Zamanın kaygısını, öksüzlüğünü, kimsesizliğini, yalnızlığını barındıran bir ruhtu bu dünya…
Solaris, ılık bir eylül akşamı hızla akan hayatının kasvetinden yorulmuş, yürüdüğü boş caddenin köşesinde görünen parkta heybetli bir gökdelene benzeyen ağaca sırtını yaslamıştı. Boş olduğu halde karmaşık görünen zihninden, yorgunluk belirtilerinin sonucu olarak bir anlık uykuyu geçiriyordu.
Her çocuk gibi ben de gözümü kapatıp düşler alemine daldığımda gördüğüm yegane şeylerden birkaçı güçlü yumruklar kusursuz uçuşlar benzeri süper güçlerdi. Büyüyüp biraz bu güçlerin üzerine düşündükçe bunları neden istediğimi daha sonrasında ne karşışığında istediğim sorularına cevap aradım. Eğer şu…
Bir akşam yatağında miskince uzanıp telefonundan gelen bildirimlere ve sosyal ağın akışına kendini kaptırırken yan tarafta ciğerlerinin sana bir şeyler anlatmaya çalışırca öksüren yakınızın. “Bu kadar hastasın doktora git!”Dediğinizde size düşünceli bir şekilde lafı dolandırıp gitmemeyi…
