Op een steenworp van Trump (column)

In de trein naar huis raakt Guus in gesprek met een oudere Amerikaanse dame uit Washington. Ze woont dichtbij het Witte Huis en haastte zich om zich te verontschuldigen voor het feit dat Donald Trump de president van Amerika is.

In de trein richting huis raakte ik in gesprek met een Amerikaanse dame. Dat was toevallig, want dit gebeurde tijdens de finale van het WK Vrouwenvoetbal in Frankrijk, waar op dat moment onze Oranje-leeuwinnen aan het strijden waren tegen de Amerikanen. Ik schat dat de dame rond de zeventig was. Naast haar zat een vriendin waarmee ze op reis was. De vriendin was niet Amerikaans, maar Frans. Zij woonde een paar maanden per jaar in Parijs en de rest van het jaar in Washington D.C.

De Amerikaanse dame vertelde dat ze allebei dichtbij het Witte Huis woonden, en dat was ook meteen een ingang die werd gebruikt om over hun president te praten. Het was alsof de Amerikaanse zich wilde verontschuldigen voor het feit dat Trump president van Amerika is. Alsof ze wilde laten weten dat zij in ieder geval geen voorstander was. Natuurlijk was deze vraag - of ze een voor- of tegenstander zou zijn - al door mijn hoofd gegaan, maar op de voorgrond was ik daar niet mee bezig. Ik was vooral nieuwsgierig naar de persoon tegenover mij.

Aan haar gelaat kon ik zien dat ze zich schaamde en dat ze ook een beetje bang was om veroordeeld te worden. De Française naast haar was meer uitgesproken. “I’m a socialist at heart”, zei ze. Waardoor duidelijk werd dat ook zij geen voorstander is van Trump. Aan haar gezichtsuitdrukking kon ik vooral zien dat ze het allemaal wel best vond. Haar prioriteit lag bij het vinden van een bar in de buurt van het Centaal Station in Nijmegen, zodat ze samen met haar vriendin en onder het genot van een biertje de laatste paar minuten van de finale kon kijken. Althans, dat is wat ze me vertelde in het Engels, met een Frans accent.

Toen de verontschuldigingen waren gepasseerd, vroeg ik de Amerikaanse of ze tips had voor mooie plekken in Amerika. Vervolgens kwamen de verhalen over alle plekken waar ze had gewoond, al het moois wat er te zien was en uiteindelijk het advies om naar een reisbureau te gaan omdat zij het eerlijk gezegd niet wist. “It depends on what you like”. Geen goede verkoopster, dacht ik.

Het laatste halfuur van de finale van het WK naderde, en zo ook de halte van station Nijmegen. Met een weekend Amsterdam en wat alcohol in de benen, begon ik al te verlangen naar languit op de bank te liggen. Ik sloot mijn gesprek met de buitenlandse dames af en kreeg vervolgens het verzoek om contact op te nemen als ik naar Amerika zou gaan. Ze vonden het een fijn gesprek en ze zouden graag mijn gastvrouw willen zijn als ik de reis over de Atlantische Oceaan zou wagen. Ik kreeg een kaartje met contactgegevens en we zeiden gedag.

Van een spontaan gesprek naar een mogelijk onderkomen aan de andere kant van de wereld. Wat een gesprek met een vreemde soms kan brengen.

Onze huiscolumnist en vierdejaars student Social Studies Guus Gelsing schrijft wekelijks voor SAM. Dit is zijn laatste bijdrage voor dit studiejaar. Lees hier zijn vorige bijdrage.