Opeens mag je niet meer naar school, naar je werk, naar je ouders, je opa en oma. Het coronavirus heeft ons doen beseffen in wat voor vrijheid we eigenlijk leven, en hoe moeilijk het is als daarvan een stukje wordt afgepakt. Dat geldt ook voor het onderwijs. SAM sprak de afgelopen maanden enkele studenten en medewerkers hierover. Een terugblik.
Tekst: Herman van Deutekom
Het studiejaar 2019–2020 is bijna ten einde. Het coronavirus, dat in december werd ontdekt, heeft in de maanden erna een gigantische impact gehad op ons dagelijks leven, waardoor niet alleen onze bewegingsvrijheid in het algemeen, maar het onderwijs in het bijzonder er opeens heel anders uit kwam te zien.
Lege lokalen, lege gebouwen, lege campussen. Studenten moesten van de ene op de andere dag thuisblijven en kregen les via Teams of Zoom. Docenten moesten hun manier van lesgeven aanpassen en proberen hun studenten via een scherm te bereiken. Onderwijsondersteuners probeerden, zo goed en zo kwaad als dat ging, er achter de schermen voor te zorgen dat het onderwijs doorging.
Hoe ging dat? Hoe hebben studenten en medewerkers deze aanpassingsperiode ervaren? Van begin maart tot eind mei hebben we enkele studenten en wat meer medewerkers van de HAN gevraagd naar hun ervaringen. Hieronder staan enkele quotes uit die verhalen, die aangeven dat deze periode anders is dan we ooit hebben meegemaakt.
16/3: SV Meesterlijk bestuurslid Kimberley Lombardo (24): “Gisteren ben ik 24 geworden maar ik heb mijn verjaardag niet kunnen vieren. Ik ben herstellende van een griepje (volgens mij geen corona) en mag op verzoek van de huisarts de deur niet uit. Geen sociale contacten, het is maar even zo. In mei bestaat SV Meesterlijk vijf jaar dus we zijn druk met het organiseren van feestelijke activiteiten en een speciale ledenreis. Laten we hopen dat we tegen die tijd weer kunnen feesten als nooit tevoren.”
19/3: Derdejaars Lerarenopleiding Aardrijkskunde Naomi Dibbets (21): “We dachten eerst, zo lang het virus hier nog niet is, blijven we voor onze minor in Malawi. Maar diezelfde dag belde onze slb’er dat we zo snel mogelijk naar huis moesten komen. Voor Malawi geldt bovendien code oranje, ofwel: alleen reizen als het strikt noodzakelijk is. Als alles goed gaat, vliegen we aanstaande zaterdag naar huis.”
20/3: Karlijn Nijkamp (27), afgestudeerd Communicatie-student: “Ik heb al zeven jaar een eigen bedrijf: Karlijn Nijkamp Music. Ik ben begonnen met het geven van zangles maar kan inmiddels leven van mijn optredens. Het optreden bij een verzorgingshuis was een spontane actie, georganiseerd door Club Goud, een organisatie die jongeren en ouderen bij elkaar brengt. Ik ben gewend om voor volle cafézalen te staan, dus een ‘contactloos concert’ op afstand, zoals op een parkeerplaats, was even wennen.”
30/3: Jurist Yvonne Gerlach: “Ik probeer mijn energie in balans te houden en te verdelen over mijn werk en mijn twee schoolgaande kinderen. De zorg voor hen deel ik met mijn man, die ook voor de HAN werkt. De kinderen hebben huiswerkbegeleiding nodig, maar popelen ook om naar buiten te gaan en te spelen. Tot nog toe gaat het allemaal goed, al zijn er na twee weken binnen zitten ook weleens kleine irritaties, logisch. Dus die bokszak in de tuin, die hangt er met een reden.”
7/4: Medewerker interne dienst Charl Rensen: “We zien veel medewerkers en studenten die thuis niet aan de slag kunnen vanwege kleine kinderen, bepaalde voorzieningen of slechte wifiverbinding of iets dergelijks. Vooralsnog gaat dit goed, het aantal bezoekers (gemiddeld zo’n 250) wordt bij de ingang gemonitord en is nog niet overschreven. Soms moeten we mensen er op aanspreken maar het handhaven van de 1,5 meter-maatregel is goed te doen.”
9/4: Menno Pistorius, lid Crisis Management Team en directeur Academie Paramedische Studies: “Het CMT biedt handvaten en richtlijnen voor het omgaan met online onderwijs en toetsen en ondersteunt het collectieve leren en innoveren. Met name om studieachterstand te voorkomen. Daarvoor laten we online doorgaan wat door kan gaan. In dit kader worden nu pilots gestart met een online toetssysteem en die ogen zonder twijfel betekenisvol.”
11/5: Studentendecaan en supervisor Astrid Sluis: “Het beeldbellen vind ik inmiddels gelukkig wat minder intensief. Terwijl mijn dochter (8) rondscharrelt, bel ik aan mijn keukentafel de hele dag met studenten, collega’s, slb’ers en academiedirecteuren. Grappig om te ontdekken hoeveel er op afstand kan. Ik reis normaal regelmatig naar Arnhem, en nu denk ik, dat kan straks prima via Teams. Maar soms maken studenten heftige dingen mee en dan zit ik weer liever tegenover diegene om meer medeleven te kunnen tonen.”
28/5: Benjamin Bles, waarnemend hoofd Studentzaken: “Ik was onlangs op Kapittelweg 33, waar het normaal bruist van de energie van al die studenten. Nu was er complete stilte. We hebben lokalen opgemeten om te zien hoeveel studenten er in één lokaal kunnen om tentamens te maken met anderhalve meter afstand. Na 15 juni gaat de school weer open, maar alleen zodat studenten hun tentamens kunnen komen maken. Er worden dan nog steeds geen reguliere lessen gegeven, met als uitzondering het praktijkonderwijs dat noodzakelijkerwijs op school moet plaatsvinden.”
Nieuwsgierig naar het hele verhaal van een van de studenten of medewerkers? Of allemaal? Klik dan op de naam van de persoon in kwestie.
