Onze filosofische columnist Guus ziet dat er ook voordelen zijn bij de ramp die corona heet. Creativiteit als antwoord op verveling, oude hobby’s nieuw leven inblazen. Een moment van bezinning.
De meeste mensen die ik ben tegengekomen sinds de verscherping van de nieuwe maatregelen tegen het coronavirus van kracht is, hebben zeer zeker geen stront in hun oren, zo blijkt. Er is goed geluisterd naar de landelijke oproep om afstand te houden.
Op zoek naar een lijst voor mijn behaalde diploma, struinde ik door het centrum van Nijmegen alwaar verscheidene passanten mij non-verbaal duidelijk maakten dat zij niet van plan waren mijn pad te kruisen.
Normaliter zou ik worden overspoeld door een heftig gevoel van argwaan. Existentiële twijfel zou mij, daar op straat, op dat moment, te grazen nemen en voordat een seconde de kans had om te verstrijken, zou ik mijn hele bestaan bijna tot nietig hebben gerationaliseerd. Gelukkig hoef ik de verklaring voor het gedrag van mijn medemens nu niet in mijn interne wereld te zoeken. Het antwoord is kraakhelder. Allemaal weten we dat we momenteel heel rare dingen doen. “Dat afstand houden en zo. Ongezellig”, vond mijn vriendin het. Als enige in de wereld, kunnen wij hier in Nederland zeggen dat wij het ‘ongezellig’ vinden, daar er geen vertaling is van dit unieke woord dat een ambiance omschrijft van een subjectieve ervaring die vaak door het aanwezige collectief wordt onderschreven.
Ja, het virus is ongezellig. Een goede vriend even een hand schudden, een vriendin omhelzen, of even op bezoek gaan bij je eenzame grootouder om een kopje Engelse thee te drinken met een ouderwets biscuitje, zit er voorlopig niet in. Desalniettemin wordt er met man en macht gestreden tegen de verveling die de sociale onthouding en afstand als gevolg heeft. En daar waar de verveling optreedt, kun je er gif op innemen dat creativiteit op de loer ligt. Want, wat beter dan suffige saaiheid kan de mens stimuleren tot actie en creatie?
Grote kans dat er in dit coronatijdperk nieuwe hobby’s zullen worden ontdekt en dat oude hobby’s — misschien wel letterlijk — worden afgestoft om opnieuw weer te kunnen dienen als tijdverdrijf. Want voor degenen die geen vitaal beroep hebben, zal het verdrijven van tijd hun grootste obstakel zijn, zoals dat waarschijnlijk misschien wel voor ons allen geldt. Voor mij wel, althans, bij tijd en wijle.
In deze tijd, waar een gebrek aan betekenis en zingeving een van de grootste ziekmakers is van onze maatschappij, mogen wij van geluk spreken dat de razende pandemie ons alles wat daadwerkelijk zinvol is, nu op een presenteerblaadje aanbiedt. De spreekwoordelijke tafel is gedekt, het eten staat klaar, het enige dat het virus ons nu lijkt te vragen, is om aan te schuiven op onze plek.
Guus Gelsing heeft zijn opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming aan de HAN vorige maand succesvol afgerond. Hij schrijft wekelijks een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
