Spanning (column)

Bridget blogt

Net voor de meivakantie kwam voor de tweede maal het panel van de Instellingstoets Kwaliteitszorg (ITK) langs. Conclusie: we zijn er doorheen, wat heerlijk is en een groot compliment aan alle mensen die hier zo hard aan gewerkt hebben. Op een andere plek hebben we er al formeel wat aandacht aan besteed, hier wil ik een wat persoonlijker invalshoek kiezen.

Het is grappig om bij zo’n proces te merken dat een bepaalde zenuwachtigheid toch altijd weer op de loer ligt. Ik maak het nu voor de tweede keer mee en ik wéét dat het er niet om gaat om een briljant, gelikt praatje te houden. Maar dat het echt gaat om het panel een goed beeld van de HAN te geven, met alles erop en eraan, “warts and all”. En dat het idealiter een gesprek tussen gelijken is, waarin we ook relevante feedback en goeie aanbevelingen krijgen. En dat het niet om windowdressing gaat, maar om het echte verhaal.

En toch, en toch.. De nacht ervoor niet helemaal rustig geslapen, veel nagedacht over wat ik aan zou doen (niet te los, maar ook niet te stijf, wel of geen hoge hakken, jurk of lange broek?). Op de valreep nóg een keer de Kritische Zelfreflectie doorgelezen, en snel wat voorbeelden opgekrabbeld van projecten en initiatieven waar ik van onder de indruk was (omdat ik weet hoe snel ik dingen vergeet als ik ze niet opgeschreven heb!).

En dan de wandeling, samen met Kees en Yvonne, naar de kamer waar het panel ons zit op te wachten. In het begin nog even spanning voor de beginvraag — wie beantwoordt hem als eerste. En dan wordt het gewoon een gesprek, en loopt het allemaal als een zonnetje.

Wat is dat toch wonderlijk, dat je, ondanks alle ervaring, en de hete vuren die je al hebt meegemaakt, plus het feit dat je al 58 bent, dat ondanks dat alles, je toch weer die spanning voelt. Natuurlijk, het is wel minder dan vroeger, en omdat je het vaker doet, went het ook. Maar toch, altijd ligt die angst op de loer: wat als het dit keer Nou Niet Goed gaat? Dat ik droogval, of niet uit mijn woorden kan komen, of iets heel doms zeg?

En de grap is dat niemand dat aan me ziet. Ik hoor dat altijd, als ik wel eens vertel dat ik zenuwachtig ben voor een presentatie. Echt? Jij? Ja dus. Gelukkig maar dat je het niet ziet, hoewel de keerzijde daarvan natuurlijk is dat iedereen denkt dat je het zo uit je mouw schudt en het je geen moeite kost. Zucht. Er is ook altijd wat. Maar bottom line: we hebben wel de ITK!

Bridget Kievits is lid van het college van bestuur van de HAN. Zij schrijft driewekelijks een blog voor SAM. Lees haar vorige verhaal hier.