(On)geluk
Hayder van Gaal is 26 jaar en geboren in Colombia. Als kind is hij geadopteerd en momenteel woont hij in Druten. In zijn jeugd heeft hij veel meegemaakt, waardoor hij slecht tegen onrecht kan. Mede hierdoor is hij vaak in aanraking geweest met de politie en belandde hij met enige regelmaat in de bak. In deze serie van vijf lees je iedere dag over een thema dat speelt in zijn leven, het leven van een ex-gedetineerde.
“Ik weet niet of ik gelukkig ben. Ik ben niet ‘sad’ ofzo, maar het kan altijd beter. En er is nog een lange weg te gaan voordat ik en de mensen om me heen goed zitten, tot die tijd ben ik nog niet gelukkig denk ik. Omdat ik nog doelen te behalen heb en als ik die gehaald heb wordt alles mooi.”
“Geld maakt niet gelukkig maar wel blij”
De sleutel tot geluk is geld, volgens Hayder. “Veel geld. Geld maakt niet gelukkig maar wel blij. Kijk, je kan heel veel geld hebben, want mensen schetsen altijd ‘dadelijk ben je stinkend rijk en heb je zoveel geld maar niemand is je vriend’, maar je kiest zelf je vrienden, snap je?”
Geld mag dan wel de sleutel tot geluk zijn, maar Hayder verdient het liever op een andere manier dan van 9 tot 5 te werken. “Ik vind het niet interessant of boeiend om te doen en ik wil het gewoon niet. Ik vind het zinloos. Maar ik zit beter dan de meesten van mijn leeftijd nu. De meesten wonen nog bij hun ouders of studentenkamer. En die zitten te studeren of keihard te werken, maarja ik zit ook gewoon chill hier.”
“Werk voelt ook als vastzitten voor mij. Het is niet dat ik lui ben, want als ik werk, werk ik keihard en zijn mensen blij met me.” Geeft het dan geen voldoening als mensen blij met je zijn? “Ik doe het niet voor die mensen hè, ik doe het voor mezelf. Omdat zij vinden dat ik het goed doe, ga ik niet werken. Dat is voor mijn geen trigger. De enige voldoening van die dag is geld. Dat geeft voor mij voldoening en dan boeit het mij niks dat ik buiten heb gestaan. Maar nog liever zit ik thuis en krijg ik die paar honderd euro, maar als ik het geld met kickboksen kan verdienen is het anders.”
Dat hij een ex-gedetineerde is, maakt voor een baan niks uit, denkt hij. “Nee, daar heb ik helemaal geen last van. Ik weet niet waar dat aan ligt. Misschien een beetje een gunfactor ofzo. Maar het is ook niet zo dat ik bij een bedrijf ga solliciteren met ‘ik wil daar werken’, want elke keer als ik werk heb gefikst is het via iemand die ik ken en die mij wel meeneemt. Misschien een beetje geluk. Plus in een winkel willen ze mij ook niet neerzetten denk ik. Heb denk ik een bekende kop en een naam. Ik denk niet dat ze daar blij mee zouden zijn als ik in de buurt ga solliciteren, bij Albert Heijn ofzo.”
