Sorry Jezus (column)

Guus denkt na over God. Het is alweer even geleden. Maar hij komt toch weer bij de vraag terug welk verhaal hij over ‘de grote ontwerper’ gelooft.

Al een tijdje ben ik op zoek naar de juiste vertaling van het Engelse woord captivating. Via Google Translate krijg ik het resultaat ‘bekoorlijk’. Niet echt waar ik naar op zoek was. Het woord captivating wordt in het Engels gebruikt als iets je overneemt, wanneer je als het ware door iets wordt opgeslokt. Zoals ik afgelopen week werd opgeslokt door een boek. Het boek gaat over het schijnbare bewijs van het bestaan van God. Een fictieve thriller. Dat is voor een boek natuurlijk een interessant vertrekpunt, want welke lezer is er nou niet geïnteresseerd in dat bewijs?

Het boek, Ultiem Bewijs van Peter James, bleek een echte pageturner. En het zette me aan het denken. Over verschillende religies, de ‘Grote Ontwerper’, en ik vroeg mezelf af welk verhaal ik eigenlijk geloof. Hoe steekt de vork in de steel? Het is niet voor het eerst dat ik mezelf die vraag heb gesteld, maar het boek duwde me toch weer terug in die richting.

Een paar dagen later besloot ik om voor het eerst de film ‘Schindler’s List’ te kijken. Een meesterwerk van ruim drie uur, geregisseerd door Steven Spielberg, en met filmmuziek van de grote componist John Williams. Een geweldige film, maar tegelijkertijd ook een herinnering aan de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog. Weliswaar met een happy end. De redding van ruim duizend joden.

‘Een God?’, dacht ik. Als er een God is, waar was hij dan terwijl deze mensonterende daden zich voordeden? Als de grote man Himself een zogenaamd superscheikundige was, en een bijzondere chemische cocktail kon brouwen om zo verschillende deeltjes met elkaar in aanraking te laten komen, om vervolgens het leven te laten ontstaan, waarom dan niet de rest? Waarom dan niet een beetje fatsoenlijke sturing? Een pedagogische tik hier en daar ter preventie? Of zijn juíst de gruwelen in de wereld die pedagogische tik? Een wake-up call?

Terwijl ik mijn historische thriller aan het lezen was, zat mijn wederhelft toevallig ook een boek met een soortgelijk thema te lezen. Overigens geen fictie. Het was het bekende werk van Eckhart Tolle, ‘De kracht van het Nu’. Deze predikant van het nu schrijft dat de boodschap van Jezus destijds verkeerd geïnterpreteerd is. Dat God niet iets is wat zich extern bevindt, maar intern. Je aanwezigheid. Je Zijn.

Zal wel best balen zijn hè, als die ouwe Eckhart het bij het rechte eind heeft. Dat had even enkele miljarden doden gescheeld. En een significante daling van het gemiddelde percentage geweld.
Het ziet er in ieder geval naar uit dat we na tweeduizend jaar zijn bedoelde boodschap toch hebben begrepen, gezien alles wat met mindfulness (lees: aanwezigheid) als paddenstoelen uit de grond komt.

Sorry Jezus!

Vierdejaars HAN-student Guus Gelsing schrijft wekelijks een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.