Tekst: Bridget Kievits
Ik maak me een beetje zorgen om Nederland. Dat klinkt, nu ik dit zo opschrijf, wel heel groot, en een tikkie overdreven. Ik ben per slot van rekening Mark Rutte niet. Maar toch. De polarisatie, de meningen, de emoties die hoog oplopen. Je ziet het op het journaal, leest het in de krant, en ziet het ook om je heen gebeuren. We kunnen niet meer omgaan met beperkingen, met dingen die niet mogen of niet kunnen, met het feit dat er nu wéér een halve lockdown plaats vindt.
Natuurlijk is er irritatie, en is er onbegrip. Ik baal zelf ook. Tegelijkertijd is dit wat het is en moeten we het er even mee doen. Het gezeur erover vind ik eerlijk gezegd nog moeilijker dan de maatregelen zelf. Ja, het is moeilijk uit te leggen. Ja, de overheid doet het niet in alle opzichten goed. We moeten het er mee doen.
En tegelijkertijd komen er inderdaad dilemma’s bij. Een persoonlijk voorbeeld. Ik zing in een klein koor, 14 man. De laatste maanden hebben we in een kerk gerepeteerd waar we makkelijk 1,5 meter afstand konden houden. Het was heerlijk om weer samen te komen en muziek te maken, en we genoten met volle teugen — ondanks de wetenschap dat twee van ons niet gevaccineerd zijn. Eén om voor mij begrijpelijke reden, één om redenen die ik ingewikkelder vind (vertrouwt de overheid niet, gelooft in complottheorieën, et cetera). We hebben het er niet over, en hoewel de sfeer bij de bassen soms wat stekelig is (één van de bassen is een echte wetenschapper en ergert zich groen en geel aan de overwegingen van de weigeraar), slagen we erin om toch, zonder te polariseren, samen te zingen.
Nu deed zich de mogelijkheid voor om weer naar onze gebruikelijke repetitielocatie te gaan: een kleine kapel die ook verwarmd wordt (de kerk waar we nu zingen is stervenskoud). Maar: daar moet de QR-code gecheckt worden, wat voor twee van ons dus niet kan. Wat te doen? Niet checken en daarmee de kapel waar we zingen in mogelijke verlegenheid brengen? Of wel checken en twee van ons uitsluiten van de repetities? Als bestuur van het koor besloten we om beide niet te doen, en dan toch maar in de grote koude kerk te repeteren, zonder QR-code. Met als belangrijkste overweging dat we als groep bij elkaar willen blijven, en niet twee onzer in de kou willen zetten.
Nu kun je natuurlijk beargumenteren dat zij zichzelf in de kou zetten, niet wij. En vanuit ons perspectief is dat ook zo. Maar vanuit hun perspectief niet. En het heeft nog nooit iemand kwaad gedaan om zaken eens vanuit een ander perspectief te zien. En het hielp om hen niet te zien als buitenstaanders, maar als gewaardeerde leden van onze groep. Nou ja, uiteindelijk loste het probleem zichzelf op, want na de persconferentie van afgelopen vrijdag hebben we besloten voorlopig helemaal niet te repeteren.
Ook binnen de HAN is het belangrijk om met mildheid op elkaar te reageren. Verketter elkaar niet, ga het gesprek aan en blijf in contact met de ander. Dan komen we er het beste doorheen.
Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN. Ze schrijft om de drie weken een blog voor SAM. Lees haar vorige bijdrage hier.
