Tekst: Bridget Kievits
Vanochtend moest ik naar de huisarts. Een paar onbestemde klachten die me net iets te lang duurden. En met in herinnering een vriendin die een paar maanden geleden een nare diagnose heeft gekregen, gaan er toch vervelende dingen door je hoofd spoken. Dus: vanochtend vroeg een snelle afspraak. Er leek niet zoveel aan de hand, een paar kleine onderzoekjes, en wat bloedprikken. Op de uitslag van dat laatste moest ik even wachten.
Toen ik terug in de wachtkamer kwam, zaten daar een man en een vrouw naast elkaar. Ik schat dat ze allebei in de dertig zijn. Hij had krukken bij zich en was volop aan het woord, op een net iets te luide toon voor de meestal stemmige stilte die in een wachtkamer heerst. Uit hun conversatie kon ik opmaken dat het broer en zus waren. Hij sprak veel, en luid, zij amper. Ik luisterde aanvankelijk niet echt, was een beetje in mijn eigen gedachten verzonken. Totdat ik hem op een gegeven moment hoorde zeggen: “Ach, het zit natuurlijk bij hem tussen de oren”. Op een nogal wegwuiverige, badinerende manier. Waarop zijn zus, voor haar doen nu best assertief, zei: “Nou dat vind ik niet. Papa is flauwgevallen, dat zit toch niet tussen de oren?”. Ik kon merken dat de stelligheid van haar broer haar stoorde. Mijn aandacht was gewekt. We kennen allemaal de irritatie die tussen familieleden kan ontstaan over doen en laten van andere familieleden, zeker ouders. En hoe heerlijk als het dit keer niet over die van jou gaat! Dus ik bleef de conversatie volgen.
Haar broer was niet in het minst uit het veld geslagen door haar tegenwerping. Je kon merken dat-ie gewend was haar tegen te spreken, en zijn eigen lijn te volgen. Met de stelligheid van een aanklager begon hij op te sommen: “Hij eet slecht, zorgt niet voor zichzelf, gebruikt te veel medicijnen, en drinkt te veel. Dus als hij dan in de buitenlucht komt, wordt hij duizelig en valt-ie flauw.” Zijn zus besloot niet op deze opsomming in te gaan, maar hield het bij een: “Dat vind ik niet. Er is meer aan de hand.” Hij weer: “Hij is verslaafd aan pillen, en hij heeft echt een alcoholprobleem, hoor! En als je dan niet lekker in je vel zit, dan gebeuren dat soort dingen!”. De zus, wederom het bij de grote lijn houdend: “Er is meer aan de hand. Ik weet zeker dat er meer aan de hand is.”
Helaas werd ik op dat moment door de assistente weggeroepen, dus ik heb niet gehoord hoe het afliep. Waarschijnlijk zoals het altijd bij dit soort gesprekken afloopt: niemand werd door niemand overtuigd. Wat maar weer bewijst dat gesprekstechnieken eigenlijk luistertechnieken zouden moeten heten.
Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN. Zij schrijft elke drie weken een column voor SAM. Haar vorige column is hier te lezen.
