၂၀၀၅ ဝန်းကျင် လောက်ကထဲက ကိုယ့် အိမ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ စာလေး.. ဆရာမ ဝင်းဝင်းလတ် ဝတ္ထု (အချစ်၏ နောက်ဆက်တွဲများ) ထဲက…
၁) ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ခြင်း
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချစ်ပါ။ ကိုယ် စိတ်ပျော်ရာကို လုပ်ပါဆိုတဲ့ စကားက ဒီနေ့ ခေတ်မှာ အားပေးမှု အများဆုံး စကား ဖြစ်မယ်…
မသိခြင်းက ကံကောင်းခြင်းခြင်းတမျိုးပဲ လို့ ကိုယ်မကြာမကြာ ပြောမိတတ်တယ်။ မသိတော့ မပူတတ်ဘူး။ အဲ့တော့ အေးချမ်းတာပေါ့။
၁) မိတ်ဆွေကောင်း..
ကိုယ်မှာ မိတ်ဆွေတွေ အများကြီးမရှိဘူး။အလုပ်သဘောအရ လူတွေ အများကြီးနဲ့…
ကိုယ်က အသက် ၂၀ လောက်က စပြီး နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ခွင့်ရတယ်။
မဖွံ့ဖြိုးသေးတဲ့ နိုင်ငံ ကနေ စင်္ကာပူလို နည်းပညာ…
အခေါ်အဝေါ်တွေက လူတွေကို စည်းခြားထားတယ်ဆိုတာ မှန်သလား..မှားသလား?
ကူညီသည်ဆိုရာတွင်..
ကိုယ် ငယ်ငယ်က "ကူညီခြင်းသည် ကြီးမြတ်ခြင်း" ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်း လူတွေကို ကူညီရတာကို ကြိုက်တယ်။ ကူညီတယ်ပေ့ါ။ (အသက်ရလာလို့ ပြန်သုံးသပ်ကြည့်တော့ တဖက်ကလဲ ကူညီနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ကို လိုချင်တာလဲ ပါခဲ့မယ် ထင်ပါတယ်။ ကူညီလိုက်တယ်ဆိုကထဲက ကိုယ်က အထက်စီး နေရာကို မသိမသာ ရောက်သွားတာကို)။
တံဆိပ်
တံဆိပ်တွေ အမျိုးမျိုး ကပ်ကြတယ်။ ကာယကံရှင်က သိသည်လဲ ရှိ မသိသည်လဲ ရှိပေါ့။ ငယ်ငယ်ကစာတော်တယ်ဆိုတဲ့တံဆိပ်ရဲ့ အောက်မှာကလေး တော် တော်များများလိုပဲ လူငယ်…
ကိုယ် UK ကို ပထမဆုံး သွားတော့ visa က ၂ ခါ အငြင်းခံရတယ်။ ခန ခန ဖြစ်ထားတာဆိုတော့ ဗီဇာ ရတဲ့ နေ့မှာ ဟုတ်ပါ့ ဟုတ်ပါ့မလားနဲ့…