar, vieren we verjaardagen en feestdagen met elkaar. Er kwamen partners en kinderen bij, we waren bij de begrafenissen van elkaars ouders en worden ons steeds meer bewust van de bijzonderheid van die band.
Deze zaterdag gingen we met elkaar wandelen en praatten we weer bij over alles wat ons bezig hield: kinderen op kamers, kwakkelende ouders, eigen werk- of gezondheidsperikelen, en, voor het eerst sinds ik mij kan heugen: de naderende fase van het pensioen. Dat was wel even schrikken, om nu, met een groep vrienden bij wie je je altijd nog ongeveer 19 of 37 voelt, het ineens over pensioenen te hebben. Ik kan me nog herinneren hoe onsterfelijk Burgerlijk (met een hoofdletter) we het vonden als twintigers, dat onze ouders het over hun pensioen hadden! Belachelijk truttig, en wij wisten zeker dat ons dat Nooit Zou Overkomen.
How are the mighty fallen…
Later die middag kregen we het inderdaad over onze Interrailvakanties, en wisselden we oude foto’s uit. En dan zie je jezelf weer staan als 20-jarige, op een plein in Athene bij een zonnebrilkraam, nog zo bleu, met een nog volstrekt ongewisse toekomst voor je. En dan bekruipt me een groot gevoel van melancholie en nostalgie, en begrijp ik zo veel beter hoe oude mensen (écht oude mensen, want laten we eerlijk zijn, dat ben ik, met mijn 58, niet. Toch?), ECHT oude mensen dus, graag over het verleden willen praten. Om duidelijk te maken hoe dat was toen zij jong waren, en toen de wereld er nog anders uitzag. En bedacht ik me ook weer hoe ongelooflijk veel je nog moet leren, als twintigjarige, terwijl je er eigenlijk zelf geheel van overtuigd bent hoe Volwassen en Klaar je al bent. En hoe onzeker je nog over alles bent, en denkt dat dat aan jou ligt, en hoe slecht je soms kunt inschatten waar je kracht al ligt. En hoe je, met de kennis van nu, zo veel meer had kunnen genieten, waarschijnlijk, en minder geneuroot zou hoeven hebben. In de onsterfelijke woorden van Winston Churchill: “Youth is wasted on the young”.
Het is heerlijk en droevig tegelijk. En dat is misschien maar goed ook.
CvB-lid Bridget Kievits schrijft elke drie weken een blog voor SAM. Lees hier haar vorige bijdrage.
