Levenswijsheidje (column)

Guus heeft een interessant gesprek met een vriendin over het stellen van grenzen. Wat voor hem betekent dat je jezelf erkent. Maar die vriendin doet er nog een schepje bovenop.

Donderdagochtend vertrok ik richting school voor een lange dag college. Toen ik de deur achter me dicht liet vallen ervoer ik een dilemma. Neem ik wel of geen paraplu mee? Twaalf uur later had ik spijt van mijn besluit, want toen ik na een afspraak met een goede vriendin terug naar huis moest wandelen, regende het pijpenstelen. De tocht zou ruim een half uur duren en dat was net genoeg om zeiknat thuis aan te komen.

Ik besloot de wandeling te gebruiken om te reflecteren over de dialoog die ik iets daarvoor had gehad. Het bleek dat die vriendin en ik hetzelfde spreekwoordelijke pad aan het bewandelen waren, namelijk dat we allebei aan het experimenteren waren met het stellen van grenzen. Ieder op onze eigen manier. Het zette me aan het denken, terwijl ik door de stromende regen mijn weg huiswaarts aan het voortzetten was. Wat betekent grenzen stellen eigenlijk voor mij? Ik begon te graven om erachter te komen waar die behoefte eigenlijk vandaan kwam. Enkele regendruppels later, toen mijn sokken al licht doorweekt begonnen te raken, begon het tot me door te dringen.

Ik besefte dat het stellen van grenzen gelijk staat aan het erkennen van jezelf. Wanneer je een grens aangeeft, dan zeg je impliciet tegen jezelf dat jij op dit moment mag zijn zoals je bent. Jij doet ertoe, en dat laat je blijken doordat je ruimte inneemt. En volgens mij is dat nogal een dingetje tegenwoordig. Vooral onder studenten, als ik het niet mis heb. In de fase van adolescentie je plekje verwerven in je omgeving. Die grijze kwab tussen je oren is volgroeid en je begint enigszins te beseffen hoe je in elkaar zit. Je komt erachter dat je dingen doet die je wilt doen, maar tegelijkertijd ook dingen doet die je eigenlijk niet wilt doen. En dan wil je veranderen. Je wilt worden wie je eigenlijk wilt zijn.

Luisteren naar die stem die je van binnen hoort. Tja, als je daar gehoor aan wilt geven, dan zul je dat onvermijdelijk moeten communiceren met anderen.
Hoe? Daar had die vriendin van mij wel een mooie gedachte over: “Als ik mijn grens aangeef, dan vind ik dat ik ook verantwoordelijk ben voor het scheppen van de context zodat de ander kan begrijpen waar ik vandaan kom”. Niets anders dan nederig kan ik daarvan worden, wanneer ik door mijn vrienden word getrakteerd op kleine levenswijsheidjes.

Columnist Guus Gelsing studeert dit jaar af bij de HAN. Hij schrijft wekelijks voor SAM. Lees zijn vorige bijdrage hier.