Nooit te oud (column)

Columnist Martijn van Koolwijk kijkt terug op zijn introweek bij de HAN, alweer even geleden. Een periode vol twijfel, een gevoel van ongemak. Maar hij is blij dat hij heeft volgehouden.

Je bent nooit te oud om te leren, dacht ik toen ik op 29-jarige leeftijd aan mijn hbo-studie begon. Een clichématig gezegde, maar zoals wel vaker met clichés, berusten ze meestal op waarheid. Zo bleek ook deze zomer, waarin ik begon met rijlessen. Drie avonden volgde ik theorielessen in het Nijmeegse ‘De Ark van Oost’. Bij de eerste les stelde iedereen zich voor, naam en leeftijd. 17, 17, 17, 18, 17 en ik, bijna 37. Ondanks dat mijn rij-instructeur mij waarschuwde dat het leren van autorijden wegens met de jaren afgenomen roekeloosheid wat moeizamer kan gaan, was het behalen van de theorie geen probleem. Of nou ja, geen probleem?

Ergens moest ik terugdenken aan mijn eerste week op de HAN, de zogenoemde introweek. Het leeftijdsverschil was lang niet zo groot als bij mijn theorielessen, maar de twijfel aan mijn kunnen was des te groter. Na lang wikken en wegen had ik besloten alleen de verplichte onderdelen van de introductie te volgen. Kamperen en een kroegentocht hoefden van mij niet. De betere Nijmeegse kroegen wist ik allang te vinden en kamperen kon mij gestolen worden.

Introkampouders die even komen kijken of er nog lekkere kampkindjes in de klas zitten? Niet mijn wereld en dat wil ik graag zo houden.
De keerzijde was uiteraard dat ik minder snel bij de groep hoorde. Ik voelde mij een vreemde eend in de bijt, met mijn gemiddeld acht jaar meer op de teller dan mijn studiegenoten. Uiteraard speelde ook het gebrek aan vooropleiding mee.

Waar de introweek voor iedereen het begin van een nieuw avontuur was, was het voor mij vooral een gevecht met mezelf. Nog geen half jaar eerder had ik besloten een opleiding te doen en na het maken van een mbo-test werd mij vriendelijk verzocht hbo te gaan doen. Ik knalde me, tot mijn eigen verbazing, in twee maanden tijd klaar voor de 21 plus-toets en nu zat ik hier. In een klas uitleg te krijgen over het lesrooster terwijl we onderbroken werden door kampouders met vieze vragen. In mijn tas een bijbel en drie condooms, eerder die dag al even opdringerig in mijn handen geduwd op de intromarkt. Met mijn lange haar half voor mijn ogen zat ik te wachten tot ik kon verdwijnen in de twijfel over mijn eigen kunnen. Wachtend op bevestiging dat ik daar niet hoorde.

Die bevestiging kwam gelukkig niet. Al bleef de twijfel zelfs na het volgen van een cursus omgaan met faalangst nog regelmatig terugkeren. Na die ongemakkelijke eerste introweek wende ik langzaam aan naar school gaan, leerde ik hoe ik moest leren (voor mijn hbo had ik enkel mijn veterstrikdiploma op zak). Momenteel speel ik met het idee om na het behalen van mijn rijbewijs een master te gaan volgen. Misschien kijk ik dan ook wel even op de intromarkt. Je bent immers nooit te oud om…

Sinds hij bij de HAN is afgestudeerd bij Social Studies is Martijn van Koolwijk werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. Hij schrijft om de week een column voor SAM, die meestal gaat over zijn werkervaringen. Lees hier zijn vorige bijdrage.