Amsterdamse branie

Bridget blogt

Toen ik voor het eerst bij de HAN kwam praten over een mogelijke bestuursfunctie, ging het in de gesprekken af en toe over “het Gelderse”, de Gelderse cultuur. Er werd gezegd dat die wat introvert was, wat bescheiden. Ik kon me daar niet meteen iets bij voorstellen, totdat ik, in het kader van mijn sollicitatieprocedure, een kennismakingsgesprek met de voltallige Medezeggenschapsraad had. Dat werd een prettig en open gesprek, en aan het eind vroeg ik de leden waar ze trots op waren, qua HAN. Tot mijn verwondering bleef het even stil, totdat een van de medewerkers uit de Raad zei: “Op onze studenten”. Ik zei toen dat ik dat een heel aardig antwoord vond, maar dat er wat mij betreft toch wel meer was om trots op te zijn, als HAN. En dat ik wellicht, als Amsterdamse, wat Amsterdamse branie zou kunnen toevoegen.

Inmiddels zijn we een half jaar verder, en heb ik geconstateerd dat dat inderdaad wel een dingetje is. En niet alleen bij ons, maar ook bij andere onderwijsinstellingen. Zelfs in de kunsten, die toch niet bekend staan om hun grote bescheidenheid! Vorige week hadden de drie Arnhemse hogescholen, ArtEZ, Van Hall Larenstein en de HAN, het voltallige college van Burgemeester en Wethouders op bezoek, voor een kleine tour langs de drie hogescholen. Het werd een inspirerende en voor mij ook zeer informatieve dag waarin we zowel nader kennismaakten met burgemeester en wethouders, als met onze collega-bestuurders.

En daar hoorde ik Marjolein Brussaard, voorzitter CvB van ArtEZ, praten over de te grote bescheidenheid die ze ook bij haar school constateerde. Dat, zelfs als de school uit de Keuzegids naar voren kwam als een van de beste middelgrote scholen, men aarzelde om daar aandacht op te vestigen! Dat had zij in haar presentatie dus maar wel gedaan, en een grote gouden medaille laten afdrukken. En ook zij sprak over een portie Amsterdamse branie, die welkom zou zijn.

Nu ben ik Amsterdamse, en ik ben zelf niet zo van branie. Maar waar ik wel van ben, of in ieder geval van ben geworden, is van je licht niet onder de korenmaat laten schijnen. Dat is ook een kwestie van ouder worden, heb ik gemerkt. Dat je het aandurft om, zonder getuttebel of jezelf meteen weer onderuit te halen, te zeggen dat je ergens goed in bent, dat je iets kan. Vooral vrouwen hebben er een handje van om zichzelf klein te houden. En het is helemaal nergens voor nodig. Dus laten we afspraken met elkaar: geen branie, maar wel zelfvertrouwen!

Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN. Ze schrijft elke 3 of 4 weken een blog voor SAM. Lees hier haar vorige.