Door zijn extreme ervaringen in de eerste weken van zijn aanstelling in de ggz, weet columnist Guus waar zijn grenzen liggen. En dat is maar goed ook.
Tekst: Guus Gelsing
Als er één ding is dat ik andere verse alumni alvast mee wil geven voordat ze de arbeidsmarkt betreden, dan is dat het volgende: ken je grenzen. Terugkijkend op mijn eerste drie weken werken, kan ik voor mijzelf namelijk constateren dat mijn enthousiasme en betrokkenheid ervoor hebben gezorgd dat ik mijn vizier te veel op mijn nieuwe baan heb gericht. Met het gevolg dat ik met een onnodig vol hoofd rond loop, en een onvermogen om me fatsoenlijk te concentreren. Had ik maar een kernkwadrantje ingevuld, dan had ik geweten welke consequentie ‘te veel’ van mijn kwaliteiten zou hebben.
En ik ben niet de enige: binnen de zorg vallen de werknemers met bosjes om. Vooral de jonge collega’s. In alle enthousiasme en bewijsdrang worden eigen grenzen vergeten, totdat het lichaam aan de bel trekt. Dan mag ik van geluk spreken dat ik in staat ben om wél mijn grenzen waar te nemen, misschien is een stukje levenservaring hetgeen wat hierin het verschil maakt.
Al doende leert men. Laat ik me daar maar aan vast houden. Bewust ontspannen en loslaten is hiermee de nieuwe uitdaging die op mijn pad is ontstaan. Tijd dus om wat rigoureuze veranderingen toe te passen in de tijd dat ik niet aan het werk ben. De grootste boosdoener? Mijn telefoon. Vaker wel dan niet vervloek ik dat verdomde apparaat. Voordat ik het door heb, ben ik weer nutteloos aan het zoeken naar tweedehands troep die ik eigenlijk helemaal niet nodig heb. In eerste instantie niet eens omdat ik het leuk vindt, maar meer omdat ik gewoon op zoek ben naar afleiding. Afleiding van mijn eigen onrust.
Zo scheur ik van afleiding naar afleiding en houd ik onbewust mijn hoofd in de zesde versnelling. In de tussentijd lonkt mijn meditatiekussen in de hoek van mijn woonkamer, alsof hij het antwoord weet op mijn kolkende gedachtestroom. Ook de yogamat lijkt naar me te knipogen en verlangt naar mijn aandacht. Zo moeilijk kan het niet zijn, dat ontspannen en loslaten. Het zijn twee simpele woorden, en beide worden in menig zelfhulpboek geëxploiteerd. Toch, om meester te worden in deze ogenschijnlijke eenvoud, lijkt er heel wat van me te worden gevraagd. Maar, hoe ik het ook wend of keer, op de lange termijn zal ik mezelf dankbaar zijn voor de tijd die ik hier nú in investeer. Althans, dat hoop ik, want ik ken mezelf.
Guus Gelsing is onlangs afgestudeerd aan de HAN. Hij werkt sinds een paar weken in de geestelijke gezondheidszorg waar de coronacrisis tot extreme situaties leidt. Lees zijn vorige bijdrage die daarover gaat, hier.
