“Het gaat mij ook om het welzijn van de mensen”

Een gesprek met de gebiedsbeheerder van Amsteldorp

Syb* zei het vanochtend al. Hij vindt dat we in ons thema ‘goed ouder worden’ speciale aandacht moeten hebben voor bewoners met een psychiatrische zorgvraag. Stine, werkzaam bij de gemeentelijke dienst Wonen, Zorg en Samenleven (programmateam Decentralisatie) en ik besluiten om op onze eerste lab-sprintdag naar zijn verhaal te luisteren. Stine is geïnteresseerd hoe Syb Amsteldorp beleeft, want zij moet met collega’s de gemeentelijke WMO-taken (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) organiseren. We zitten in Syb’s kleine kantoortje van de woningcorporatie. Syb lijkt een echte doorgewinterde Amsterdammer, maar hij blijkt van oorsprong Duits. Hij woont al 44 jaar in Nederland, waarvan een aantal jaren op Ameland als oprichter van een heus bluescafé.

Het takenpakket van gebiedsbeheerder Syb is veelzijdig. Hij zorgt in Amsteldorp bijvoorbeeld voor dat alle reparatie- en schoonmaakklusjes van de sociale huurwoningen goed worden geregeld. Van CV-ketels repareren tot helpen met de tuintjes netjes houden. Maar tegelijkertijd is hij ook de ogen en oren van de wijk. “Het gaat mij ook om het welzijn van de mensen. Als ik me zorgen maak, dan bel ik wel eens aan en dan maak ik een praatje. Ik heb mezelf als doel gesteld om op deze manier de buurt leefbaar te maken.” Verder is Syb ook het klankbord van de wijk. “Amsteldorp is eigenlijk echt een dorp: iedereen praat over iedereen. Dat is goed hoor, dat betekent dat mensen met elkaar contact hebben. Als er iemand klaagt bij mij, dan wordt het al snel een welles, nietes. Zodra het ei dan kwijt is, heb ik de boel weer wat gesust en is het weer een tijdje okay. Maar na een tijdje herhaalt het zich. Ja, daar ben ik dan wel mee bezig…”.

Heeft Syb de wijk zien veranderen in de afgelopen jaren? Syb zucht en kijkt ernstig. “Ja. Eigenlijk kwam ik hier in Nederland wonen voor de tolerantie. Waar vind je dat nog, iedereen gaat hier goed met elkaar om. Maar sinds ik in Amsteldorp werk, zie ik dat de onverdraagzaamheid tussen mensen van verschillende bevolkingsgroepen heel erg toe neemt. Dat verontrust mij. Misschien komt het omdat de huisjes hier klein en gehorig zijn, iedereen zit dicht op elkaar.” Bij gebleken misstanden of ernstige overlast schakel ik het Meldpunt Zorg en Overlast in. “Werkt dat?”, vraagt Stine. “Ja”, antwoordt Syb. “Het jammere is dat het nog wel eens lang duurt. Ik snap dat wel, zij roepen ‘werkdruk’! Maar dat terugkoppelen hè, naar mij. Ik snap dat ze niks mogen zeggen, dat die gegevens privacygevoelig zijn. Het terugkoppelen, dat kan beter. Even zeggen ‘ja we zij er mee bezig’ of ‘ja we hebben afspraken gemaakt’.” Als ik nu iets zie wat niet in de haak is, spreek ik mensen eerst toe. Als het niet beter wordt, maak ik een melding bij meldpunt Zorg en Overlast, en die gaat er zelf op af of geeft het dan door aan de GGD. Die komen dan langs, daar heb ik korte lijntjes mee. Ook mijn werkgever heeft een eigen meldpunt, ‘overlast en onrechtmatige bewoning’.”

Hij ziet dat een aantal dingen in Amsteldorp echt beter kunnen. Hij stelt dat het ontbreekt aan goede begeleiding van ‘kwetsbare mensen’, zoals Syb ze noemt, die in de wijk worden geplaatst. “Ik hoor er soms lang niks meer van.”

Stine en ik sluiten het gesprek af. Onze indruk is dat Syb een betrokken persoon is. Zijn functie gaat verder dan alleen maar praktische probleempjes oplossen. Hij heeft ook echt een sociale functie in de wijk. Een terugkerend thema in het gesprek blijkt de terugkoppeling tussen allerlei instanties. Dat is waard om verder uit te zoeken.

*De namen in dit verhaal zijn gefingeerd.