[สปอย] Ao no Kanata no Four Rhythm บทนำ
--
หมายเหตุ: บทความนี้ผมไม่ใช่ผู้เขียน ผม copy มาจาก http://forum.tirkx.com/main/showthread.php?196740
ซึ่งเว็บถูกปิดมานานแล้วผมไม่ได้บันทึกไว้ว่าใครเป็นคนเขียนบทความนี้ ถ้าใครเป็นผู้เขียนบทความนี้หรือรู้จักคนที่เขียนบทความนี้ รบกวนบอกหน่อยครับ ผมยินดีใส่เครดิตให้
บทความก่อนหน้า:
Prologue
เด็กหญิง : ได้เวลา ต้องไปแล้วล่ะ
เด็กชาย : งั้น โชคดีนะ
เด็กหญิง : …..ฮึก (เสียงสะอื้น)
เด็กชาย : นี่ อย่าร้องสิ เมื่อกี้ก็คุยกันแล้วหนิ ว่าจะไม่ร้องน่ะ
เด็กหญิง : ก็มัน….
เด็กชาย : ช่วยไม่ได้น้า งั้นรอเดี๋ยวนะ
เด็กหญิง : เอ๊ะ?
เด็กชาย : แฮ่ก แฮ่ก (เสียงหอบ)
เด็กชาย : อะนี่ เอาไป
เด็กหญิง : นี่…อะไร?
เด็กชาย : ของรักของหวงของฉัน
เด็กหญิง : รับไว้…ดีแล้วเหรอ?
เด็กชาย : ดีแล้ว ถ้ามีไอนี่ล่ะก็ไม่ว่าจะที่ไหนก็บินไปถึงล่ะ ต่อให้เป็นนอกจักรวาลก็เถอะ
เด็กหญิง : บิน ไปถึง
เด็กชาย : เพราะงั้นต่อจากนี้ ถ้าเธอรู้สึกไปคนเดียวต่อไม่ไหวล่ะก็ พอถึงตอนนั้นให้กุมไอนี่ไว้แล้วอธิษฐานต่อฟากฟ้าซะ
เด็กหญิง : อธิษฐาน ต่อฟากฟ้า….?
เด็กชาย : ถึงตอนนั้นล่ะก็จะบินไป แล้วช่วยเธอเอง
เด็กหญิง : จ จริงเหรอ?
เด็กชาย : อ่า แน่นอน เพราะไม่ว่าที่ไหนท้องฟ้าทั้งหมดก็เชื่อมถึงกันยังไงล่ะ
เด็กหญิง : ….ขอบคุณนะ จะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย
เด็กชาย : อา ลาก่อนนะ
สมัยเมื่อยังเป็นเด็ก ไม่คิดจะแพ้ใคร
ไม่ว่าจะเป็นกับใครก็คิดแบบนั้น ไม่ว่ากับใครก็คิดว่าชนะได้หมด ไม่ว่าที่ไหนก็คิดไว้ไปได้ทั้งหมด
ไร้พ่ายในโลกอันกว้างใหญ่ ขอเพียงเขย่งนิดหน่อย ก็ไปถึงตรงนั้นได้
ขอเพียงแค่เอื้อมมือออกไปเท่านั้น
สมัยพึ่งขึ้นชั้นประถม หลายๆฤดูร้อนผ่านไป
ผมก็ได้ปีกมา เพื่อที่จะโบยบินสู่ฟากฟ้า
มือที่เอื้อมไปไม่ถึงฟากฟ้าในสมัยก่อน ในที่สุดก็คิดว่าได้มาถึงจุดเริ่มต้นแล้ว
บินไปบนท้องฟ้าอย่างเต็มกำลัง อย่างเอาเป็นเอาตาย บินต่อไป ต่อไป ต่อไปเรื่อยๆ
เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าในสมัยเด็ก ก็คิดว่าตัวเองอยู่ใกล้ท้องฟ้าที่สุด
ถ้ามีไอนี่ละก็ ไม่ว่าที่ไหนก็ไปถึง
นำหน้าไปสู่ฟากฟ้าได้ก่อนใคร
เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น
……แต่ เมื่อเวลานั้นได้มาถึง ผมก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย
ทั้งที่ข้างหน้าไม่มีใครแล้วแท้ๆ แต่ว่าตรงนั้นกลับมี “ใครบางคน” อยู่ที่นั่น
ท้องฟ้าที่เคยเอื้อมไปถึงซึ่งไกลออกไป เมื่อเวลานี้ที่ตรงนั้นได้หายไปแล้ว
ตรงนั้นก็ไม่มีที่ให้ผมอยู่อีกต่อไป
โลกแห่งฟากฟ้าสีคราม ที่อยู่ของผม ก็ได้เลือนหายไป
มือที่เอื้อมไปสุดปลายฟ้า ในมือที่กำเอาไว้ได้นั้น ไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว
— — — เพราะงั้นผมจึงได้…..หันหลังให้กับท้องฟ้า
