Kiespijn

Bridget blogt

Al enige weken had ik last van een zeurende kiespijn. Rechtsboven, om precies te zijn. En eigenlijk niet al enige weken, maar enige maanden. Al in maart ging ik naar mijn tandarts in Amsterdam, die toen een klein barstje in mijn kies constateerde. Die ze vervolgens repareerde. Dat leek even soelaas te bieden maar na een paar dagen begon het toch weer een beetje te zeuren. Niet erg, en ook niet de hele tijd, maar af en toe. Zodat je je afvraagt of dit erg genoeg is om je tandarts mee lastig te vallen. En kent u dat, de interne dialoog die vervolgens in je eigen hoofd losbarst? Dat gaat ongeveer zo:

Bridget1: Het valt toch eigenlijk best mee? Ik voel het alleen maar als ik op iets hards kauw.

Bridget2: Nou, nee hoor, ik kauw niks, en nu voel ik het toch wel weer heftig.

Bridget1: Ja oké, maar is het echt erg genoeg om bij haar langs te gaan?

Bridget2: Misschien niet, maar wat als het straks weekend is en het erger wordt?

Bridget1: Ja maar, ik ben net geweest, om nu al weer te gaan, wat zal ze wel niet denken?

Enzovoorts. Slot van de dialoog was dat ik het maar even liet, en grosso modo was het ook wel te dragen. Nét. Tot het moment dat we in de meivakantie een weekje naar Griekenland zouden gaan, en ik voor mijn geestesoog taferelen zag met mijzelf, een niet meer te harden kiespijn, en in mijn beste Grieks een plaatselijke tandarts proberen uit te leggen wat er aan de hand was — of trachten een en ander met liters ouzo te verdoven. Geen fijn vooruitzicht.

Dus tóch maar weer de tandarts gebeld, en ik kon langskomen. Om vervolgens van haar te horen dat er nog niets aan de hand was en zij het niet verstandig vond om nu op stel en sprong de wortel dood te maken. Daar kon ik het alleen maar heel erg mee eens zijn. En inmiddels was ik, puur door mijn bezoek aan haar, ook al weer zo gerustgesteld dat ik me heel graag weer naar huis liet sturen. Vakantie in Griekenland verliep als een zonnetje.

Eind goed, al goed, zou je denken. Nou, niet dus. Vorige week barstte het ineens echt los — een pijn die niet meer te onderdrukken was met paracetamol. Dus weer de tandarts gebeld. Die (wat denkt u?) naar een congres was. Twee dagen. Gelukkig is de gezondheidszorg in Nederland uitstekend geregeld, en had zij een vervanger, bij wie ik de volgende dag kon komen. En die met een fikse wortelkanaalbehandeling vakkundig elke zenuw in mijn kies wist te doven, en mij daarmee een zeer gelukkig pinksterweekend bezorgde. Moraal van het verhaal: geen. Behalve dat je dus niet moet schromen om gewoon je tandarts te bellen. Ook bij twijfel.

HAN CvB-lid Bridget Kievits schrijft elke drie á vier weken een blog voor SAM. Lees hier haar vorige bijdrage.