Maukah kau kurayu?Ah, tak mungkin, — manalagi aku tak tahu-untungnya kau tak mau
Maukah kau kutemu?Ah, itupun tak mungkin;Di mana kucari tak ada dirimuTak pernah hangat kini kau dingin
“Mesra; Sejarah!”
Sekarang semua
serupa asa
di secarik gubah;
mesra tertulis sejarah
Telah kau temukan rumah
“Zutto Soba Ni Iru Kara”
Aku mau menjadi
— mandi malammu,
sambal tambahan makanmu
-kelak kan bersenda guraudan lupa padaku.Sedang aku,‘kan bersenda guraudan lupa padamu.
Sebab, tiada lagiku padamu, manalagi kaupadaku — mengenang lalubila pun ada. Tiada lagi
Tenggelam mencari maknaLalui suasana dan upayaTersadar akan ketikaYang kucari adalah rasa
Kumulai maknai rasaDiajak bingung dibuatnyaTerhenyak, merabaTak perlu makna, cukup rasa
Menyibak bahagiaLewat sepotong deritaTak rata meski kau bagiWalau ramai kau tetap sunyi
Seutas lamunan rayuPaksamu ‘tuk sedikit raguNamun canda lagi datangKau silahkan lamunan hilang
Kau nyala api yang kupandangi tak hentiYang kala padam aku hilang mengabuMembakarku pula harapku
Kau bulan penuh di tengah FebruariBerlalu pergi hari ke hari, tak hiraukankuTanggal menanggal habis berlalu
Melahap hasrat bak ViagraKeinginan menyeruak hingga kepalaTak peduli takaran,Sangsikan kebenaran
Kini tiada lagi sadarKesenangan terus mekarSedikit demi sedikit benciSebab ingin yang dibatasi
Tentang hati;Mereka tak pernah pastiSebentar pergi, lalu mau lagi kembaliSebentar kembali, tak lama…pergi lagiMaka, hati; tak harus jalan sendiri
Kemaslah semua yang kau punyaBila ada, simpanlah beberapaBeri padanya!Bila kenan, kan dikenangnya
Jalan panjang luas depan mataTak beranjak, kau kan di sini saja!Ia pun samaNamun, bukan untukmu…
Kala teman hanya rekan, makaLepas senja tiada lagi mereka…gundahmu bukan pula tugasnya;Tak lembur mereka pun tak apa
Kala teman hanya rekan— Gelap bekalmu seorang diri-…hormat padamu sebab arahan