Samensterk (column)

Martijn werkt nu al een tijdje in de geestelijke gezondheidszorg en hij is ervan overtuigd dat je als hulpgever een relatie met de hulpvrager moet realiseren. Het vertrouwen van de hulpvrager in de hulpgever is essentieel.

Vier cliënten, een begeleider, een kan koffie en eventueel wat water dan wel thee kwamen elke woensdag samen. Vergezeld door een aantal stoelen, een tafel en zo nu en dan wat lekkers. Ik was tot voor kort die begeleider, al deed die rol er in die groep niet zo toe. Net zo min maakte het uit dat de andere deelnemers cliënten waren. Naast mijn rol in de groep als ondersteuner, de persoon die de bijeenkomsten in goede banen leidde, waren we allemaal vooral deelnemer.

We bespraken waar we de afgelopen week zoal tegenaan liepen of waar we juist van genoten en vroegen hulp aan elkaar als er de komende week iets was waar we tegenop zagen. We leerden van elkaar.

Een jaar eerder volgde ik nog een cursus voor de rol van ondersteuner bij deze bijeenkomsten. Een cursus die zowel door cliënten als begeleiders gevolgd kon worden. Zoals wel vaker bij cursussen, begon de eerste bijeenkomst met een voorstelrondje waarin iedereen vertelde wie hij was en wat zijn/haar leervraag was. Al snel verbaasde ik mij over een collega. Een jongeman die zich afvroeg in hoeverre hij iets van zichzelf wilde laten zien tijdens het ondersteunen van een zogenoemde Samensterkgroep. Luisterend naar zijn woorden vroeg ik mij af hoe je menselijkheid in je werk voorop kunt zetten als je zelf niet menselijk durft te zijn.

Ik heb het hier al eerder gehad over de rol van de relatie in de hulpverlening. Hoe alle kennis van de wereld iemand niet verder kan helpen wanneer de hulpvrager er niet in gelooft dat de ander hem helpen kan. Hoe er binnen de hulpverlening steeds minder ruimte is om deze vertrouwensband op te bouwen.

Juist bij Samensterk is deze ruimte er wel. Ondanks dat ik nu ander werk doe, blijft de groep zonder mij bij elkaar komen en bewuster stilstaan bij wat er met de tijd gebeurt. Stilstaan bij hoe je met dingen omgaat en hier vervolgens met anderen over praat. Cliënt, hulpverlener of zogenaamde normale Nederlander? Ik kan het iedereen aanraden. Laat in de kroeg de voetbaluitslagen of Temptation Island eens links liggen. Sta eens stil bij hoe je afgelopen week echt was, zoek de connectie op, luister en probeer eens samen sterk te zijn.

Martijn van Koolwijk schrijft om de week een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.