มนุษย์นั้นยากจะคาดเดา เราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้ … เราควรทำแบบนั้นจริงๆหรอ?
“ฉันต้องทำสิ่งนี้ก่อน”
“ส่วนตัวฉันก็อยากได้อีกอย่างหนึ่ง”
สาเหตุสำคัญของความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในทีม, ระหว่างทีม, และในองค์กรคือการมองลำดับความสำคัญของงานที่ต่างกัน
ในระหว่างที่เรากำลังถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดงว่า
“นี่มันเป็นโซลูชั่นที่ดีที่สุดรึเปล่า” … ต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง ต่างคนต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเอง และต่างคนต่างก็พยายามแสดงความคิดเห็นออกมาอย่างเต็มที่
วิธีการหนึ่งในการฝึกตัวเองให้มีความรอบคอบคือการใช้หลักการคิดแบบ “ดี แย่ และแย่สุด”
มันเหมือนเป็นการฝึกซ้อมให้ตัวเองเตรียมตัวรับสถานการณ์ได้หลากหลายรูปแบบขึ้น
ถ้าเราหวังว่าจะมีคนมาเข้าร่วมงานสัมมนา 30 คน
หนึ่งในข้ออ้างที่ถูกใช้บ่อยที่สุดคือ “ผมยุ่งมาก”
ในห้องประชุม ในงานสัมมนา ในการอภิปราย
ผมเคยเห็นมาบ้างกับเหตุการณ์ที่หัวหน้างานที่ธุระรัดตัวจนแยกร่างไม่ได้สั่งให้ลูกน้องในทีมไปเข้าร่วมกิจกรรมแทน กิจกรรมที่ว่าก็เช่น
มันไม่เคยมีเวลาไหนที่เราสามารถหาทางออกที่สมบูรณ์แบบให้กับปัญหาที่เราเจออยู่ ไม่มีทางออกไหนที่สมบูรณ์แบบชนิดที่ว่าหลังจากลงมือทำเรียบร้อยทุกคนเก็บของกลับบ้าน … และไม่ต้องคิดถึงหรือกลับมารื้อฟื้นถึงมันอีกเลย
ทุกอย่างคือการแลกเปลี่ยน ทุกอย่างมีข้อดีข้อเสีย ทุกอย่างคือความเสี่ยง ……