Kees (column)

Bridget blogt

Als u deze blog leest, weet u inmiddels van een aantal grote veranderingen binnen de HAN. De nieuwe directeuren zijn benoemd. De procedure voor de academiemanagers loopt en nadert zijn voltooiing. En, misschien wel de meest onverwachte (en voor ons in ieder geval de heftigste): Kees heeft bekend gemaakt dat hij de HAN gaat verlaten.

Ik heb geaarzeld of ik hier een blog aan zou wijden, maar als ik u allen toch ook echt deelgenoot wil maken van mijn ervaringen als bestuurder, zou het raar zijn om hier geen aandacht aan te besteden, en het weer te hebben over mijn favoriete buschauffeur.

Dus, allez. Allereerst iets over het intensieve proces waar we sinds oktober in zitten: de benoemingsprocedure voor de nieuwe academiedirecteuren. Kees, Yvonne en ik voerden de gesprekken, aangevuld met Maaike Krüse, interim-directeur HR, en een extern deskundige. In twee weken tijd voerden we 28 gesprekken. En dat waren, zoals u zich ongetwijfeld kunt voorstellen, intensieve en ook bijzondere gesprekken. Niet elke kandidaat zat er op dezelfde manier “in”, om het zomaar te zeggen. Sommigen met volle overtuiging, sommigen met aarzelingen, sommigen met onzekerheid.

Alle gesprekken waren goed, vond ik. Iedereen had zich goed voorbereid, en sprak doorgaans met ongelooflijk veel toewijding en betrokkenheid over de academie of stafafdeling waar hij of zij zich voor meldde. Er waren zenuwen (ook bij ons — je zit toch ineens heel anders tegenover elkaar), en allemaal voelden we de ernst van het proces waar we in zaten. En de verantwoordelijkheid die we als CvB hadden om de juiste keuzes te maken.

Na elk gesprek reflecteerden we op het gesprek, op de pitch, op de keuze in het algemeen. En wat me daarbij in het bijzonder opviel, was hoe goed die gesprekken liepen. We waren het niet altijd met elkaar eens, hadden soms verschillende invalshoeken, brachten andere perspectieven in, waren enthousiast, twijfelden, argumenteerden voor of tegen een bepaalde keuze. Maar alles op een inhoudelijke manier, en nooit door macht, of ego, of geldingsdrang gedreven — en dat ben ik in eerdere besturen ook anders gewend.

Kees, Yvonne en ik (en ook hierover heb ik getwijfeld, want het klinkt misschien een beetje op-de-borst-klopperig, en zo bedoel ik het helemaal niet) zijn een bestuur dat elkaar echt aanvult. Zo verschillend als we zijn, en waarin andere opvattingen nooit leiden tot hakken in het zand, maar tot vervolgvragen, en een open gedachtewisseling. Des te groter mijn oprechte verdriet over Kees’ vertrek. Yvonne en ik gunnen het hem enorm (en snappen het ook volledig, gezien de inhoud van de PThU!), maar we gaan hem wel missen! Het komt in mijn ervaring niet vaak voor dat het zo klikt op bestuurlijk niveau en daarom is het heel erg jammer. Anderzijds hebben we natuurlijk ook het volste vertrouwen in elkaar en de ploeg directeuren die nu aan de slag gaat. Maar toch — verdorie Kees, wat een timing!

Vroeger dan u gewend bent (niet na 3 weken maar na slechts 1) is Bridget Kievits, lid van het College van Bestuur van de HAN, terug met een blog. Dat heeft alles te maken met de actualiteit. Haar reactie wilden we u niet onthouden. Lees hier haar vorige bijdrage.