Tekst: Bridget Kievits
Wat een bijzondere weken zijn het, en niet alleen vanwege het wonderlijke weer en alle politieke perikelen in Den Haag (blijft-ie of blijft-ie niet?), maar ook en vooral vanwege alle mooie gebeurtenissen op de HAN. Vorige week donderdag, net voor het paasweekend, was het Toekomstfestival van de HAN. Een mooie titel die de lading eigenlijk heel goed dekt.
In de oude Honigfabriek in Nijmegen, een prachtige, avontuurlijke, licht rommelige plek aan de Waal, was men erin geslaagd om een heus festivalgevoel te creëren. Er was een centrale talkshowruimte, waar Yvonne, Rob en ik in gesprek gingen met gespreksleider Jeroen de Blij en filosoof Bas Haring. En daarna waren er themasessies, op tien verschillende locaties in de fabriek, waar allerlei HAN’ers thema’s inleidden, van studentenwelzijn tot de zwaartepunten. Enfin, ik hoef het u niet allemaal te vertellen want hopelijk was u erbij!
Wat ik natuurlijk niet helemaal weet, is hoe het thuis voelde, om dit allemaal via de live-stream mee te maken. Werkte het? Voelde het toch een beetje alsof je erbij was? Ik hoop het zeer, want de sfeer ter plekke was goed. We werden als College van Bestuur aan de tand gevoeld, en af een toe een beetje ”gepest” (zoals hij het zelf noemde) door Bas Haring. Hij kapittelde ons en hield ons scherp: “Waar is een bestuur nou eigenlijk voor?”, vroeg hij zich af. Hij vergeleek het met de burgemeester van Ransdorp, waar hij woont. En zei: een bestuur moet zijn als een burgemeester: een toegankelijke, vriendelijke man (of vrouw, mijn toevoeging) die ons helpt zinvolle dingen te doen. Dus: maak het zinvol, maak het concreet. Ik vond dat wel een mooie omschrijving. En zo’n dag is dan bedoeld om met elkaar te bekijken: wat zijn dan die zinvolle dingen? Ik denk dat we daar goede eerste stappen gezet hebben.
Toen kwam het paasweekend — heerlijk vier dagen niets, alleen koken en in heel klein gezelschap een paasdiner en een paasbrunch. Heerlijk weer eens in de keuken, en voor het eerst blini’s gemaakt (voor wie interesse heeft, heb ik het recept!).
Dinsdagochtend schoof ik om 9 uur aan bij Deeltijd Verpleegkunde, om hun positieve accreditatie te vieren. In het verleden hadden we als CvB de gewoonte om, als het definitieve NVAO-rapport binnen was, langs te gaan met taartjes en felicitaties, maar dat kon het afgelopen jaar natuurlijk niet. Nu het allemaal zo lang duurt, besloten we om dan maar virtueel aan te sluiten. Iets is beter dan niets, nietwaar?
Dus vanochtend was ik bij het Teamoverleg, en dat was een feestje. Niet alleen vanwege het mooie resultaat waar we bij stil konden staan (wat ook gedaan werd door academiedirecteur Christine de Vries en academiemanager Harold Nas), maar ook omdat ze er zelf iets heel moois van hadden gemaakt. We moesten allemaal gaan staan, in onze eigen kamers, en toen werd een work-outfilm vertoond, waarop wij allemaal gevraagd werden, in Teams dus, om ter plaatse mee te doen. Het bleek een geweldige, zes minuten durende work-out, onder leiding van vier van de collega’s, die zich in geweldige retro-fitness outfits uit de seventies hadden gehuld (denk beenwarmers en pastelkleurige pakjes), aan de rand van een buitenzwembad. Aan het einde van de zes minuten voelde ik me soepeler dan in tijden. En zoals ik hen zei: een betere manier om mijn werkweek te vinden moet ik nog meemaken.
Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN. Zij schrijft elke drie weken een column voor SAM. Lees haar vorige column hier.
