Tekst: Guus Gelsing
Het manifest ‘Lijm de zorg’ heeft in vijf dagen tijd vijftigduizend handtekeningen opgehaald. Dat betekent dat er door de poppenkast in Den Haag over gedebatteerd gaat worden. Godzijdank, want het is toch wel écht nodig. Mensen die zó lang op de wachtlijst staan voor psychische hulp dat ze zelfmoord plegen? Dat vind ik schrijnend. Ik vind het bovenal triest dat we daar nu staan als ‘ontwikkelde’ samenleving. Toen las ik ook nog eens het bericht dat de ChristenUnie drugs wil verbieden. Nou, toen zakte al helemaal de broek van m’n kont.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat hoogopgeleide mensen niet per definitie intelligent of ontwikkeld zijn. Verre van, eigenlijk. Drugs verbieden, kom op, dat gaat toch nooit werken! Niet omdat ik zelf nou zo’n fervent liefhebber ben van drugs, integendeel, ik doe nooit wat. Maar drugs an sich is toch niet het probleem? Onderzoek eens waarom mensen drugs gaan gebruiken. Kijk eens verder dan je neus lang is.
Waar kom je dan op uit? Op een gebrek aan kwalitatieve sociale bindingen. Simple as that. Geen enkele verslaafde — daar durf ik gif op in te nemen — heeft een rijkelijk en kwalitatief goed sociaal netwerk waarbij er echte én hechte relaties zijn, en waarbij het individu volledig zichzelf kan zijn. Zorg er dus voor dat mensen zich veilig voelen en gehecht.
Dat is overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Maar een poging zou al heel prettig zijn. In plaats van dat we jonge kinderen allerlei toetsen en huiswerk door de strot proberen te rammen en er geen tijd is voor hun gevoelsleven, kunnen we ze ook gewoon eens op een interessante manier laten nadenken over het leven. Leer ze eens kennismaken met psychologie. Waarom is dat in hemelsnaam geen vak? Leuk als je tijdens biologie leert waar baby’s vandaan komen, maar als je niet weet hoe je met je gedachten en gevoelens moet omgaan, zit je toch mooi met de gebakken peren, de rest van je leven.
Leer ze eens het belang van erkenning geven en ontvangen. Van onvoorwaardelijkheid en van begrip. Leer ze zich te verplaatsen in een ander en bovenal de overeenkomsten te zien in elkaar. Maar nee, het is kennelijk belangrijker dat onze ‘Sep’ — of een of andere hippe naam — naar het vwo gaat en succesvol wordt. En als het niet lukt, dan ligt het zeker niet aan hem. Wat mij betreft gaat dat hele onderwijs op de schop. Oprotten met al die voorgekauwde en ouderwetse toetsen. Heel cliché: laat dat kind eens godverdomme kind zijn. Laat ze eens ontdekken en ervaren. Geef die fijne koters vertrouwen en leer ze bovenal dat ze niet alleen op de wereld zijn en dat ze tot het einde van hun leven afhankelijk zullen zijn van de liefde en steun van een ander, en dat je dus ook maar beter kunt investeren in de ander.
Is dat niet een waarde die we aan onze jeugd willen meegeven? Want zonder die oprechte liefde, steun en interesse redt helemaal niemand het, hoog- of laagopgeleid. Zonder de betrokkenheid en liefde van de ander ga je namelijk steun en troost zoeken in iets anders, bijvoorbeeld drugs. En dat, CU-Kamerlid Stieneke van der Graaf, is de oorzaak. Verbieden heeft geen zin. Dat is symptoombestrijding. Drugs zullen er altijd zijn. Zorg er dus voor dat mensen steun en liefde kunnen vinden bij elkaar en niet in drugs. Lijm niet alleen de zorg, maar lijm de maatschappij. We zijn verantwoordelijk voor elkaar, niet alleen voor onszelf.
HAN-student Guus Gelsing studeert Culturele en Maatschappelijke Vorming. Hij schrijft wekelijks voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
Aangezien Guus bijna klaar is met zijn opleiding, is hij ook bijna klaar met SAM. Daarom is SAM op zoek naar een HAN-student die het stokje van Guus vanaf maart 2020 wil overnemen. Voel je je geroepen? Denk je dat je wekelijks een column kunt schrijven? Of ken je iemand die dat kan en wil? Laat het ons weten via sam@han.nl.
