Skaeve Huse (column)
Martijn heeft zijn abonnement op De Gelderlander opgezegd. Hij maakt zich namelijk hard voor de zwakkeren in de samenleving. En dat doet ons regionale dagblad niet, vindt hij.
Ik heb mijn abonnement op de lokale krant opgezegd. Oké, ik moet beginnen met het afbetalen van mijn studiefinanciering aan ome DUO en daardoor bezuinigen op mijn maandelijkse uitgaven. Maar dat was niet de voornaamste reden om juist De Gelderlander eruit te gooien. Ik had ook mijn abonnement op De Volkskrant, De Correspondent, Netflix (Iemand nog tips? Volgens mij heb ik al twee maanden geen Netflix meer gekeken) of Playstation Plus kunnen laten sneuvelen. Toch werd het De Gelderlander. De voornaamste reden? Mijn irritaties over hun berichtgeving rondom Skaeve Huse.
De regio Nijmegen kende het afgelopen jaar rond de 500 daklozen, in Arnhem zijn dit er circa 300. Mensen die nog ingeschreven staan op een adres waar zij ooit woonden, maar die intussen van de radar zijn verdwenen, worden in deze cijfers niet meegenomen. Grote kans dus dat het werkelijke aantal veel hoger ligt.
Een groot deel van de daklozen bestaat uit een groep mensen die door het verlies van hun baan of bijvoorbeeld een echtscheiding op straat is komen te staan. Voor deze groep, laten we ze even de kansrijke daklozen noemen, is de laatste tijd veel aandacht en er wordt flink geïnvesteerd in tijdelijke woonruimte. In Nijmegen kunnen zij bijvoorbeeld terecht in de Nimbus en de Binder, het oude belastingkantoor. Beide locaties bieden voor een bepaald aantal jaar, meestal vijf, woonruimte zodat deze mensen hun leven weer op de rit kunnen krijgen. Genoeg rust om een nieuwe baan dan wel lief en of huis te vinden. Deze kansrijke daklozen noem ik zo omdat zij een grote kans hebben om weer mee te draaien in ons maatschappelijke systeem.
Er is echter ook een andere groep. De onrendabele daklozen. Het klinkt cru en ik heb er nu ik het opschrijf moeite mee deze groep zo te noemen, maar aangezien dit is hoe de maatschappij tegen deze mensen aankijkt, kan ik er geen andere term voor vinden. Ze worden gezien als te onaangepast om iets aan de maatschappij te kunnen bijdragen, terwijl ze simpelweg te beschadigd zijn om dit te kunnen. Wat dat betreft zijn deze mensen een mooi voorbeeld van hoe woordkeuze onze beeldvorming bepaalt.
Voor deze onrendabelen wil Nijmegen na jaren bakkeleien eindelijk Skaeve Huse plaatsen. Arnhem heeft ze al. Het zijn een soort tiny houses, zonder enige luxe, die voldoen aan de basisbehoeften omtrent wonen. Huisjes die overal waar ze geplaatst worden, zorgen voor een afname van overlast rondom onrendabele daklozen in de stad. De reden van al het gebakkelei is natuurlijk dat niemand een onrendabele in zijn achtertuin wil hebben.
Juist daar zit mijn frustratie met dagblad De Gelderlander. Want wie krijgt in dit blad alle ruimte om te klagen? De mondige mensen in de wijken met veel koophuizen. De mensen die graag een steentje bijdragen voor het slagen van sociale voorzieningen, zolang de prijs van hun eigen huis er maar door stijgt. De mensen in de wijken waar de gemeentelijke politici en journalisten zelf wonen. Een klaagzang die er momenteel wederom toe lijkt te leiden dat het grootste deel van de Nijmeegse Skaeve Huse in de wijken met de zwakste schouders terecht gaat komen. De wijken waarin de mensen online en niet direct bij de gemeente of de krant klagen, omdat zij het gevoel hebben toch niet te worden gehoord. Als je daar als krant medeverantwoordelijk voor bent, is het moeten afbetalen van mijn studieschuld een excuus dat ik niet nodig heb om je uit mijn brievenbus te weren.
Voormalig HAN-student Martijn van Koolwijk werkt in de ggz. Hij schrijft om de week een column voor SAM, met name over zijn werk in de geestelijke gezondheidszorg. Lees zijn vorige bijdrage hier.
