Waarom ik geen collega’s meer heb!
In een trilogie, alsof hij de Tolkien is van Yools, deelt Bernard drie van zijn persoonlijke ervaringen. Zo gaat Bernard niet werken, maar kan hij gewoon ‘zijn’ op het werk, heeft hij geen collega’s maar gewoon vrienden op het werk en is hij gestopt met websites verkopen, terwijl hij wel nog steeds sales doet.
Wat zelforganisatie kan doen met een mens!
Waarom ik geen collega’s meer heb
Om met de deur in huis te vallen, ik heb het zo niet op het concept ‘collega’. Ik maak daarom ook geen onderscheid tussen familie, vrienden en collega’s. Tijdens m’n speech op m’n trouw bedankte ik m’n collega’s voor de vriendschap en onze vrienden voor de familiale warmte. One happy family, samen met m’n naaste familie. En daar sta ik nog altijd 100% achter.
Ik werk nu bijna twee jaar bij Yools. Wel, het voelt elke dag als thuiskomen. Want hoe je het ook draait of keert, ik beschouw hen stuk voor stuk als een vriend. Zo eentje van het zeldzame type. Op een bepaalde leeftijd lijkt het wel alsof je meer vrienden verliest dan dat er bij komen. Ik zag mijn (fantastische!) vriendenkring dan ook als compleet, als niet uitbreidbaar. Als gesetteld. De Yoolsies hebben me, onder meer, opnieuw doen geloven in echte, nieuwe vriendschap. Door de manier waarop ze onvoorwaardelijk en oprecht mij het gevoel geven dat ik iets beteken. En elke Yoolsie heeft zo z’n verdienste, z’n rol te spelen, maar dat weten ze.
Zweedse balletjes
Je kan gerust spreken van een soort haat-liefde-verhouding tussen mij en m’n vroegere collega’s. Ik wisselde nogal regelmatig van job waardoor ik tonnen fantastische mensen heb mogen leren kennen (you know who you are!). Maar zonder zielig te willen doen, wil ik je toch het meest treurige verhaal niet onthouden.
Ik had een soort van consultancy opdracht bij een grote frisdrank-multinational. Ik was gevraagd om hun hele bedrijf aan een risico-analyse te onderwerpen omtrent arbeidsveiligheid. Dat is even saai als het klinkt, geloof mij. Maanden heb ik daar gezeten in een cubicle, tokkelend (of beter, starend) op m’n Macbook Pro. Ik zat er twee dagen in de week, samen met drie anderen waarmee ik de tafel deelde. Zij werkten daar fulltime en waren nogal hecht. Terwijl zij ‘s middags gezellig samen gingen lunchen, werd ik niet meegevraagd. Ik ging dan maar in het restaurant van de Zweedse doe-het-zelf-keten ernaast treurig alleen Zweedse balletjes proppen. Of ik stapte in m’n wagen en parkeerde ergens in de woonwijk achter het gebouw om rustig te eten en wat muziek te luisteren … Op een dag had ik griep. Toen ik een week later toekwam en zei: “sorry dat ik er vorige week niet was”, bleek dat ze dit zelfs niet hadden opgemerkt. Zonder alternatief heb ik een paar dagen later die goedbetaalde job opgegeven. Toegegeven, het gras is altijd groener aan de overkant. Maar als je in de woestijn hebt geleefd, is elk plukje groen gras aantrekkelijk. Nu, vijf jaar, later zit ik goed bij Yools. En ik kan je verzekeren dat het gras hier de ideale kleur heeft!
Een harde les
Zoals Ingrid op onze Facebook-pagina ook al aangaf: het is ze-ker nodig om het juiste evenwicht te vinden, een goede balans. Een harde les die ik zelf heb mogen ervaren.
Vorig jaar brachten mijn vrouw en ik drie maanden door aan de andere kant van de wereld Down Under beleefden we onze huwelijksreis, een droomreis. Toen ik terug kwam en opnieuw met veel goesting de Yoolsies terugzag, zat ik boordevol goede voornemens om m’n leven anders te gaan aanpakken. En toen beging ik een klassieke fout: het kind met het badwater weggooien. Ik zocht naar een even groot geluk als down under. Maar zoals Adam Grant al schreef hier op Medium, ben ik toen zo hard op zoek gegaan naar geluk dat ik er ongelukkig van werd. Ik begon aan alles te twijfelen, mezelf incluis. Ik stelde al mijn sterktes in vraag. Ik wilde zo snel mogelijk alles aan mezelf veranderen, waardoor er op een gegeven moment geen sprietje zelfvertrouwen meer te bespeuren viel. Ik voelde mezelf een last voor het team, kreeg amper nog iets gedaan (of zo voelde het toch) en zat helemaal niet goed in m’n vel.
Naast de ongelooflijke, onvoorwaardelijke steun van m’n topvrouw (je kent ze ondertussen al goed) waren er ook de Yoolsies. Ze stimuleerden mijn zelfvertrouwen en leerden me omgaan met m’n eeuwige getwijfel over mezelf. Ze waren zowel mijn klankbord als mijn frustratie-uitlaatklep én mijn gids om de zaken in perspectief te plaatsen. Via het Peer Feedback Proces, daagden ze me uit om op zoek te gaan naar de ware Bernard waardoor ik meer bewust werd van mezelf, m’n omgeving. Ondertussen kan ik zeggen dat ik op dit moment het gevoel heb dat ik de allerbeste versie van mezelf ben. Of dat probeer ik toch te zijn. Ik heb tonnen energie, doe iets wat ik graag doe met hart en ziel en met mensen die ik bijzonder graag heb. In een omgeving waar vertrouwen een hoeksteen is, besefte ik dat ik het verdorie zeer goed heb. Ik heb kortom m’n zwaktes leren aanvaarden en m’n sterktes verder weten uit te bouwen.
Zo ben ik nogal goed in planning en organisatie. Het leest als een understatement en ja, als Yoolsie zit je nu even te grinniken. Anderzijds ben ik veel minder goed in het conceptueel denken, noch in business development. Ondertussen zit ik in een catalyst trainee track (klinkt formeler dan het is hoor). Meestal betekent dat: “We gaan ervoor zorgen dat je allround goed wordt en dus gaan we werken op die langetermijnstrategie”. Niets is minder waar. Mijn planning skills kunnen ook nog optimalisatie gebruiken. En hop, je bent vertrokken.
Een collectief, persoonlijk traject
En laat dat net het mooie zijn aan Yools. Dat we een omgeving zijn waar mensen, naast een professionele evolutie (zoals je las in deel 1), ook een persoonlijk traject doorlopen. Elk van ons heeft een dergelijk persoonlijk traject afgelegd. Iets wat we recent in een Open Circle beseften (trouwens een echte aanrader!).
Hebben we dan als team nog nooit een moeilijk moment gehad? Oh jawel hoor. Zo hebben we ook al enkelen moeten laten gaan. Elk hun eigen weg, op elk hun eigen manier. Nu eens met de nodige portie drama of recent nog op een quasi-stoïcijnse, mature manier. Met de meeste van hen hebben we zelfs nog een band. Ex-werknemers die met de oprichter nog gaan lunchen. Of zoals mezelf, regelmatig gaan badmintonnen met m’n werkmaatje van weleer. En zoals in het leven, gaat zoiets met ups en down, wisselen regelmatige periodes zich af met periodes waarin er radiostilte heerst. Maar zo eentje waarvan je weet dat dat oké is, exact zoals vroeger van zodra de draad (of het racket in dit geval) weer wordt opgepikt.
De koorddanser
Hoe we tot deze prachtige omgeving zijn gekomen? Met vallen en opstaan, met proberen, falen en leren, met veel vertrouwen geven, onvoorwaardelijk, in de veronderstelling dat je het gaat terugkrijgen. We vergelijken het graag met een emotionele bankrekening. Soms investeer je eens wat meer, op andere momenten krijg je vooral.
Alexander schreef het al eerder: het belangrijkste om tot deze verstandhouding te komen is vertrouwen, het creëren van een veilige omgeving. Het creëren van een open feedbackcultuur op een menselijke manier. Het creëren van een egoloos ecosysteem.
Veiligheid is ook risico’s durven nemen. Daarom is er zeker nood aan een vangnet. Vergelijk het met een koorddanser. Zonder goede valmat zou jij toch ook geen driedubbele salto op zo’n smalle koord uitvoeren?
Ik ben ervan overtuigd dat ook jij vanaf morgen kan starten om een dergelijke omgeving op te bouwen, met je naaste team of directe collega’s. Stuur me gerust een bericht of bezoek Inside.yools.be voor quick learnings. En die uitnodiging voor die tas koffie blijft uiteraard gelden!
