De eenzaamheid
Ik denk nog vaak aan jou
in al mijn eenzaamheid
de herinnering wordt mooier
met de tijd
Ik kan je niet vergeten
want je ligt op mijn geweten
en ik weet niet of je weet
hoe het me spijt
Ik kijk nog vaak naar jou
als ik mijn ogen sluit
Je blik wist mijn geheugen
nooit meer uit
Ik stapte uit je leven
maar je kon me niet vergeven
de pijn zat veel te diep
onder je huid
Ik raak er nooit echt over
nee, ik kan er niet omheen
maar de wil om t’ overleven
houdt me stevig op de been
jij zal steeds dat meisje zijn
dat zomaar voor me viel
de jonge puppy aan mijn hiel
de gebroken vrouw die rust bracht
voor mijn rusteloze ziel
‘k betrap mezelf steeds vaker
op die eenzaamheid
die harder lijkt te worden
met de tijd
Ik blijf het maar proberen
om de liefde af te leren
omdat ze mij steeds in bekoring leidt
Ik kijk soms naar mezelf
vol mededogen
Ik wil het wel, maar raak
geen stap vooruit
Ik loop steeds weer verloren
rijd me vast in oude sporen
de onmacht haalt me telkens onderuit
Ik hoef me niet te schamen
voor wat ik toen met je deed
ik moest je wel verlaten
voor de pijn me open reet
ik zal steeds die jongen zijn
die jou heeft opgebruikt
en je vertrouwen heeft gefnuikt
de gebroken man die met
al zijn gevoelens onderduikt
Uiteindelijk blijft enkel nog
de eenzaamheid
als allerlaatste stuk
realiteit
Kon ik maar vaker dromen
‘t zou me veel beter bekomen
dan de dagen vol vervloekte nuchterheid
Ik kijk er niet naar uit
om morgen op te staan
en ook niet om vannacht
naar bed te gaan
Hoe kan ik verder leven
ooit mezelf aan iemand geven
als de twijfels mij al om de oren slaan
Hoe kon ik ooit vermoeden
dat het zo eindigen zou?
ik gaf je al mijn warmte
en je beefde van de kou
al wat mij nog overblijft
is dat je gelukkig bent
dat we mekaar hebben gekend
en dat ik er van overtuigd ben
dat de eenzaamheid wel went
© copyright Joris De Brucker
