วันจันทร์ที่ผ่านมาเป็นวันที่ผมมีโอกาสได้รีวิวงานจากเพื่อนเป็นครั้งแรกของไซเคิลนี้ โดยปกติไซเคิลของทีมผมคือ 2…
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วมีเพื่อนที่ไม่ได้คุยกันนานมากโทรมาหาผมอย่างค่อนข้างจะเซอร์ไพรส์ … อยากปรึกษาเรื่องกระบวนการทำงาน
ปัญหามีอยู่ว่าทีมงานหลายทีมเริ่มสับสนเรื่องงานที่ต้องทำ วันที่ต้องเริ่ม วันที่ต้องจบ ความเชื่อมโยงเกี่ยวพันกันของงาน เป้าหมาย และการติดตามความคืบหน้าของงาน ……
ยอมรับเถอะว่าเราทำฟีเจอร์ที่เสียของมาเยอะแล้ว ต่อให้เรามั่นใจแค่ไหนว่ามันต้องเจ๋งและเป็นที่นิยม เราล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วน
เรื่องนี้ไม่มีข้อยกเว้น … ขนาดว่าเราทำงานร่วมกับลูกค้าอย่างใกล้ชิดเพื่อกำหนดรูปแบบและขอบเขตของฟีเจอร์ร่วมกันอย่างละเอียด
หลายครั้งปัญหาใหญ่ก็เกิดจากความเข้าใจผิดว่าเรากำลังทำโปรเจกต์ไม่ใช่ทำโปรดักท์
เหลือบไปมองแบ็คล็อกที่ยาวเฟื้อยแล้วเรารู้สึกอย่างไร?
รู้สึกถึงความพร้อม รู้สึกถึงความขยัน รู้สึกถึงความเป็นระเบียบ
หรือ
รู้สึกถึงกรอบ รู้สึกถึงภาระ รู้สึกถึงความล้าสมัย
เข้า — ออก
ทีมผมไม่สมบูรณ์แบบ (ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ) และพวกผมก็ผิดพลาดมากมายระหว่างการวางแผนซึ่งปัญหาจะเกิดขึ้นมากกว่าเมื่อเราให้คำสัญญาที่เกินจริง
ถ้าเรารู้ว่าเราต้องทำอะไรเสร็จวันนี้ – ดี
ถ้าเรารู้ว่าเราต้องทำอะไรเสร็จสัปดาห์นี้ – ดีมาก
ถ้าเรารู้ว่าเราต้องทำอะไรเสร็จเดือนนี้ – เยี่ยม
มากกว่านี้ผมคิดว่าไกลไป ไกลเกินกว่าจะลงรายละเอียด … หนึ่งในปรัญชาอะไจล์คือ…
มนุษย์ไม่เก่งเรื่องคาดเดาอนาคต แต่พวกเราเก่งเรื่องระลึกความหลัง
ประมาณว่า …
“ผมว่านะเราน่าจะได้ยอดขาย 25 ล้านบาทภายในสองเดือนนี้ครับ”
ผ่านไปสองเดือน
มันคุ้มค่าที่เราจะคิดและเตรียมตัวล่วงหน้าไว้บ้าง … เมื่อเราทำงานใหญ่เสร็จก่อนเวลาที่คาดไว้ เราควรจะทำอะไรต่อไป
มีงานหลายรูปแบบที่เราควรจะนึกถึง มันเป็นงานเล็กๆที่ช่วยให้ซอฟต์แวร์ของเราดีขึ้น
การย้ายการ์ดไปคอลัมน์หลังสุด การขีดฆ่ารายการที่ต้องทำออกจากสมุดจด การอัพเดทสถานะว่าเสร็จแล้วในห้องประชุม … สิ่งเหล่านี้เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข
“พี่ทำเสร็จแล้วหรอ” – ผมถามเพื่อนในทีม
