มันเป็นความหงุดหงิดเมื่อเห็นความไม่จรรโลงใจในทางแนวคิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากคนที่มีอำนาจมากกว่าคนอื่นๆ
เหตุการณ์สมมติที่เกิดขึ้นจริงถี่ๆ (ถี่เกินไป)
พนักงานต้องตอกบัตรเข้าทำงาน … แต่ผู้บริหารไม่ต้อง ทำไม?
ในท้ายที่สุดแล้ว … เราทุกคนต้องการใครสักคนที่มั่นใจและเชื่อใจในตัวเรา
ในซอกหลืบของความคิดและความเป็นจริง ทุกคนต้องมีใครสักคนซ่อนอยู่ ต่อให้ภายนอกจะแข็งแกร่งเพียงใด … ทุกคนต้องการใครสักคน
หลายครั้งเราเลือกแล้ว … มันเปลี่ยนใจยาก
เมื่อเราเริ่มคุ้นเคยกับสิ่งที่เกิดขึ้น … มันก็มีโอกาสสูงที่เราจะลืมสิ่งเดิมๆที่เราเคยคิดว่ามันจำเป็น
บางที … คำถามแรกที่ควรยิงออกไปคือ
“ทำงานนี้แล้วจะได้เงินมั้ยเนี่ยะ?”
มีด้วยหรอที่ทำงานไม่ได้เงิน? เยอะแยะไปครับ
บางทีเราคาดหวังไกลไปหน่อย
ในตอนที่เรามาถึงทางแยก เราต้องเลือกระหว่างวันนี้และพรุ่งนี้
บางคร้ังพรุ่งนี้สำคัญ พรุ่งนี้คืออนาคต เราลงทุนในการศึกษาไม่ใช่เพื่อวันนี้แต่เป็นพรุ่งนี้ เรารู้ความจริงข้อนี้จึงไม่คิดต่อต้านการเรียน การอ่าน การทดลอง และการฝึกปรือฝีมือ
มักไม่มาพร้อมกับความพร้อมเพรียง
แปลว่าถ้าเราอยากให้ทุกคนทำตามกฎ เราจะยืดหยุ่นมากไม่ได้
คำถาม …
สังคมของเรามีระเบียบหรือไร้ระเบียบ?
มีแค่คนส่วนน้อย (มากๆ) เท่านั้นที่มีอำนาจควบคุมเรื่องใหญ่
แต่ทุกคนมีอำนาจในการควบคุมเรื่องเล็กๆ