Wat er echt toe doet (column)
Tekst en foto: Bridget Kievits
Een nieuw jaar. Ik zit op mijn werkkamer, met buiten een grijzige, druilerige dag. Vandaag de eerste werkdag, na twee heerlijke kerstweken. Rustig, anders, maar zoals ik in mijn vorige blog beschreef, er is meer dan voldoende om dankbaar voor te zijn, en je zegeningen voor te tellen.
Vanochtend even gebeld met Yvonne, verhalen uitgewisseld, en geconstateerd dat het opstarten altijd even wennen is. Dat zal ongetwijfeld voor u niet anders zijn. Op mijn bureau staat nog een klein kerstboompje en wat bloemen, uit de vele bossen die ik voor mijn verjaardag kreeg. Het kerstboompje mag tot Driekoningen (6 januari) blijven staan, dan moet-ie weg. Ik ben daar streng in: geen kerstbomen vóór Sinterklaas, en niets ná 6 januari. Ik ben zelfs zo erg, dat wanneer ik buiten langs huizen loop die tegen deze wetten zondigen, ik zachtjes mompel: Kerstboompolitie — Dit Kan Niet. Gelukkig hoort nooit iemand me.
Ik hoop dat voor u allen het opstarten niet te moeizaam verloopt. Ik kan me goed voorstellen dat het vooruitzicht van zeker nog een tijd door op de oude voet (dat wil zeggen, veel achter het scherm, veel vanuit huis, en weinig fysiek contact met collega’s of studenten), niet heel aanlokkelijk is. En dat de moed je af en toe in de schoenen kan zinken. Toch hoop ik dat het vooruitzicht van de vaccinaties ons allemaal weer wat hoop kan geven. Mij doet het dat in ieder geval wel.
Er is, voor het eerst sinds tijden, weer licht aan het einde van de tunnel. Hoewel het zeker nog een tijd kan duren, en we er nog lang niet zijn, is er nu, meer dan het afgelopen jaar, een gevoel van perspectief. Een voorzichtig hopen op betere tijden, dat we weer echt samen kunnen komen, mekaar kunnen omhelzen, kunnen zingen, sporten, dansen, enzovoort.
En ik hoop heel erg dat deze tijd ons dan iets geleerd heeft, namelijk het besef van wat er écht toe doet. En dat is niet vliegtickets naar Bangkok voor 25 euro, of shoppen om het shoppen, of alleen maar keihard werken om zoveel mogelijk geld te verdienen, of de grootste van de apenrots te zijn, maar de menselijke maat, het werkelijke contact, het goede gesprek. Het klinkt misschien wat soft, maar dat is wat ik ons allemaal wens voor 2021.
Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN. Ze schrijft om de drie weken voor SAM. Lees haar vorige blog hier.
